Του Γ. Η. ΟΡΦΑΝΟΥ
Η ζωή των ανθρώπων τρέχει βιαστικά σαν χείμαρρος ή σέρνεται νωχελικά σαν χελώνα; Κάποιοι λένε ότι όταν ζεις όσα σ’ αρέσουν, σε γεμίζουν, θες, τρέχει και φεύγει. Γρήγορα και ανεξέλεγκτα. Ανεπιστρεπτί.
Εντούτοις, συχνά εμείς, αν και ξέρουμε πως καθετί στη ζωή είναι φθαρτό και εφήμερο, για διάφορους λόγους, τη βιάζουμε να λάβει έναν αναπόδραστο δρόμο. Με τις επιλογές μας.
Η ζωή, λοιπόν, μοιάζει με έναν πελώριο τηγανίτη γεμάτο σιρόπια και μέλι. Αρχικά, φαντάζει δύσκολο να τον φας όλο. Αλλά μόλις αρχίζεις να τον δαγκάνεις, τον καταβροχθίζεις, λαίμαργα και παρασυρόμενος από το μέλι, μοναναπνιάς, όλον και απορείς πόσο μικρός τελικά ήτανε!
Μοιάζει με ένα μεγάλο ποτήρι γάλα. Στην αρχή, είσαι δισταχτικός. Μετά την πρώτη ρουφηξιά, το πίνεις όλο μονορούφι και σε ριπή οφθαλμού έχεις, βουλιμικά και επηρεασμένος από τα τυχόν συμπληρώματα, αδειάσει το ποτήρι και θες άλλο, μα δεν υπάρχει!
Χρειάζεται, συνεπώς, όπως λέγανε οι παππούδες μας σοφά, μεγάλη προσοχή. Η βουλιμία βλάπτει σοβαρά την υγεία, το ίδιο και η βιασύνη και αδιόρθωτα…
Δεν τρώμε ή δεν πίνουμε, πάρα ταύτα, μόνο και μόνο για να φάμε και να πιούμε, αλλά και για να δυναμώσει ο οργανισμός μας ενόψει δυσκολιών ή ασθενειών. Για να δυναμώσει ο οργανισμός και ν’ αποχτήσουν θάρρος τα σώψυχά μας ενόψει όσων η ίδια η ζωή, με ή παρά τη θέλησή μας, μάς φέρει σε κάποια από τις επόμενες ανηφορικές της στροφές…
Και είναι λυπηρό θαρρώ το να προσπαθήσουμε να αποποιηθούμε τις ευθύνες μας που έχουμε – εκούσια ή κληρονομικό χάρισμα!- καταστροφικές διατροφικές συνήθειες με τις οποίες ανοίγουμε το δρόμο για σοβαρές, δυσίατες, ίσως και θανατηφόρες αρρώστιες, ενώ η ζωή η ίδια μάς δείχνει κάθε στιγμή τα οφέλη των προσεχτικών, αργών και μεθοδικών βημάτων.
