Παραιτήθηκαν από τα κομματικά όργανα επτά τοπικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ
ΑΙΧΜΗΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ-ΔΗΛΩΣΗ
*«Μια πεντάμηνη διαπραγμάτευση μιας κλειστής ομάδας, μετάτρεψε κόμμα και κοινωνία σε τηλεθεατές του «πάση θυσία συμφωνία» τονίζουν
Με κοινή δήλωση τους επτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ανακοίνωσαν το Σάββατο τις παραιτήσεις τους από τη νομαρχιακή επιτροπή και το συντονιστικό της ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Ρεθύμνου.
Πρόκειται για τους/τις: Κατερίνα Βουζουνεράκη-μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ, Ανδρέας Κούνουπα-μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Κουρούση-μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ, Αγγελική Ντουσάκη-μέλος ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ, Ισμήνη Αναγνωστάκη-υποψήφια βουλευτής και μέλος συντονιστικού ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ, Βαγγέλης Θεοδωρουλάκης– μέλος συντονιστικού ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ, Σπύρος Παπαρίδης-μέλος Συντονιστικού ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ.
Στο κείμενο παραίτησης τους αναφέρουν τα εξής:
«Ήρθε η ώρα σήμερα να διαπιστώσουμε ότι τα μνημόνια βρίσκονται για μία ακόμη φορά στη χώρα μαζί με την τροϊκα (σαν κουαρτέτο πια) οδηγώντας την μαζί με την κοινωνία στην απόλυτη παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και την ακόμα μεγαλύτερη φτωχοποίηση χωρίς μάλιστα να διασφαλίζεται η αποφυγή ενός Grexit υπό τα εξοντωτικά προαπαιτούμενα και όρους των δανειστών. Η όλη πορεία που ακολουθήθηκε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ από την 5η Ιουλίου και μετά, με σημείο τομή την συμφωνία και την υπογραφή του 3ου Μνημονίου, παρόλο το μεγάλο OXI του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, επισφραγίζει με τον πιο δυσάρεστο τρόπο την ακύρωση της δυνατότητας για μια ριζικά διαφορετικά πορεία συνολικά της χώρας. Η επιλογή ενός τρίτου επώδυνου μνημονίου έρχεται να επιβεβαιώσει στα μάτια όλων, τόσο των ελλήνων όσο και στα μάτια των λαών όλης της Ευρώπης, ότι τελικά δεν υπάρχει άλλος δρόμος πέρα από αυτό των μνημονίων. Μάλιστα η σφραγίδα που μπαίνει κάτω από το «Δεν υπάρχει εναλλακτική» είναι αυτή της αριστεράς και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ καθιστώντας τον πια βασικό εκφραστή του συστημικού μπλοκ και της ανασύστασης της κεντροαριστεράς, οδηγώντας τον στη μετάλλαξη από φορέα έκφρασης του αντιμνημονιακού αγώνα του ελληνικού λαού σε φορέα ματαίωσης οποιασδήποτε ελπίδας γεννήθηκε στην κοινωνία την τελευταία πενταετία.
Από το 2012 και μετά τα βήματα που πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και όταν οι αποφάσεις ήταν άλλες, δεν είχαν σαν βασικό στόχο την προετοιμασία του κόμματος, του λαού και της χώρας για τη μεγάλη μάχη απεγκλωβισμού από το μνημονιακό καθεστώς και ανασυγκρότησης της χώρας παραγωγικά, πολιτικά και κοινωνικά για να σταθεί στα πόδια της. Η όλη πορεία που είχαμε σαν κόμμα δεν έθεσε σαν πρώτη προτεραιότητα την ενεργοποίηση του κόσμου και την ανάδειξη του ριζοσπαστισμού που γεννήθηκε στον μεγάλο κύκλο αγώνων που άνοιξε τα τελευταία πέντε χρόνια ώστε να αποτελέσει ρόλο καταλύτη στις πολιτικές εξελίξεις. Ούτε φυσικά δόθηκε η μάχη για να οικοδομηθεί ένα κόμμα ζωντανό, δημοκρατικό που θα μπορεί να αγκαλιάσει την ίδια την κοινωνία εκφράζοντας τα αιτήματα και τις αγωνίες της. Όλα τα παραπάνω οδήγησαν σε μια πεντάμηνη διαπραγμάτευση μιας κλειστής ομάδας που μετάτρεψε κόμμα και κοινωνία σε τηλεθεατές του «πάση θυσία συμφωνία», αντίληψη που επικράτησε σε όλη τη διαπραγμάτευση, της συνθηκολόγησης με το σάπιο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης με αρχή την εκλογή Παυλόπουλου στη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας. Μια στάση που τελικά οδήγησε στην εναντίωση απέναντι στη λαϊκή εντολή όπως αυτή εκφράστηκε στο δημοψήφισμα τις 5ης Ιουλίου. Η αρχή ότι όποιος ψηφίσει και εφαρμόσει μνημόνια στη χώρα μας καταδικάζεται στη συνείδηση του κόσμου, φαίνεται να μην ενδιαφέρει την ηγετική ομάδα αλλά και μια σειρά τοπικών στελεχών στην πόλη μας που αναλαμβάνουν ρόλο εγγυητή στην μετάλλαξη του κόμματος μας.
