Κανένας από τα κυβερνητικά στελέχη δεν ενοχλείται, ούτε και αντιδρά που κάθε απόφαση των Βρυξελλών και της τρόικας, κάνει στην κυριολεξία κουρέλι το Σύνταγμά μας, και τα προεδρικά διατάγματα ουσιαστικά, και τυπικά υπογράφονται πλέον στο Βερολίνο, που φαντάζει σαν νέα πρωτεύουσα της Ευρώπης. Ο κόσμος μουδιασμένος όσο ποτέ, παρακολουθεί όσα διαδραματίζονται, βιώνοντας σταθερά κάθε μέρα τη συνεχή μείωση του μισθού του και τον όλο και δυσκολότερο τρόπο διαβίωσης του, αποδεχόμενος μάλλον μοιρολατρικά την ανέχεια και τη φτώχεια του, χωρίς απ’ ότι δείχνουν τα γεγονότα, καμία διάθεση αντίδρασης!
Γιατί άραγε; Τι μπορεί να περιμένει ένας λαός; που βλέπει πέρα από τις ομοβροντίες των χαρατσιών και κάθε είδους φόρων, το καλύτερο κομμάτι του- τη νεολαία- να δίνει των αματιών της και να φεύγει στην ξενιτιά, ψάχνοντας για μια καλύτερη τύχη. Το τραγικότερο ίσως όλης της ιστορίας είναι ακριβώς αυτό! Η γενιά μου, η γενιά του πολυτεχνείου που τα ήθελε όλα εδώ και τώρα, και θέλησε να αλλάξει τα πάντα σ’ αυτή τη χώρα, κυβερνώντας την ουσιαστικά τα τελευταία σαράντα χρόνια, τώρα πληρώνει η ίδια το τίμημα, αναγκαζόμενη εκ των πραγμάτων και των γεγονότων της κακοδιαχείρισής της, να στέλνει τα παιδιά της στην ξενιτιά για ένα καλύτερο αύριο!
Δεν υπάρχει κυριολεκτικά έλληνας που να μη μιλά για ένα εντελώς σάπιο πολιτικό σκηνικό που καθορίζει τις τύχες του λαού μας τα τελευταία σαράντα χρόνια. Ακόμα και ο πιο ανίδεος πολιτικά έλληνας, μπορεί να δει πως τα τελευταία απομεινάρια αυτού του σάπιου πολιτικού σκηνικού, προσπαθούν να δώσουν παράταση στα αξιώματά τους, βάζοντας μερικά δικά τους στελέχη στη φυλακή για τα μάτια του κόσμου. Κανένας όμως δεν μιλά για επιστροφή της κλεμμένης δουλειάς, του κλεμμένου ιδρώτα, του κλεμμένου πλούτου, του απλού πολίτη.
Στις περισσότερες συζητήσεις τους οι πολίτες μιλούν για μια προμελετημένη κατάσταση. Ο στόχος ήταν συγκεκριμένος και έξυπνα πλασαρίστηκε σιγά σιγά χωρίς να ανοίξει μύτη! Ποιος μας ενοχλεί στην εξουσία; Ποιος είναι μορφωμένος και έχει άποψη; Ποιος ζητά και διεκδικεί όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα μας; Η κατώτερη τάξη έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να μιλήσει, γιατί είναι κατώτερη και θα παραμείνει εκεί που είναι για πολύ ακόμη. Η ανώτερη τάξη δεν έχει λόγο να μιλήσει, γιατί έτσι κι αλλιώς είναι ανώτερη, οπότε δεν έχει λόγους να το κάνει. Ποιος μένει; Η μεσαία τάξη που συνέχεια αυξάνεται, συνέχεια διεκδικεί, συνέχεια έχει ιδέες, συνέχεια μιλά για ανατροπές, για αυξήσεις, για καλύτερη ζωή, ξεσηκώνοντας και τους υπόλοιπους. Υπόθεση κάνω, αλλά μάλλον η εντολή ήταν σαφής! Τσακίστε την! Με κάθε τρόπο! Και μια ωραία πρωία, άρχισαν οι μειώσεις μισθών, αλλά αυτό ήταν λίγο και δεν έφτανε στην εξουσία. Υπήρχαν ακόμα τα σπίτια, τα χωράφια, τα αυτοκίνητα και κάθε είδους ιδιοκτησία κινητή και ακίνητη. Έπρεπε σε όλα να μπουν φόροι και η μεσαία τάξη να ξαναγυρίσει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε, στην κατώτερη, για να ησυχάσει το σύστημα για άλλα 50-60 χρόνια. Το αν σπουδάζεις παιδιά ή πληρώνεις φροντιστήρια, ή έχεις δάνεια να ξεχρεώσεις, ποσώς ενδιαφέρει το σύστημα. Ας πρόσεχες! Ας είχες κότερο για να μη φορολογείσαι. Εσύ πήγες και αγόραζες χωραφάκια με ελιές, για να έχεις το λάδι σου και ήθελες το δικό σου κεραμίδι. Ποιον ρώτησες;
Έτσι λοιπόν για μια ακόμη φορά καταστρώνεται το παραμύθι. Γιατί αν ψάξουμε την ελληνική ιστορία θα δούμε ότι έχει ξανασυμβεί το ίδιο παραμύθι κι άλλες φορές στο παρελθόν. Η κυβέρνηση φορολογεί για μια ακόμη φορά «τους πλούσιους αυτής της χώρας» που έχουν μια μικρή ιδιοκτησία, ένα μικρό χωραφάκι, και ίσως κάποιο αυτοκίνητο των 2000 cc, που η ίδια παρακίνησε τον μέσο Έλληνα να αγοράσει πριν από μερικά χρόνια, αλλά στη συνέχεια του έβαλε 25 φόρους! Τα καταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο, αφού δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους. Η αγορά πλέον δεν τζιράρει, γιατί δεν κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά, αφού οι μισθοί όλων έχουν μειωθεί κατά πολύ και ψωνίζουν μόνο τα απολύτως απαραίτητα, ενώ οι τράπεζες που έδιναν σε όποιον ήθελε, όσα ήθελε πριν από μερικά χρόνια, τώρα απλά έχουν κλείσει τις κάνουλες.
