Το νέο βιβλίο της Βαγγελιώς Καρακατσάνη «Στη ρίζα του αετού», παρουσιάστηκε την περασμένη Τρίτη από το Σωματείο ενάντια στο στίγμα και την προκατάληψη για τις ψυχικές διαταραχές, «Υπέρβαση» και τον Σύλλογο Φίλων και Συγγενών Ψυχικά Ασθενών «Κρίκο», με τη συνδρομή της 7ης ΥΠΕ Κρήτης, στην αίθουσα Καστελλάκη, στο Ηράκλειο.
Μια ζεστή βραδιά, γεμάτη προβληματισμό για τη διαφορετικότητα, πλούσια σε συναισθήματα και μηνύματα, ξοπλιασμένη με τις εύστοχες μουσικές επιλογές των Δραβίδων- Αντώνης Φραγκιαδάκης και Λίλα Κατσούνα, τους οποίους ευχαριστούμε από καρδιάς, είχαν την ευκαιρία να ζήσουν όλοι όσοι παραβρέθηκαν στην κατάμεστη αίθουσα του Επιμελητήριου.
Την εκδήλωση άνοιξε η αντιπρόεδρος του «Κρίκου» και ταμίας του ΚΟΙΣΠΕ Ηρακλείου «Μίτος» Έφη Βολανάκη, η οποία μεταξύ άλλων ανέφερε: «Η συγγραφέας επιχειρεί και κατορθώνει να επικοινωνήσει με το αναγνωστικό της κοινό ένα μεγάλο κοινωνικό ζήτημα, που δυστυχώς μας απασχολεί ακόμα και σήμερα, το στίγμα για την ψυχική νόσο. Αξίζει να διαβάσετε το βιβλίο «Στη ρίζα του αετού» και θα δείτε τις αλήθειες που εκφράζει η συγγραφέας με το δικός της τρόπο γραφής, με το δικό της γλαφυρό ύφος. Είναι βέβαιο ότι θα σας απορροφήσει και θα σας ταξιδέψει σε άλλα, άγνωστα ίσως, μονοπάτια».
Στη συνέχεια τον λόγο πήρε η ταμίας του Δ.Σ. της «Υπέρβασης» και μέλος του Δ.Σ. του ΚΟΙΣΠΕ «Μίτος» Δέσποινα Κόρσοββα, που μεταξύ άλλων τόνισε: «Οι ψυχικά πάσχοντες δεν διαφέρουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους, απλώς έχουν μια μεγαλύτερη ευαισθησία, γεγονός όχι απαραίτητα κακό».
Χαιρετισμό απεύθυνε εκ μέρους της 7ης ΥΠΕ Κρήτης η Δρ Κοινωνιολογίας και Υποδιοικήτρια της 7ης ΥΠΕ Κρήτης, Άννα Τριχοπούλου, που μεταξύ άλλων σημείωσε: «Πρόκειται για ένα υπέροχο και καλογραμμένο βιβλίο, γεμάτο συναισθήματα, βάθος και ένταση, με πλοκή, που δεν επαναλαμβάνεται και δεν κουράζει τον αναγνώστη, που αφυπνίζει συνειδήσεις και κάνει τον άνθρωπο να νιώθει και να πράττει, όσα εντός, όπως λέει και ο τίτλος, πού πέρα από τις αντιξοότητες μπορεί να ανοίξει τα φτερά του και να κερδίσει τη ζωή».
Έπειτα η Χουρδάκη Ευγενία, ψυχίατρος, υπεύθυνη του ψυχιατρικού τμήματος του Βενιζέλειου Νοσοκομείου, μέλος του «Κρίκου», αφού ανέλυσε τις επιπτώσεις του στίγματος και τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζουμε την ψυχική νόσο, κατέληξε:
«Μέσα από το ζωή του κεντρικού ήρωα, του Μανολιού, παρακολουθούμε το δράμα και τις συνέπειες της ψυχικής διαταραχής τόσο για τον ασθενή όσο και για την οικογένειά του. Το στοιχείο της τραγικής ειρωνείας τονίζει την απρόοπτη εμφάνιση της νόσου, και η καταπληκτική μεταφορική εικόνα της τίγρης μας απεικονίζει τον φόβο και τον επίπονο συνεχή αγώνα του Μανολιού και της οικογένειάς του. Μας δίνει τη δυνατότητα επέκτασης της ιστορίας με όποιο τρόπο θέλουμε, ώστε έτσι να μπορέσουμε να συμμετάσχουμε ενεργά ακόμα περισσότερο και να προβληματιστούμε».
Αμέσως μετά τον λόγο πήρε η Φρόσω Μαρκοδημητράκη, η οποία τόνισε πως το βιβλίο ήταν σαν ένα κουκούτσι που σπάζοντάς το θα εύρισκε μέσα όλη την ουσία, ανέλυσε την ιστορία του Μανολιού και υπογράμμισε: «Απέραντος θαυμασμός αποτυπώνεται για την αγωνίστρια μάνα που εμπνέει τη συγγραφέα και «γεννάει» ένα ήρωα αγωνιστή ακέραιο, ακούραστο, έντιμο αξιοπρεπή, πανομοιότυπο της μάνας της. Ίσως στον κεντρικό ήρωα, στο Μανολιό ν’ ανακαλύψει ο καθένας μας πτυχές της ζωής του, ν’ ανακαλύψει γεγονότα που μοιάζουν μ’ αυτά του κοντινού ή του μακρινού περιβάλλοντός του….
