Δεν ξεχνώ

Οι μνήμες υφίστανται, αλλά κάθε χρόνο, αυτή την περίοδο γίνονται εντονότερες. Όταν θυμάσαι συναδέλφους που μοιράστηκες τη ζωή και τον θάνατο τότε ξεπερνάς το φυσικό και αναλογίζεσαι το μεταφυσικό. Αναρωτιέσαι εάν είσαι τυχερός ή άτυχος. Το ότι αποτυπώνω αυτές τις γραμμές σε μια λευκή κόλλα είναι καθαρή τύχη. Θα μπορούσαν να τις έχουν γράψει αυτοί για μένα.

Η μικρή αυτή αναφορά είναι ένα μνημόσυνο σε αυτούς που έκαναν την υπέρβαση και προσέφεραν τη ζωή τους χωρίς αντάλλαγμα, ανιδιοτελώς, γιατί γνώριζαν εκ των προτέρων το μέλλον. Αυτό είναι το μεγαλείο της ψυχής ενώ οι περισσότεροι το μετρούν σε χρήμα και προβολή. Στόχος του κάθε ιπταμένου των Ενόπλων Δυνάμεων δεν είναι να προβληθεί ή να κερδίσει χρήματα, αλλά να ξεπεράσει τον εαυτό του, να κάνει την υπέρβαση για κάποιες αξίες που κάποιοι άλλοι τις λοιδορούν και επιδίδονται σε λεκτικούς βερμπαλισμούς εκ του ασφαλούς. Όταν τους μνημονεύω αισθάνομαι λύπη για την απώλειά τους, αλλά αισιοδοξία και ενθάρρυνση ώστε να αγωνίζομαι πιστός στις παραδόσεις και τα ήθη της πατρίδας μου.

Ακριβώς δύο χρόνια πριν τα ξημερώματα της 11ης Φεβρουαρίου 2016 στη νήσο Κίναρο άφησαν την τελευταία τους πνοή τρεις νέοι ιπτάμενοι αξιωματικοί του Πολεμικού Ναυτικού: οι Υποπλοίαρχοι Αναστάσιος Τουλίτσης, Κωσταντίνος Πανανάς, και ο Ανθυπασπιστής Ελευθέριος Ευαγγέλου. Ακολούθησαν τους Υποπλοιάρχους Χριστόδουλο Καραθανάση, Παναγιώτη Βλαχάκο και τον Αρχικελευστή Έκτορα Γιαλοψό που είκοσι δύο χρόνια πριν, ξημερώματα της 31ης Ιανουάριου του 1996 θυσιάστηκαν στην κρίση των Ιμίων. ΑΘΑΝΑΤΟΙ!