Τα τρία συνεταιράκια της συγκυβέρνησης αναιρώντας μέχρι κεραίας τις υποσχέσεις της τελευταίας εκλογικής αναμέτρησης ολοκληρώνουν το έργο της καταστροφής και της υποδούλωσης, που ξεκίνησαν άλλοι της ίδιας συνομοταξίας λίγο πιο πριν. Για την αντιπολίτευση τι να πει κανείς; «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται». Η γνωστή ιστορία από τα κόμικς που θέλει ο ένας να γίνει χαλίφης στη θέση του άλλου χαλίφη. Η συνέχεια γνωστή σε όλους! Βρήκαμε καμένη γη, δεν έχουμε δυνατότητες για κάτι παραπάνω, πρέπει να πληρώσετε νέους φόρους, κ.τ.λ κ.τ.λ. Βαρέθηκα να ακούω τα ίδια και τα ίδια από τη μέρα που γεννήθηκα χωρίς καμία σοβαρή τοποθέτηση, κανενός πολιτικού, χωρίς καμία σοβαρή πρόταση διεξόδου από την κρίση, και να ακούω όλους να λένε στο τέλος και αφού έχουν διαλύσει τα πάντα, ότι έκαναν λάθος. Ποιος πληρώνει όμως το μάρμαρο είναι η ουσία, και αυτός είναι μονίμως και σε κάθε περίπτωση ο κοσμάκης.
Υποθέτω πως δεν πρέπει να υπάρχει έλληνας που να μη γνωρίζει αυτό που γνωρίζουν όλοι αυτοί οι ταγοί και οι πατέρες της χώρας μας, για τη χρεοκοπημένη εδώ και χρόνια Δημοκρατία μας. Ότι προφανώς με νομικά τερτίπια και κατασκευή νέων απίστευτων νόμων και φόρων, το σάπιο σύστημα δεν μπορεί να διορθωθεί, αλλά απλά παρατείνουν όπως- όπως τη σήψη του. Μαζί του όμως μοιραία παρατείνουν τη συνεχή στασιμότητα του κράτους και τη συνεχή φτώχεια του Έλληνα πολίτη.
Υποθέτω και θέλω να πιστεύω πως όλοι οι έλληνες ξέρουν πως αν κάποιοι απ’ αυτούς, ομάδα, κόμματα ή πρόσωπα ήθελαν πραγματικά την αλλαγή, και επιθυμούσαν πραγματικά τη σωτηρία της χώρας, θα έβγαιναν έξω από το πρώην ανάκτορο του Όθωνα σαν νέοι Μακρυγιάννηδες, σαν νέοι Καλλέργηδες, και θα καλούσαν τον καθένα από μας κι όλους μαζί, σε ένα διαρκές φύσημα, για να φύγει όλη αυτή η καταχνιά, και να διαλυθεί επιτέλους αυτή η καταραμένη μαυρίλα.
Ωραίες οι υποθέσεις και τα όνειρα θα πει κάποιος, μα στην πράξη τι γίνεται;
Κι εμείς, τι κάνουμε εμείς; Ο λαός, οι πολίτες, οι πολλοί; Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει πως «Πρέπει εσύ πρώτα να είσαι η αλλαγή, για το πως θέλεις να δεις τον κόσμο». Όμως εμείς… λέξεις όπως δειλοί, ικέτες, μοιραίοι και άβουλοι, είναι μάλλον εκείνες που μας ταιριάζουν, περιμένοντας οι περισσότεροι το μεγάλο θαύμα ο ένας από τον άλλο. Και αν τύχει και σπάσει ο διάολος το πόδι του και υπάρξει κάποια στιγμή αλλαγή προς το καλύτερο σ’ αυτή τη χώρα, θα είμαστε έτοιμοι, όπως και οι προηγούμενοι, να φορέσουμε εκ των υστέρων, και φυσικά εκ του ασφαλούς, το προσωπείο του αντιστασιακού, του αντάρτη, του αγωνιστή και του τιμητή των πάντων, για να καρπωθούμε ακούραστα τις δάφνες της δόξας και ό,τι αυτή έχει να μας προσφέρει. Τα παραδείγματα από το παρελθόν είναι άπειρα.
Υ.Γ. Μέσα σε όλα αυτά διάβασα σήμερα και την απίστευτη δήλωση του γενικού γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, Γιώργου Μέργου, ότι «ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα παραμένει σε υψηλά επίπεδα». Ε! ας βρεθεί ένας να του πει να πάρει τον κατώτερο μισθό, αφού είναι υψηλός, για να ζήσει αυτός και η οικογένειά του!
