Του Ι.Ε. ΗΛΙΑΚΗ
Το βράδυ της 20ης Μαΐου 1941 ξεφορτωνόταν το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία Ρουστίκων για να διασωθεί από τους ουρανίτες της κατοχής και της φρίκης.
Στην αρχή τοποθετήθηκε πάνω στο ταβάνι του Ηγουμενείου, αριστερά καθώς μπαίνουμε στην αυλή. Τα δοκάρια λύγισαν από το βάρος.
Μετά όμως σιγά – σιγά μεταφέρθηκε στην Κρύπτη της Μονής. Μέσα στα σακιά υπέστη καταστροφές από την υγρασία. Κανείς δε βρέθηκε να προδώσει το θησαυρό. Σεβασμός στα Ιερά και τα όσια του τόπου!
Το Αρχείο σήμερα είναι σωριασμένο, στιβαγμένο και κινδυνεύει και πάλι. Έχουν γίνει εκκλήσεις διαμαρτυρίες, ερωτήσεις στη Βουλή. Η γνωστή αδιαφορία «των πολιτικών» για τον Πολιτισμό, την Ιστορία, την επιστήμη, την Έρευνα και την Παιδεία. Στον ίδιο ρυθμό, Κοινωνία, πνευματικοί και πανεπιστημιακοί, Εκκλησία και Πολιτιστικές Οργανώσεις, νομάρχες δήμαρχοι, περιφερειάρχης μένουν απαθείς, ανάλγητοι, Βουλή, χωρίς διαμαρτυρία για την καταστροφή ενός μεγάλου θησαυρού της Κρητικής Ιστορίας και όχι μόνο.
Έχω συναισθηματικούς δεσμούς, διότι ανατράφηκα δίπλα στο Μοναστήρι του Προφήτη Ηλία.
Ανάπτυξα πρωτοβουλία αποκατάστασης του Κωδωνοστασίου, βοήθησα στην έγκαιρη έγκριση της οινομοτεχνικής μελέτης αποκατάστασης του ξενώνα. Ο πατέρας μου, ο Μανώλης Ηλιάκης, μαζί με μια ομάδα Ρουστικιανών μετέφεραν την καταραμένη νύχτα της κόλασης με άγχος και τρόμο, όλο το αρχείο για να διασωθεί.
Κύριε Μητσοτάκη, πράξετε τα δέοντα για τη διάσωση του Αρχείου. Ντροπή και όνειδος. Ασέβεια και αίσχος ύστερα από 80 χρόνια!
Μόνο αυτός που έχει τον έρωτα του συλλέκτη, το ευγενικό πάθος και την αγάπη για τον Πολιτισμό μπορεί να καταλάβει τα αισθήματα και τις εξάρσεις του κάθε ευπατρίδη που παιδεύεται και αθλείται, να μαζέψει, να διασώσει, να διασώσει αυτά τα αγαθά του πολιτισμού.
Αφιερώνω αυτούς τους στοχασμούς μου, την έκφραση αγάπης και θαυμασμού, στους φίλους μου συλλέκτες που με μεράκι αγάπησαν, συνέλεξαν και διέσωσαν – ο καθένας με τον τρόπο του – κάθε είδους αντικείμενα του παρελθόντος, με τεράστιους κόπους, με μεγάλες θυσίες.
Αντικείμενα ιστορικά με μεγάλη εθνική αξία και σημασία.
Κατάθεση ψυχής και θυσίες πάσης φύσεως.
Λαχτάρα, πόθος, προσδοκία, έξαρση αγάπης, να δουν την προκοπή να ανθίζει, να προχωρεί ο πολιτισμός σε στράτες ειρηνοφόρες.
Τιμή σε όλους που μάχονται σε κάθε πολιτισμικό μετερίζι και χτίζουν, πασχίζουν, μάχονται για όλα αυτά τα αγαθά που κάνουν τη ζωή καλύτερη και τον άνθρωπο ευγενέστερο.
Κάποτε οι «πολιτικοί» ας αγκαλιάσουν τον πολιτισμό κάθε μορφής κι ας ξεφύγουν από τη βαρβαρότητα διασώζοντας τις συλλογές των πολιτών.
Τους θησαυρούς που αποτελούν εθνικά και πολιτισμικά ιδεώδη, από την εξαφάνιση και τη φθορά του χρόνου.
