Διαβάζοντας τον τοπικό τύπο των τελευταίων ημερών δύο ειδήσεις τράβηξαν την προσοχή μου.
Η πρώτη αναφέρεται στην πρόθεση κατασκευής νέου δημαρχιακού κτιρίου στον Κουμπέ, στο οικόπεδο Φραγάκη, και όχι στον χώρο του πάρκινγκ στην Πλατεία Τεσσάρων Μαρτύρων. Η δεύτερη αναφέρεται στο «Στρατηγικό Σχέδιο Ανάπτυξης» (masterplan) του λιμένος Ρεθύμνου.
Η πρώτη με χαροποίησε και με έκανε να αισθάνομαι αισιοδοξία και η δεύτερη με προβλημάτισε και μου προκάλεσε αισθήματα απαισιοδοξίας για το μέλλον και την ανάπτυξη της πόλης, αλλά και γενικότερα του Νομού. Γιατί, και τα δύο έργα επηρεάζουν όχι μόνο την πρωτεύουσα του Νομού (σύμφωνα με την παλαιότερη ορολογία), αλλά ολόκληρο τον Νομό.
Φαντάστηκα την Πλατεία των Τεσσάρων Μαρτύρων αναπλασμένη και αναβαθμισμένη, την επέκταση του κήπου ανατολικά, το πράσινο, το υπόγειο πάρκινγκ, για την εξυπηρέτηση όσων πρέπει να μπουν στην πόλη με αμάξι, την άνετη πρόσβαση στην αγορά μέσω της Μεγάλης Πόρτας, τους πολίτες να απολαμβάνουν τη δροσιά και την ομορφιά του πράσινου, τα παιδιά να τιτιβίζουν στους διαδρόμους και στις παιδικές χαρές του Κήπου και ένιωθα απέραντη αγαλλίαση και αισιοδοξία.
Φαντάστηκα επίσης ένα σύγχρονο Δημαρχιακό Μέγαρο σε μια μέχρι πρότινος υποβαθμισμένη περιοχή και σκεφτόμουν πως ένα τέτοιο έργο θα πετύχαινε συγχρόνως δύο στόχους: αποσυμφόρηση του κέντρου της πόλης και αναβάθμιση-ανάπτυξη της περιοχής του Κουμπέ.
Και όσο φανταζόμουν το νέο Δημαρχείο στον Κουμπέ, φαντάστηκα παραδίπλα και ένα μεγάλο λιμάνι με μεγάλους προβλήτες και βαθιά νερά, έτσι ώστε να μπορούν να προσεγγίζουν μεγάλα καράβια, με σύγχρονα κτίρια, με προοπτικές επέκτασης και ανάπτυξης για την κάλυψη των μελλοντικών αναγκών του τόπου.
Κι ύστερα συνήλθα· εγκατέλειψα τη σφαίρα της Φαντασίας κι έβαλα τον νου και τη λογική να δουλέψουν. Σκέφτηκα, λοιπόν, ότι η διαμόρφωση του χώρου στο πάρκινγκ των Τεσσάρων Μαρτύρων και η ανέγερση του νέου Δημαρχείου στον Κουμπέ μπορεί να μην είναι εύκολα έργα και να μην υλοποιηθούν άμεσα, όμως σημασία έχει σε πρώτη φάση ο σχεδιασμός και η πολιτική βούληση. Τα άλλα θα ακολουθήσουν. Εξάλλου, τέτοια, για τα δικά μας δεδομένα μεγάλα, έργα υλοποιούνται σε βάθος χρόνου και προορίζονται πρωτίστως για τις επερχόμενες γενιές.
Τις μελλοντικές ανάγκες και προοπτικές ανάπτυξης και τις επερχόμενες γενιές οφείλουμε να σκεφτόμαστε όταν σχεδιάζομε και αποφασίζουμε την κατασκευή μεγάλων έργων.
Αυτό δυστυχώς δεν το έπραξαν οι πρόγονοί μας όταν αποφάσισαν πού θα κατασκευαστεί το λιμάνι της πόλης. Τα μικροσυμφέροντα και οι ανούσιες διαμάχες της εποχής οδήγησαν στην κατασκευή του λιμανιού στην άμμο. Κι από τότε – μισό και πλέον αιώνα- κάθε προσπάθεια συντήρησης ή επέκτασης και αναβάθμισης του λιμανιού πνίγεται στην άμμο. Το ίδιο θα πνιγεί και το νέο «masterplan».
Τούτων δεδομένων γεννάται το ερώτημα, γιατί οι «υπεύθυνοι» επιμένουν να επενδύουν χρήματα σε ένα δήθεν λιμάνι που – όπως δείχνει η ιστορική εμπειρία- δεν θα γίνει ποτέ λειτουργικό λιμάνι;
Γιατί δεν ακολουθούν το παράδειγμα του Δημαρχείου και δεν προσανατολίζονται και σ’ αυτήν την περίπτωση προς τον Κουμπέ όπου είναι ο φυσικός χώρος του λιμανιού;
Ως πολίτης έχω το δικαίωμα να αναμένω μια απάντηση και οι υπεύθυνοι έχουν υποχρέωση να την δώσουν στους πολίτες.
