Toυ ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΟΥΚΟΥΤΣΙΔΗ
Στη ζωή άλλοι λίγο άλλοι πολύ, έχουμε την ευλογία από τον Θεό, να γνωρίσουμε ξεχωριστούς «ανθρώπους» που πραγματικά «άνω θρώσκουν» κατά τον Όμηρο. Η ταπεινότητά μου, μεταξύ αυτών, γνώρισε πριν από είκοσι περίπου χρόνια και όχι κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, τον μοναδικό και εκλεκτό κ. Δημήτριο Απανωμεριτάκη.
Σ’ ευχαριστώ κ. Δημήτριε, όχι μόνο για το ότι μου έστειλες το «κρυστάλλινο» πόνημά σου με την εξαίρετη αφιέρωση για την αναξιότητά μου, αλλά από τα μύχια της ψυχής μου σ’ ευγνωμονών γιατί έγραψες για εμένα! Μην εκπλήσσεσαι, μη διερωτάσαι «ότι εγώ σταχυολόγησα τη δική μου ζωή, τί σχέση μπορεί να έχει με τη δική σου;» Κι όμως, μέσα από το βιβλίο, τώρα σε γνώρισα πραγματικά. Το υποψιαζόμουν, αλλά δεν σε γνώριζα λεπτομερώς. Τώρα σε έμαθα. Αλλά επάνω απ’ όλα, βρήκα τον εαυτό μου! κι ας μας χωρίζει ηλικιακά η ζωή περισσότερο από μια εικοσαετία.
Στη «δημόσια εξομολόγησή σου» φαίνεται ξεκάθαρα πως «ζύγιασες» το θυμικό με τη λογική. Εκεί που ξέφευγε το συναίσθημα, το φρέναρε η «σοφία σου». Η χαρά σου, γινόταν χαρά των άλλων, γιατί τη χάριζες απλόχερα και η χαρά των άλλων, δική σου ανείπωτη ικανοποίηση.
«Η πορεία μιας ζωής» είναι εξαιρετικά δομημένη. Χωρίς να κουράζουν τον αναγνώστη, οι σελίδες «τρέχουν» κυριολεκτικά. Κι εκεί που θεωρεί κανείς ως πλεονασμό π.χ. την παράθεση προσώπων που δεν γνωρίζει ο κάθε αναγνώστης, εκεί ευρίσκεται το «αλατοπίπερο» του συγγραφέα. Είναι σπάνιο πράγμα στη σημερινή εποχή και ιδιαίτερα στη φυλή μας, να αναγνωρίζουμε την αξιοσύνη των άλλων. Και αυτό το έχεις κ. Απανωμεριτάκη απλόχερα δοσμένο μαζί με άλλα αγαθά από τον Θεό.
Ο Ελευθέριος Βενιζέλος λίγο πριν πεθάνει αυτοεξόριστος στο Παρίσι το 1936, είχε πει: «Όλα τα γεύτηκα στην πατρίδα μου, ένα μόνο δεν μπόρεσα να γευτώ, να τον ειδώ να γίνεται άνθρωπινος».
Όλο το πόνημα είναι διανθισμένο, από την κρητική λεβεντιά, την οικογενειακή αφοσίωση, την προσφορά στον συνάνθρωπο, τη θυσία για την πατρίδα, την αποστροφή στο μίσος αδελφού προς αδελφό και κυρίως παρακαταθήκες (μέσω μαντινάδων) στους νεώτερους. Βεβαίως η πίστη και η ελπίδα στον Θεό, είναι τα εφόδια για την γήινη πορεία. «Ήθη, έθιμα, εκδηλώσεις» συνηγορούν στο «βιός ανεόρταστος, μακρά οδός απανδόχευτος».
Αλλά και η παράθεση των φωτογραφιών, σε εισάγουν στα αφηγούμενα με περισσότερες αισθήσεις. Μια φωτογραφία είναι χωρίς λόγια, μια ολόκληρη ιστορία.
Ό,τι άλλο και να γράψω θα είναι κουραστικό. Εύχομαι και εις το επέκεινα, η γήινη πορεία σου να είναι πολυετής και υγιής, για να χαίρεσαι την ευγενέστατη και άξια σύζυγό σου, τα παιδιά, τα εγγόνια, τα δισέγγονά σου.
Ζητώ συγνώμη για τον ενικό που χρησιμοποίησα. Σ’ ευχαριστώ και πάλι για την αγάπη και τη φιλία που μου χαρίζεις αφειδώλευτα.
Σε συγχαίρω και σε ασπάζομαι με σεβασμό.