O Δημήτρης Σταγκουράκης ήταν ένας από τους επιστήμονες που έγραψε τη δική του ιστορία στον τόπο και σαν προσωπικότητα και σαν γιατρός.
Είναι πέντε χρόνια από την αναχώρησή του τόσο απροσδόκητη αλήθεια. Κι όμως η μνήμη του παραμένει άσβεστη. Ακούς το όνομά του σε κάθε αφήγηση που έχει σχέση με το παλιό καλό Ρέθυμνο. Γενικά η οικογένεια Σταγκουράκη ακούγεται πάντα με ξεχωριστό σεβασμό και εκτίμηση.
Οι σημερινοί ασπρομάλληδες που πατούν την έβδομη δεκαετία έχουν να πουν για την κυρία Σοφία που τους εξασφάλιζε το ποδήλατο με χαμόγελο στα χείλη. Μάνα για όλους συμπεριφερόταν με τόση κατανόηση και στοργή βλέποντας παντού τα παιδιά της. Κι όταν έπρεπε να σπουδάσουν τα παιδιά της πέρασε αμέτρητα ξενύχτια δουλεύοντας αποκλειστική στην Αθήνα για να τα φέρει βόλτα. Και πάντα με το χαμόγελο.
Όσο για τον πατέρα του ήταν από τους φημισμένους πρωτοχορευτές. Έδινε στα γλέντια που συμμετείχε τη δικό του στίγμα της λεβεντιάς και της ευπρέπειας. Ένας αληθινός και αφοσιωμένος λειτουργός της παράδοσης. Ένας υπέροχος άνθρωπος και αξιοπρεπής ακόμα κι όταν έβλεπε μόνο με τα μάτια της ψυχής.
Ο Δημήτρης γεννήθηκε στο Ρέθυμνο το 1942. Επικρατούσε και στον τόπο αυτό, απίστευτη φτώχεια. Εκείνη η γενιά πραγματικά ανήκε στις μαρτυρικές. Κι όμως στη λάβα της στέρησης σφυρηλατήθηκαν σπουδαίοι άνθρωποι. Μπορεί να ανήκαν στους ασυμβίβαστους να δεχθούν κανόνες και περιορισμούς. Μπορεί να διψούσαν για τη ζωή και να έκαναν τις δικές τους υπερβάσεις αποδεχόμενοι με απόλυτη αίσθηση ευθύνης τις συνέπειες.
Ποτέ όμως δεν παραβίασαν τους κανόνες της πρεπιάς και της ανθρωπιάς.
Ο Δημήτρης δεν άντεχε τα στεγανά. Ασφυκτιούσε σε περιορισμούς που αφαιρούν στιγμές χαράς από τη ζωή. Οι δυσκολίες δεν τον εμπόδιζαν να ζει όπως εκείνος ένοιωθε.
Η αγάπη του για τη μουσική τον έφερε κοντά στη Δημοτική Φιλαρμονική και ήταν για ένα διάστημα και αυτός μέλος της μπάντας. Σε ένα δημοσίευμα για το ιστορικό μουσικό μας σύνολο ο Μανόλης Καρνιωτάκης έχει μια φωτογραφία όπου διακρίνεται και ο Δημήτρης.
Προικισμένος από τη φύση και με αρρενωπή ομορφιά απολάμβανε ένα ακόμα θείο δώρο με τις εκφράσεις κι εκδηλώσεις θαυμασμού που δεχόταν. Έμοιαζε με κινηματογραφικό αστέρα και σίγουρα θα συγκίνησε ευαίσθητες υπάρξεις. Ο ίδιος όμως είχε πάντα τη συναίσθηση του μέτρου χάρις στη σωστή διαπαιδαγώγηση που είχε λάβει από τα πρώτα του παιδικά χρόνια. Σεβόταν συνειδητά τους συνανθρώπους του και ήθελε πάντα να τους βλέπει χαμογελαστούς. Αυτός ήταν κι ένας βασικός λόγος που επέλεξε να υπηρετήσει τον Ιπποκράτη παρά τις τόσες δυσκολίες που αντιμετώπιζε.