Σήμερα βιώνουμε μια χρεοκοπία, όχι μόνο οικονομική. Βιώνουμε τη χρεοκοπία όλων των ψευδαισθήσεων που επικράτησαν τους τελευταίους μήνες για μια «αμοιβαία επωφελή συμφωνία» ή για έναν «έντιμο συμβιβασμό με τους εταίρους μας». Βιώνουμε, όμως παράλληλα, και τη χρεοκοπία των εύκολων αντιλήψεων ότι η ελληνική κρίση επιλύεται απλώς με την αλλαγή ενός νομίσματος ή με την εφαρμογή οικονομικών σχεδίων που απλώς πρέπει να εφαρμοστούν. Για όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση Τσίπρα έχει ιστορικές ευθύνες οι οποίες βαραίνουν περισσότερο όταν σκεφτούμε το ότι απέναντι στην τιμωρητική διάθεση που είχαν οι δανειστές ο λαός καθησυχάζονταν ή ότι σήμερα μπροστά στο τρίτο και ταπεινωτικό μνημόνιο που έχει υπογραφεί θεωρείται δυνατή μια κοινωνικά δίκαιη διακυβέρνηση.
Σε αυτές τις δύσκολες μέρες, αποδεχόμενοι την ευθύνη που μάς αναλογεί σαν μέλη της νομαρχιακής επιτροπής, του συντονιστικού της Ο.Μ. Ρεθύμνου αλλά και σαν μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στον νομό, οφείλουμε να πάρουμε θέση. Να πάρουμε θέση κάνοντας πρώτα μια αυτοκριτική για το πόσο αποτρέψαμε αυτή την πορεία παρόλο τα συνεχή «καμπανάκια» που χτυπούσαν στις διαδικασίες των τοπικών αλλά και συνολικά των οργάνων, για το πόσο καταφέραμε να συνδεθούμε με την τοπική κοινωνία και να την θέσουμε στο προσκήνιο απέναντι στην αντίληψη του γενικής αναμονής εξελίξεων και της «κυβερνητικής προετοιμασίας». Η παραίτησή μας από τη νομαρχιακή επιτροπή και τη συντονιστική επιτροπή της Ο.Μ. Ρεθύμνου, είναι το ελάχιστο που οφείλουμε να πράξουμε αναλογιζόμενοι/ες τις ευθύνες μας απέναντι στα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και τον ελληνικό λαό. Η πολιτική μετατρέπεται επίσημα για τα επόμενα χρόνια σε μια διαχειριστική δημοσιονομική μηχανή στα χέρια των «θεσμών». Η συμμετοχή μας πλέον σε όργανα που εγκλωβίστηκαν σε μια τέτοια θέση, μας απομακρύνει από το λαϊκό παράγοντα και τις απαραίτητες κοινωνικές διεργασίες που θα ανοίξουν το δρόμο για μια διαφορετική πορεία.
Η παραίτηση αυτή δεν σημαίνει όμως και παραίτηση από την πεποίθηση ότι μπορεί να υπάρξει άλλος δρόμος πέρα από τα μνημόνια, την εθνική υποτέλεια, την μετατροπή μιας ανεξάρτητης χώρας σε αποικία χρέους. Έχουμε πίστη ότι αυτός ο λαός που έδωσε τη μάχη ενάντια στη μνημονιακή καταστροφή θα συνεχίζει να παλεύει αντιλαμβανόμενος τη κρισιμότητα και την περιπλοκότητα των νέων συνθηκών. Μαζί με αυτό τον λαό, μαζί με πολλούς από τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ θα συναντηθούμε πάλι παρόλη τη πικρία και την απογοήτευση στο αγώνα για την επιβίωση της κοινωνίας και τη συνολική διέξοδο της χώρας.
Το μέλλον διαρκεί πολύ. Θα σταθούμε δίπλα του».
