Ποιοι είναι τούτοι οι αποφασισμένοι άνθρωποι, που δεν τους τρομάζει, ούτε ο καλοκαιριάτικος καύσωνας, ούτε κανένας λυσσώδης βοριάς…
Τα γεροντάκια με τις γριούλες μας σήκωσαν μπαϊράκι ειρηνικά και ήρεμα, ξέρουν εκείνοι που στα χρόνια των πολέμων ήταν μωρά κι αγέννητα παιδιά… Και τώρα με την βραχνή τους φωνούλα ξεπροβάλλουν την κοιλάδα του πόνου τους, δεν ισοπεδώνουν και δεν παραπονούνται για τις Αννούλες και Ιωάννες που αυτές οι Άγιες Μορφές βρίσκονται στο σπίτι, που ας είναι μικρό κι άβολο, αφού το άλλο της καρδιάς σας έχει απεραντοσύνη!
Σε τίποτε δεν ενοχλώ τη θυγατέρα μου, μια από τις έξι που κάθεται στην ίδια αυλή με εμένα… Τη συνταξούλα μου δίκαια τη μοιράζω, ακόμη και τα άγρια χορταράκια μερίδες τα κάνω κι αυτά… Τα ρούχα μου τα πλένω, με είχε μάθει η μακαρίτισσα, λες και ήξερεν το μέλλον μου… Εγώ θα το αποφασίσω πότε και που θα ξεψυχήσω, όταν ο Κύριος το θελήσει, Άρχοντες της πολιτείας και της εκκλησίας. Κάνετε Νόμο. Το ξερίζωμα δεν το αντέχομεν και σεις κάποτε θα γεράσετε… Αν βλέπετε κι ακούετε τον οδυρμό που γίνεται, από τα εγγόνια, όταν έρχεται αυτή η αποφράδα μέρα…. Θα αναστατώνεσθε σεισμικά… Δυστυχώς στην φιλόξενη και ξέχειλη από ανθρωπιά Ελλάδα, μήπως γέρασεν κι ο πολιτισμός της; Είμαστε πάμπτωχοι και στον τομέα αυτό; Κύριοι της Παιδείας και του Πολιτισμού, Υπουργοί μας δεν είναι εύκολο το θέμα, το καταλαβαίνομεν, όμως είναι κραυγαλέο κι οδυνηρό… Λύσετέ το με Νόμο Ανθρωπιάς και Φωτός… Ασφαλώς κι προσφέρει το Γηροκομείο, αλλά όχι για αυτούς που και δύναμη και διάθεση έχουν να είναι ακόμη χρήσιμοι κι αποδοτικοί… Κάποτε είμαστε ολοφώτεινοι, τώρα συρνόμαστε… Δε μιλούμε μόνο προς χάρη του τουρισμού μας, αλλά μέσα μας υπάρχει κάτι πολύ δυνατόν ακόμη… Να αφήσομεν τους ανθρώπους μας να τους πνίξει κάποια καταιγίδα; Να μην ηρεμήσουν με Νόμους μελετημένους, φιλεύσπλαχνους και ανθρώπινους… Το δίκιο και η ανθρωπιά «δικά» μας βλαστάρια είναι. Οι φίλοι που μας επισκέπτονται θέλουν τον ήλιο του ουρανού και της καρδιάς το ελληνικό πύρωμα!
Είστε το καμάρι της ζωής μας Γονείς κι Απόγονοί μας. Η ζωή χωρίς εσάς θα ήταν μονότονη και άγευστη… Η επικαιρότητά σας είναι αγέραστη. Σεις θησαυρίζετε την ψυχή που για τα παιδιά και τα εγγόνια νοιάζεστε, μέχρι να κτυπά η τρυφερή και μεγάλη καρδιά σας! Ποιος άξιος να τη βυθομετρήσει! Τυχεροί όσοι σας έχουν ακόμη κοντά τους και πολύ δυστυχισμένοι όσοι πολύ νωρίς έχασαν και μάλιστα δεν παύουν να σας περιμένουν…
Σας αγαπούμεν και σας λατρεύομεν, είστε η ελπίδα και το φως, Έλληνες γονείς και παππούδες μας…
Δεν είναι η θύμησή μας ο ανεβασμένος φόρος τιμής και λατρείας σε Σας. Ρίζα και Αίμα μας! Αυτό όπου είναι κομμάτι σας κραυγάζει!