Η στέρηση δεν τον γονάτισε. Σπούδαζε και παράλληλα εργαζόταν. Πρώτα φυσιοθεραπευτής και μετά γιατρός με ειδικότητα στην καρδιολογία.
Αυτό που δεν το είχε ούτε ο ίδιος συνειδητοποιήσει ποτέ ήταν ένα χάρισμα να ανακουφίζει τον ανθρώπινο πόνο με μια ιδιαίτερα ευλογημένη αίσθηση της αφής. Και ένα ακόμα χάρισμα να εντοπίζει με την πρώτη ματιά το πρόβλημα του ασθενούς πριν ακόμα ξεκινήσει τον έλεγχο.
Οι ικανότητές του αυτές τον ξεχώρισαν αμέσως και οι δελεαστικές προτάσεις που δεχόταν, προοιώνιζαν ένα λαμπρό μέλλον και σίγουρα ακαδημαϊκή καριέρα.
Όπως προαναφέραμε για να εξασφαλίζει τις σπουδές του εργαζόταν παράλληλα. Όταν έκανε μάθημα σε μια σχολή αισθητικής, έτυχε να ξεχωρίσει μια μαθήτρια, ένα ταλαντούχο πλάσμα με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο. Και χωρίς να χάσει καιρό φρόντισε η όμορφη μαθήτριά του Κατερίνα Σακαδάκη να γίνει σύντομα η κυρία Σταγκουράκη.
Ένα καλοκαίρι που κατέβηκαν στην Κρήτη για διακοπές, σαν να είχαν συνεννοηθεί όλοι οι παλιοί γνωστοί τον ρωτούσαν πότε θα κατέβει στο Ρέθυμνο να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Ο Δημήτρης Σταγκουράκης αν και ήταν σε μια φάση της ζωής του που ανοίγονταν λεωφόροι στην καριέρα του συγκινήθηκε από τη ζεστασιά του κόσμου.
Τα αρώματα από τις γλάστρες στα φτωχόσπιτα της Σοχώρας, το γνώριμο βουητό στους χώρους που είχε νεώτερος ζωντανέψει με το τραγούδι και το χορό του, το σμίξιμο με τους αξέχαστους φίλους της εφηβείας δεν τον άφησαν να το σκεφτεί περισσότερο. Άρεσε και στην Κατερίνα το περιβάλλον, είχε μαγευτεί από τη γραφικότητα της πόλης και δεκαετία του 80 πήραν τη μεγάλη απόφαση.
Αυτή βέβαια έκανε πολλούς πάσχοντες να πάρουν ανάσα. Ήταν μια εποχή που θα έβγαινε στη σύνταξη ένας κορυφαίος της επιστημονικής κοινότητας ο καρδιολόγος Μάρκος Φουντουλάκης. Ο Δημήτρης Σταγκουράκης επομένως θα κάλυπτε ένα τεράστιο κενό.
Από τις πρώτες μέρες πήρε ζεστά το λειτούργημά του. Και από κοντά η Κατερίνα που ενώ είχε δημιουργήσει ένα πρότυπο Ινστιτούτο Αισθητικής με εκλεκτή πελατεία δεν άφηνε τον εαυτό της να ξεκουραστεί όταν υπήρχε λόγος. Σε μια εποχή που δεν υπήρχαν φορητά τηλέφωνα, εκείνη αναζητούσε στα σπίτια ασθενών του τον άνδρα της για να τρέξει σε κάποιο άλλο περιστατικό. Κι ο Δημήτρης ήταν πάντα πρόθυμος να τρέξει όσο κουρασμένος κι αν ένοιωθε.
