«Δεν καταλαβαίνω τη δικαιοσύνη σας»

 

      Πελατειακό κράτος και κρατικο(κομματικο)δίαιτος συνδικαλισμός από κοινού εκπαίδευσαν δημόσιους υπαλλήλους και πολίτες για δεκαετίες σε μια φαύλη «λογική». Ατιμωρησία, αναξιοκρατία, ισοπέδωση όλων των υπαλλήλων σε μια «κομμουνιστικού μοντέλου» υπαλληλική εξέλιξη, συνδικαλιστική συνδιοίκηση συντεχνιακού χαρακτήρα οδήγησαν το πολιτικό σύστημα να θεωρεί φέουδο κομματικό τον δημόσιο τομέα. Υποψήφιοι βουλευτές που «δεν έβρισκαν την ψήφο τους στην κάλπη» διορίζονταν διοικητές οργανισμών και στη συνέχεια σε αγαστή συνεργασία με τους κομματικούς συνδικαλιστές διόριζαν στο δημόσιο ψηφοφόρους τους. Τσιφλίκι το κράτος. Αρκεί να είχε κάποιος μπάρμπα στην Κορώνη!

 

      Ακόμα και το ΑΣΕΠ είχε αποκτήσει τα δικά του «παραθυράκια»… Αλλά και όταν ένας εργαζόμενος εξόφθαλμα είχε παρανομήσει ή απουσίαζε συνεχώς από την εργασία του οι συνδικαλιστές-εργατοπατέρες έκαναν τα πάντα για να «κουκουλώσουν» την υπόθεση… Τα πειθαρχικά συμβούλια ήταν μια εικονική πραγματικότητα… Έτσι, βασίλευε η ατιμωρησία και η αναξιοκρατία με ένα κρατικό μηχανισμό να βαλτώνει και την ίδια στιγμή στον ιδιωτικό τομέα η ανεργία να «χτυπάει κόκκινο»… Η περίφημη ανάπτυξη να σκοντάφτει στη γραφειοκρατία, την αντιαναπτυξιακή τακτική, την δαιμονοποίηση της επιχειρηματικότητας, την ανυπαρξία σταθερού φορολογικού συστήματος, τις κομματικού χαρακτήρα διαδηλώσεις σε λιμάνια -έξω από επιχειρήσεις και το πολιτικό προσωπικό δέσμιο της φαύλης νοοτροπίας που το ίδιο σε μεγάλο βαθμό δημιούργησε και στη συνέχεια ανέχτηκε…

 

      Και στη μέση πάντα οι άνεργοι φορτωμένοι με πτυχία και μεταπτυχιακά να περιμένουν και να ελπίζουν να γίνει κάτι, να αλλάξει το οτιδήποτε, να λειτουργήσει μια στοιχειώδης αξιοκρατία και δικαιοσύνη…

 

      Πριν λίγες μέρες ένα δεκάχρονο κοριτσάκι κοιτούσε στα μάτια τους γονείς του για λίγα δευτερόλεπτα και μετά είπε μια μεγάλη αλήθεια. Από αυτές τις αλήθειες που τσακίζουν κόκκαλα… «Δεν μπορώ να καταλάβω -τους είπε- τη δικαιοσύνη σας!». Για όποιο λόγο και αν το είπε η δεκάχρονη, οι επτά αυτές λέξεις αποτελούν ένα μεγάλο «χαστούκι», φανερώνουν και εκφράζουν την αποτυχία στη διαχείριση αυτού του τόπου από τις τελευταίες γενιές. Ράπισμα ηχηρό στις φαύλες νοοτροπίες, που οδήγησαν τη χώρα στην αγκαλιά της «Ύπατης Αρμοστείας» και ένα λαό σε απόγνωση…

 

   Αλλά εμείς οι μεγαλύτεροι ας πληρώσουμε το τίμημα του
δημιουργήματός μας, όμως γιατί να τραβήξουμε τη νεολαία μας στον δικό
μας όλεθρο;Τώρα, όμως, ο κόμπος έφτασε στο χτένι! Η πατρίδα -λέξη κι
αυτή! Την έχουμε ξεχάσει -δεν έχει την πολυτέλεια να δείχνει το δρόμο
της ξενιτιάς στο καλύτερο δυναμικό της και την ίδια στιγμή να συντηρεί
ένα υπερτροφικό, μη λειτουργικό, αναξιοκρατικό δημόσιο τομέα. Όλες οι
αλλαγές -παρά ταύτα- δεν μπορούν να γίνουν στο πόδι. Απαιτείται σχέδιο,
οργάνωση, αξιολόγηση προσώπων και θεσμών, αξιοκρατική εξέλιξη,
δικαιοσύνη, σύνδεση αμοιβής με την παραγωγική διαδικασία. Ένα κράτος,
δηλαδή δεσμών, αρχών, αξιών… Ότι έχουμε αφήσει πίσω μας, ότι έχουμε
θυσιάσει και ότι μας έχει οδηγήσει στο σημερινό δύσκολο παρόν…
  
  

Όλα τούτα απαιτούν πολιτική βούληση για σύγκρουση με τις φαυλότητες
του χθες και αλλαγή νοοτροπίας του πολιτικού προσωπικού και των πολιτών.
      Η πατρίδα και η νέα γενιά δεν μπορούν να περιμένουν…
      Θα το τολμήσουμε, άραγε;