Πάντα ο Μανώλης, όπου κι αν βρισκόταν, αναζητούσε το πρότυπο του πατέρα που ποτέ δεν είχε. Πάντα ο Μανώλης αναζητούσε την οικογενειακή θαλπωρή που του έλλειπε. Η μάνα του δούλευε νύχτα μέρα και ο πατέρας του ήταν απών. Αυτό τον έκανε άγριο, τίγρη, όπως χαρακτηριστικά λέει, με μοναδικό καταφύγιο τον παππού τον αγωνιστή. Θα παραμείνουν όμως τα πρότυπά του στο βάθρο που τα είχε τοποθετήσει ο ίδιος, θα αντέξουν το βάρος του μυθικού ιστού που το Μανολιό «έπλεξε» γύρω από αυτά τα πρότυπα;».
Ακολούθως μίλησε η Εύη Γαρεδάκη, υπεύθυνη τύπου της 7ης ΥΠΕ Κρήτης και πρόεδρος Δ.Σ. του ΚΟΙΣΠΕ «Μίτος» και μεταξύ άλλων είπε: «Είναι κάποιοι άνθρωποι που στη ζωή τους μαζεύοντας από τις ακτίνες του ήλιου, ακόμα και στη συννεφιά κατορθώνουν και φωτοσυνθέτουν χλωροφύλλη εντός τους, έχουν τη δική τους ενέργεια και μία αυτόφωτη δημιουργία. Τέτοιοι άνθρωποι είναι και ο Μανολιός, τέτοια είναι και η Βαγγελιώ, και θα συνεχίσω να μιλάω και για τους δυο μαζί γιατί το βιβλίο είναι βιωματικό», και συνέχισε:
«Η Βαγγελιώ γράφει συχνά και για τους δυο τους. Πρωταγωνιστής και συγγραφέας μαζί, περιπλανώμενη στο επίγειο σύμπαν, σ’ αυτή τη φωλιά που άλλοτε είναι δεκτική και άλλοτε απορρίπτουσα. Θα χτίσουν αντάμα τη ζωή τους, μόνοι και απροστάτευτοι απέναντι στο θηρίο, εναποθέτουν στο χαρτί μια ιστορία εκδήλωσης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Του ίσου δικαιώματος στην ίδια τη ζωή. Σε μια προσπάθεια προσωπικού επαναπροσδιορισμού ο Μανολιός μπαίνει στη σάρκα βαθιά της Βαγγελιώς, μαζί ανταμωμένη επανεκτιμούν τις επιλογές, τεμαχίζουν με ανυπόκριτη ψυχραιμία τη σύνθεσή τους, κατακερματίζουν το, έτσι ώστε να ανακαλύψουν όλα εκείνα που χρειάζονται και οι δύο για να προχωρήσουν. Και τα καταφέρουν. Προχωράνε στητοί και δυνατοί!».
Τέλος, η συγγραφέας Βαγγελιώ Καρακατσάνη, αφού ευχαρίστησε τους ομιλητές, τους διοργανωτές, τους Δραβίδες για το μουσικό ξόμπλιασμα της εκδήλωσης, το Επιμελητήριο για την παραχώρηση της αίθουσας, τον Κρητικό Φούρνο για το κέρασμα και την οικογένειά της που, όπως είπε, «της στάθηκε σε δύσκολες προσωπικές στιγμές», τόνισε αναφερόμενη στο προσωπικό της βίωμα: «Το κοινωνικό στίγμα για τις ψυχικές διαταραχές είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που οι πάσχοντες δεν απευθύνονται στον γιατρό, δεν λαμβάνουν κάποια θεραπεία. Η επαφή μου μέσα από την «Υπέρβαση» με άλλους ψυχικά πάσχοντες, με βοήθησε να καταλάβω καλύτερα το βάθος και την έκταση του προβλήματος, να αποδεχτώ την πραγματικότητα ως έχει, να αφυπνιστώ και να δημιουργήσω. Να δω κατάματα τα αδιέξοδα που βιώνει ο πάσχων και η οικογένειά του, ορισμένα συμπεριλαμβάνονται και στο βιβλίο, τα οποία με οδήγησαν να βοηθήσω και με αυτήν την προσπάθεια, στο μέτρο του δυνατού, ανήμπορους και μοναχικούς ανθρώπους να βρουν διέξοδο. Γι’ αυτό και δεν αναφέρομαι στο βιβλίο στην πάθηση του Μανολιού, μιας και τα χαρακτηριστικά της κάθε νόσου διαφέρουν και αυτό θα ξέφευγε από τους στόχους μου. Επιθυμία μου είναι ο αναγνώστης, να ταυτιστεί με τον ήρωα, να κλάψει, να γελάσει, να ψάξει. Κυρίως αυτό: Να αμφισβητήσει τα έως τώρα δεδομένα του.
Αν πέτυχα τους στόχους μου θα το κρίνει ο κάθε ένας ξεχωριστά. Αν έχω καταφέρει ο αντιήρωάς μου να γίνει πραγματικός ήρωας στη ζωή, ο κάθε αναγνώστης δηλαδή να μετουσιωθεί σε έναν άλλο άνθρωπο, πιο πλούσιο, περισσότερο αγωνιστή και λιγότερο ρατσιστή, και τελικά πιο ανθρώπινο, μπορώ κι εγώ να κοιμάμαι ήσυχη, μιας, και όπως αναφέρω στο οπισθόφυλλο, «δεν είμαστε λίγοι, είμαστε πολλοί αλλά σκόρπιοι», κατέληξε.
