Μια εκδήλωση, που οργανώθηκε στο Σπίτι του Πολιτισμού την περασμένη Κυριακή με θέμα την αστική ανάπλαση και το θέμα πρασίνου στην πόλη, στάθηκε αφορμή να διαπιστώσω αρκετά σημαντικά ζητήματα.
Επί της αρχής ήταν απογοητευτική η έλλειψη κοινού από ένα τόσο ενδιαφέρον και ζωτικό θέμα, που εύχομαι να οφείλεται λόγω κυριακάτικου καλοκαιρινού πρωινού.
Είναι κρίμα, από τόσο καίριες εκδηλώσεις για την καθημερινότητα και ποιότητα ζωής της πόλης μας να απουσιάζει ο αποδέκτης, δηλαδή ο Ρεθεμνιώτης πολίτης.
Ελπίζω να γίνει επανάληψη της εκδήλωσης με έμφαση στα δρώμενα, έργα και τις νέες προοπτικές.
Λυπάμαι ιδιαίτερα που η εισήγηση αναλώθηκε σε θεωρίες και παραδείγματα μακρινών πόλεων κι όχι στα εξαιρετικά και φλέγοντα που επίκεινται στο Ρέθυμνο. Όχι πως δεν έπρεπε να ειπωθούν, αλλά θα ήταν κατά τη γνώμη μου πιο χρήσιμο η επικέντρωση της εκδήλωσης να περιστρεφόταν στις εφικτές προτάσεις αξιοποίησης των ανοιχτών χωρών της πόλης.
Είναι δεδομένη η βούληση και το όραμα του δήμου μας για μια σύγχρονη ανθρώπινη πόλη με κύρια αντίληψη το σεβασμό στο περιβάλλον και σημείο αναφοράς μια βιώσιμη αειφόρα ανάπτυξη.
Χωρίς υπερβολή το Ρέθυμνο συγκαταλέγεται στους κορυφαίους προορισμούς του κόσμου με μια ιδανική δομή και μορφολογία, που καθιστά την πόλη ασυναγώνιστη σε παγκόσμιο επίπεδο. Η τοπική διοίκηση ασκεί τα καθήκοντα με γνώση κι επάρκεια όμως υποτιμά το δίαυλο επικοινωνίας και την αναγκαιότητα χειραφέτησης πολιτών, ώστε να δοθούν κίνητρα ισχυρά.
Πιο συγκεκριμένα θα μπορούσε να θεσπίσει βραβεία σε επαγγελματίες και γειτονιές, που τηρούν κάποιες προδιαγραφές, ώστε να υπάρχει ηθικό όφελος και αφύπνιση. Βεβαίως η ανταπόκριση δημοτικών υπηρεσιών είναι άμεση και μπορώ να επικαλεστώ προσωπικό παράδειγμα σε αποκατάσταση ζημιών, όπου η αδιαφορία της γειτονιάς ήταν απελπιστική. Δυστυχώς η κοινωνία μας απαιτεί μια συνεχής φροντίδα και παρακολούθηση αυτόματη χωρίς καμία συμμέτοχη, με αποτέλεσμα η ανευθυνότητα να κυριαρχεί.
Αυτό το καταστροφικό χαρακτηριστικό που το θεωρώ έγκλημα πρέπει με κάθε τρόπο να αναστραφεί. Είναι υποχρέωση της πολιτείας να δώσει φώτα προκειμένου να διαχύσει τη βασική παραδοχή ότι οι άνθρωποι που σέβονται το περιβάλλον αποτελούν κύρια αξία και πηγή πλούτου τόσο σε πολιτιστικό όσο και οικονομικό επίπεδο.
Δηλαδή ότι ο δείκτης αναφοράς στο επίπεδο ζωής ενός τόπου εξαρτάται από τη συμπεριφορά των ανθρώπων στο περιβάλλον.
Για αυτό απαιτείται μακροχρόνιος σχεδιασμός με ελεγχόμενη διαδικασία μέχρι η κοινωνία να δομήσει την άμυνα και αυτοπροστασία σε ασέβειες και βανδαλισμούς.
Στο προκείμενο τώρα με τους ανοιχτούς χώρους θα ήθελα να εκφράσω τη χαρά για το έργο στην πλατεία Σοχώρας, όπου πραγματικά είναι κάτι που θα αναβαθμίσει πολύ την περιοχή. Θα είναι ονειρικό να σταματήσει η οδική κυκλοφορία και αυτός ο χώρος να αφιερωθεί στους ανθρώπους.
Όμως θλίβομαι για το υψηλό κόστος, καθώς τέσσερα εκατομμύρια μου φαίνονται υπερβολικά, πολλά ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Στο δικό μου μυαλό χρειάζεται απλά ανάδειξη χώματος και φύτευση με λίγες χιλιάδες ευρώ.