Η ευφυΐα του δεν άργησε να θαυματουργήσει με μια σωτήρια εφεύρεση που προλάμβανε το πνευμονικό οίδημα. Για την εφεύρεση αυτή ο Δημήτρης Σταγκουράκης είχε λάβει και δίπλωμα ευρεσιτεχνίας. Το ιατρείο του πάντα εξοπλισμένο στην εντέλεια έκανε πολλούς καρδιοπαθείς να αισθάνονται σιγουριά πια γιατί ο Δημήτρης Σταγκουράκης είχε μεγάλη επιτυχία και στην πρόληψη του εμφράγματος. Βέβαια δεν περιοριζόταν μόνο στην αγωγή αλλά ευαισθητοποιούσε τους ασθενείς του και στην πρόληψη ενθαρρύνοντάς τους για πιο υγιεινή ζωή, περισσότερη άσκηση και λιγότερες καταχρήσεις.
Ο Δημήτρης Σταγκουράκης δεν είχε καμιά ανάμειξη στη πολιτική. Προσωπικοί του φίλοι όμως από τις πιο σημαντικές οικογένειες του τόπου τον έπεισαν να ασχοληθεί ποντάροντας στο ενδιαφέρον του για την πρόοδο της πόλης.
Σύντομα αναδείχτηκε σε μια ισχυρή πολιτική δύναμη. Έδειξε συνέπεια στην άσκηση των καθηκόντων του και ήταν από τους πιο πετυχημένους αντιδημάρχους. Ως πρόεδρος της Δημοτικής Φιλαρμονικής, συνέβαλε τα μέγιστα στην καθιέρωση του Μουσικού Σχολείου.
Ακόμα έχουμε στο αρχείο μας την επιστολή που είχε στείλει το Σεπτέμβρη του 1991, στα σχολεία ενημερώνοντας για τη νέα αυτή μονάδα εκπαίδευσης.
Με απλό τρόπο ανέλυε τα οφέλη μιας φοίτησης στο Μουσικό Γυμνάσιο που μόλις είχε ιδρυθεί κι έδινε τη δυνατότητα στους μαθητές να αποκτήσουν εκτός από μουσικές γνώσεις και ξένες γλώσσες, μια ευκαιρία για ανώτατες σπουδές αλλά και μια θέση στη Δημοτική Φιλαρμονική για την εκμάθηση όποιου οργάνου ήθελαν.
Στήριξη επίσης με θέρμη το Φεστιβάλ «Παιδική Άνοιξη», που ξεκινούσε η «Πολιτιστική Αναγέννηση» της οποίας ήταν από τα ιδρυτικά μέλη.
Σαν δημοτικός παράγοντας θα μπορούσε να προσφέρει περισσότερα αν βέβαια του είχαν δοθεί και περισσότερες αρμοδιότητες. Εκείνος όμως πάντα μετριοπαθής, χαμηλών τόνων και άνθρωπος που ενδιαφερόταν μόνο για τους άλλους ποτέ δεν δημιούργησε θέμα για να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες του.
Ο Δημήτρης Σταγκουράκης ήταν πάντα μια ήρεμη δύναμη. Ένας έντιμος παράγοντας, ένας αλτρουιστής γιατρός, ένας θαυμάσιος σύζυγος και άριστος πατέρας.
Δίδαξε στα παιδιά του αυτά που έκαναν και τον ίδιο να ξεχωρίσει. Κατάφερε να τους μεταδώσει τις πραγματικές αξίες της ζωής.
Ένα διαρκές άγχος όμως να φέρνει σε πέρας κάθε του αποστολή και οι πικρίες που συνήθως προορίζονται για κάθε άνθρωπο που διακρίνεται στην πόλη αυτή δεν άφησαν ανεπηρέαστη την υγεία του.
Έφυγε τόσο πρόωρα, πριν απολαύσει τους καρπούς του μόχθου του. Έγραψε όμως τη δική του ιστορία. Κι έμεινε στη μνήμη μας ένα φωτεινό ορόσημο καλοσύνης, αγάπης και πάθος για δημιουργία.
