Η σκέψη μου λοιπόν πήγε δέκα χρόνια πίσω και θυμήθηκα το χωριό μου, την Κρύα Βρύση, πριν γίνει η καταστροφή του 2011.
Δεν θα παινευτώ ότι ήταν μέσα στο πράσινο και στα νερά, δεν μπορώ όμως να ξεχάσω τον αιωνόβιο ελαιώνα, που απλωνόταν στα πόδια του και έδινε την όψη ενός απέραντου αργυροπράσινου δάσους που αναρωτιόσουν πραγματικά πως κατάφερε και επιβίωσε στην κοιλάδα αυτή.
Την Πρωτομαγιά το μυαλό ακολούθησε τον Κομφούκιο και τα παραπάνω γραφόμενα και πήγε δέκα χρόνια μπροστά, φαντάστηκε τα κέδρα που φυτέψαμε, πως θα δείχνουν στο γυμνό πια τοπίο που είχε αφήσει η πυρκαγιά και που επίμονα αποζητούσε τη γέννηση της ελπίδας ξανά στον τόπο.
Φαντάζομαι τα κυπαρίσσια που φυτεύτηκαν από τα παλληκάρια και τις κοπελιές, πως το ύψος και το χρώμα τους θα αρχίζει να σκεπάζει και να ηρεμούν τον τόπο και το τοπίο.
Φαντάζομαι τους πρίνους και τις αμπελιτσιές να κόβουν την ορμή του αέρα και να σφυρίζουν, δίνοντας σύνθημα για την ανάγκη της ζωής στον τόπο.
Φαντάζομαι τα δένδρα που φυτεύτηκαν στην αυλή του παλιού δημοτικού σχολειού στην Πάνω Κρύα Βρύση, που ανακατασκευάζει ο Δήμος σε ορειβατικό καταφύγιο, να υψώνονται αγναντεύοντας τον τόπο της θυσίας, που οι Γερμανοί ναζί έκαψαν τους Κρυοβρυσανούς πατριώτες.
Η σημασία όμως της προσπάθειας της Πρωτομαγιάς, είχε και παιδευτικό χαραχτήρα, θέλησε η προσπάθεια αυτή να ενώσει και να διδάξει, να ενημερώσει και να προβληματίσει, δείχνοντας το δρόμο που πρέπει ν’ ακολουθούμε, βάζοντας μπροστά το εμείς και όχι το εγώ.
Η ομαδική αυτή προσπάθεια που αρκετές φορές έχει γίνει στην περιοχή, ήδη έχει δώσει δείγματα και αποτελέσματα, ενώνοντας δυνάμεις και προσπάθειες, για την αλλαγή νοοτροπίας και πρακτικών που αρκετές φορές έχουν πισωγυρίσει τον τόπο.
Εύχομαι το αποτέλεσμα να είναι πάλι το ίδιο, ευχαριστώντας όλους εκείνους που θέλησαν να βοηθήσουν με οποιοδήποτε τρόπο και στο τέλος όλοι θα είμαστε κερδισμένοι.
Κρύα Βρύση 1/5/2015