Τα πολλά πολλά ίσως βαρύνουν τον χώρο, άλλωστε η ομορφιά τοπίου μιλάει περισσότερο με την απλότητα και λειτουργικότητά.
Το ίδιο είχε γίνει και στην πλατεία Μητρόπολης που έγιναν πλακάκια, κόπηκαν δέντρα για να φυτευτούν ξανά αλλά ταιριαστά, ενώ στην Καλλιθέα έγινε άσφαλτος.
Κατά τη γνώμη μου, το μόνο που χρειάζεται είναι χώμα και πνεύμονας πράσινου, χωρίς περιττά, που βαρύνουν τον χώρο και την τσέπη μας.
Ανέξοδα, χρήσιμα και λειτουργικά φέρνουμε, όπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από εισηγητή της εκδήλωσης «την φύση στην πόλη».
Όμως οι ισχυρές μειοψηφίες που κυβερνούν τη χώρα, δυστυχώς, απαιτούν συνεχώς έργα για πλουτισμό κι επίδειξη, ώστε να παρακάμπτεται η ουσία και η ευημερία.
Ένα άλλο που έκανε εντύπωση, ήταν η απόσταση που χωρίζει τη θεωρία από την πράξη. Ειπώθηκαν εξαιρετικά σύγχρονα επιστημονικά τερτίπια και τεχνικές, που η πραγματικότητα απλά περιφρονεί, γιατί θέτει άλλες αναγκαιότητες κι ιεραρχίες.
Έτσι κάπως έκλεισε η ημερίδα με το… πρόγραμμα «Εξοικονομώ», που κατά τη γνώμη σημαίνει ότι δεν ξέρω πως να οικονομώ, καθώς οι παρεμβάσεις για επίτευξη σημαντικών στόχων προστασίας, ανάδειξης περιβάλλοντος είναι πολύ απλές κι ουσιαστικές και καμία σχέση δεν έχουν με οικονομοτεχνικές κι αποπροσανατολιστικές μελέτες.
Τέλος έθιξα το κεφάλαιο που λέγεται δημοτικός κήπος Ρεθύμνου, καθώς υπερασπίζομαι το άνοιγμά του σε πλατεία άμεσης πρόσβασης.
Βεβαίως ο κ. δήμαρχος δίκαια διαφώνησε μαζί με το Επιτελείο Συντήρησης Πράσινου, καθώς αυτό σημαίνει πρόσθετη ευθύνη και πονοκέφαλο για αυτούς, καθώς και κίνδυνο να μην αποτελέσει κέντρο άστεγων και τοξικομανών.
Όμως πιστεύω ότι είναι απαραίτητη μια μετάθεση ευθυνών σε ομάδες και συλλόγους ανθρώπων, που με επαγγελματισμό θα εγγυηθούν την ομαλή αξιοποίηση του χώρου.
Πόσο δύσκολο είναι να δημοπρατηθεί και παραχωρηθεί σε ιδιώτες με αντάλλαγμα την εποπτεία χώρου κι ένα ικανοποιητικό μίσθωμα.
Γιατί να γίνεται δίπλα η λαϊκή κι όχι στο χώρο αυτό, όπως επίσης, γιατί να μην έχει ανά τακτή περίοδο εκθέσεις με επιμερισμό προϊόντων κι όχι όλα μαζί. Δηλαδή κάθε Πέμπτη μόνο μαναβική, κάθε Τέταρτη μόνο γαλακτοκομικά, κάθε Παρασκευή ρούχα, κάθε Δεύτερα βιολογικά, φιλοτεχνήματα κλπ. και τέλος πάντων ένα ποικίλο ρυθμισμένο πρόγραμμα, την ευθύνη του οποίου θα έχουν οι σύλλογοι μικροπωλητών σε ελεγχόμενη ζώνη με υπόδειγμα αισθητικής παρουσίασης.
Τώρα που σε λίγες μέρες είναι η έναρξη της Γιορτής Κρητικής Διατροφής μπορεί να γίνει μια σοβαρή διαβούλευση για ίδρυση μόνιμης κατάστασης, που θα γίνει οικονομικός πνεύμονας για τους παραγωγούς.
Κλείνοντας θεωρώ ότι το περιβάλλον κι η οικονομία είναι αναλογικά μεγέθη, όπου το ένα έχει ανάγκη το άλλο κι είναι κρίμα με τέτοιες δυνατότητες σε τέτοιες συνθήκες στο Ρέθυμνο να μην μπορεί να οργανωθεί έστω μια συζήτηση συλλογικού σκοπού, για ουσιαστική ανάπτυξη της τοπικής οικονομίας κι αυτοδύναμη αναβάθμιση της πόλης.
