Αν κάποιοι διαδήλωναν με την κίνηση #Μένουμε_Ευρώπη ή συμμετείχαν στη συγκέντρωση του «Παραιτηθείτε» ή ακόμα ψήφισαν «ναι» στο δημοψήφισμα του περσινού καλοκαιριού, αυτό δεν τους κατατάσσει αυτομάτως στη «δημιουργική μειοψηφία» που μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως καταλύτης, ώστε η χώρα να βγει από την πολυεπίπεδη κρίση…
Σε όλα τα παραπάνω βρίσκουν «στέγη» ομάδες πολιτών με πολλές διαφορές μεταξύ τους αλλά με ένα «συγκολλητικό στοιχείο» εκείνο μιας ευρωπαϊκής πορείας της χώρας μόνο που κάθε ομάδα την αντιλαμβάνεται, την οριοθετεί, την προσδιορίζει, την οραματίζεται και επιθυμεί να γίνει πράξη με διαφορετικό τρόπο και σχεδιασμό.
Ας σταθούμε όμως στην κίνηση «Παραιτηθείτε». Πολλά έχουν ειπωθεί τόσο από κυβερνητικά στελέχη όσο και από τους διοργανωτές της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα. Θα ήταν χρήσιμο στο σημείο αυτό να αναφέρουμε κάποια αποσπάσματα από ένα «πόστ» που δημοσίευσε στο Facebook ο συγγραφέας Αλέξης Πανσέληνος. Γράφει, λοιπόν, μεταξύ άλλων «Σέβομαι απόλυτα την απόφαση όσων αποφάσισαν να φωνάξουν «Παραιτηθείτε» (…) Καταλαβαίνω και την απογοήτευση και την αηδία τους και τις συμμερίζομαι και τις δυο. Αλλά δεν μπορώ να φωνάξω «Παραιτηθείτε» αν δεν ξέρω την ίδια στιγμή ποιον θα καλούσα να κυβερνήσει στη θέση εκείνων που καλώ να παραιτηθούν. Και πιστεύω πως δεν το ξέρουν ούτε αυτοί που διαδήλωσαν με αυτό το σύνθημα. Είναι καιρός να πάψουμε να ακούμε μόνο το θυμικό μας(…) Είναι καιρός να καταλάβουμε ότι Μεσσίες που να διαθέτουν λύσεις μαγικές δεν υπάρχουν και ότι οποίος διαδεχθεί τη σημερινή κυβέρνηση θα ακολουθήσει μια πολιτική που ελάχιστα θα διαφέρει από τη δική της και όχι προς την κατεύθυνση που κάποιοι ελπίζουν. Μπορεί να είναι συνεπέστεροι, πιο αξιόπιστοι, λιγότερο ασυνάρτητοι, λιγότερο ανίκανοι αλλά όλα αυτά τα προσόντα τους είναι ακριβώς που θα κοστίσουν την ίδια αν όχι περισσότερη ακόμα απογοήτευση(…) Η κραυγή « παραιτηθείτε» όσο και αν αξίζει ως μομφή σ’ αυτούς προς τους οποίους απευθύνεται, δείχνει ξεκάθαρα πως ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει σε ποιο βαθμό είμαστε συνυπεύθυνοι οι ίδιοι εμείς για την κατάσταση της χώρας, αφού οι πολιτικές ηγεσίες είναι εκείνοι που εμείς φέραμε στην εξουσία και με την ψήφο και με τη γενικότερη νοοτροπία μας. Όταν αυτό μας γίνει συνείδηση, οι κραυγές και τα μονολεκτικά συνθήματα θα πάψουν και τότε όλοι μαζί θα αναλάβουμε το βάρος και την ευθύνη μιας κοινής, πολιτικά συντεταγμένης και δύσκολης πορείας προς το καλύτερο. Όλοι μαζί και μόνον έτσι.
Δεν έχουμε επομένως ανάγκη από άλλη μία αντικυβερνητική – αντιπολιτευτική «φωνή» ή εκδήλωση διαμαρτυρίας ή ακόμα μια διαδικτυακού τύπο χλευαστική αντιμετώπιση όσων ψήφισαν τα κόμματα της κυβερνητικής πλειοψηφίας…
Το «πρόβλημα» λοιπόν δεν εντοπίζεται στην απέναντι όχθη είτε αυτή ορίζεται ως οι ψηφοφόροι του «όχι» είτε οι πολίτες που έδωσαν την πρωτιά σε δύο βουλευτικές εκλογές στο ΣΥΡΙΖΑ… Η ουσία βρίσκεται στην ύπαρξη και δυνατότητα δράσης αυτής της «δημιουργικής μειοψηφίας».
Η ευθύνη για να πάει η χώρα μπροστά ανήκει σε όλους. Εδώ όμως υπάρχει ένα «ναι μεν αλλά»… Να βγει από το «καβούκι» της η «δημιουργική μειοψηφία», δηλαδή λ.χ. οι επιστήμονες, οι πολίτες με όραμα- γνώσεις, οι υγιείς επιχειρηματικές δυνάμεις και το πολιτικό εκείνο προσωπικό που είναι σε θέση να παρουσιάσει ένα ρεαλιστικό σχέδιο και φυσικά να πειστεί στη συνέχεια η πλειοψηφία της κοινής γνώμης…
Ίσως έτσι καταφέρουμε να βρούμε την έξοδο από την πολυεπίπεδη κρίση…
