Στο προηγούμενο άρθρο αναφέρθηκα στο διεθνές δίκαιο (ΔΔ). Θα ήθελα να δώσω έναν προκλητικό ορισμό του ΔΔ: ΔΔ είναι αυτό που κουρελιάζουν οι μεγάλες δυνάμεις και αυτό που επικαλούνται κλαίγοντας οι μικρές χώρες. Οι ισχυρές δυνάμεις, κοιτάζοντας μόνο το εθνικό τους συμφέρον, γράφουνε το ΔΔ στα παλιά τους παπούτσια και το επικαλούνται όποτε και όπως τους συμφέρει. Έτσι η εισβολή και η κατοχή του 40% της Κύπρου από την Τουρκία, για τους Αμερικάνους κ.λπ. δεν αποτελεί πράξη που αντίκειται στο ΔΔ(!) Αντίθετα η εισβολή του Ιράκ στο Κουβέιτ αποτέλεσε για τους ίδιους πράξη αντίθετη με το ΔΔ. Έτσι άρχισαν αμέσως καταιγιστικό πόλεμο ενάντια στο Ιράκ. Θέλω λοιπόν να πω ξεκάθαρα ότι το ΔΔ το επικαλούνται όλοι όταν τους βολεύει, ενώ το καταπατούν ασύστολα οι μεγάλες δυνάμεις, οι ισχυροί και οι τρομοκράτες.
Ας δούμε λίγο το ΔΔ σε σχέση με την επικείμενη επίθεση στη Συρία. Οι αμερικανοί κ.λπ. λένε ότι η χρήση χημικών όπλων στους πολέμους παραβιάζει το ΔΔ. Έτσι είναι, αλλά το ΔΔ δεν λέει ότι όταν στον πόλεμο δύο αντιπάλων Α και Β χρησιμοποιηθούν χημικά όπλα, ο αυτόκλητος εφαρμοστής του ΔΔ μπορεί να βομβαρδίσει αυτόν από τους δύο αντιμαχόμενους, που απλώς δεν «χωνεύει». Ακόμα και αν έχει αποδειχθεί επισήμως ότι π.χ. ο αντίπαλος Α έχει χρησιμοποιήσει χημικά όπλα, αυτό δεν σημαίνει ότι το οποιοδήποτε κράτος του κόσμου (π.χ. οι ΗΠΑ ή η Ρωσία) μπορεί να αυτοδικήσει και να επιτεθεί κατά του «φταίχτη». Υπάρχουν οι διαδικασίες που πρέπει να τηρούνται και γίνονται ΠΑΝΤΑ με απόφαση και επίβλεψη του ΟΗΕ.
Ένα σημείο που πρέπει πάντα να έχουν κατά νουν όσοι προσπαθούν να επιβάλουν το ΔΔ σε μια χώρα όπου καταπατείται, είναι ποια θα είναι η διάδοχη κατάσταση που θα φέρει (=επιβάλλει) η επέμβαση στη χώρα αυτή. Ας δούμε την περίπτωση της επέμβασης των Αμερικανοαγγλογάλλων κατά της Λιβύης του Καντάφι. (Όπως θα θυμούνται οι μνήμονες αναγνώστες, είχα υποστηρίξει την επέμβαση κατά του Καντάφι, επειδή ο τελευταίος βομβάρδιζε με αεροπλάνα τους άμαχους Λίβυους, που υποστήριζαν τους αντικαθεστωτικούς).
Οι μεγάλες δυνάμεις όμως που θα σήκωναν το βάρος της πολεμικής επέμβασης, έχουν πολυάνθρωπες και πολυέξοδες μυστικές υπηρεσίες (π.χ. CIA) που παρακολουθούν τους ηγέτες (και όχι μόνον) σε όλο τον κόσμο. Επειδή οι μεγάλες δυνάμεις που φέρουν το «βάρος» της πολεμικής επέμβασης υπέρ του ενός από τα δύο στρατόπεδα, φέρουν και το βάρος ή την τιμή της εγκαθίδρυσης του νέου καθεστώτος. Έτσι οι Αμερικονοαγγλογάλλοι φέρουν ακεραία την ευθύνη για το νέο καθεστώς της Λιβύης. Στη Λιβύη επικράτησε μια λυκοφιλία διαφόρων τοπικών φυλών και ισλαμιστών (κοσμικοί, θεοκράτες και τρομοκράτες της Άλ Κάιντα) που έχουν διαλύσει το κράτος της Λιβύης σε διάφορα φέουδα, με ό,τι σημαίνει αυτό για το λαό της Λιβύης και για τη διεθνή ασφάλεια. Έτσι, όπως θυμόμαστε, πριν από ένα χρόνο περίπου κάποιοι κυβερνητικοί τρομοκράτες της Λιβύης επιτέθηκαν κατά της αμερικανικής πρεσβείας στη Λιβύη και ανάμεσα στα άλλα, σκότωσαν τον πρέσβη των ΗΠΑ. Θα μου πείτε: ας πρόσεχαν οι αμερικανοί, διότι μετά την αποχώρηση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Αλλά ο ουσιαστικός διαχωρισμός του κράτους της Λιβύης σε φέουδα επιτρέπει στην κάθε φυλή που έχει πρόσβαση στο αργό πετρέλαιο να το πουλάει για πάρτη της και να καρπώνονται τα έσοδα η φυλή και κυρίως οι αρχηγοί της. Αλλά επειδή ίσως άλλοι παράγουν το πετρέλαιο και άλλοι το εξάγουν, είναι λογικό η παραγωγή του πετρελαίου να έχει πέσει κατακόρυφα. Και ναι μεν στα πλαίσια της κάθε φυλής μπορεί να υπάρχει περισσότερη ελευθερία απ’ ό,τι υπήρχε επί Καντάφι, στο οικονομικό επίπεδο η ζωή των κατοίκων της Λιβύης πρέπει να έχει υποβαθμιστεί σημαντικά. Γι’ αυτές της εξελίξεις είναι υπαίτιες οι δυνάμεις της πολεμικής επέμβασης.
Τα ίδια και χειρότερα θα γίνουν αν μετά την επέμβαση των Αμερικανών κ.λπ. στη Συρία επικρατήσουν οι αντικαθεστωτικοί, στους οποίους το «πάνω χέρι» έχουν οι ισλαμιστές θεοκράτες και τρομοκράτες. Αύριο θα είναι αργά για δάκρυα, κύριοι επιτιθέμενοι. Γι’ αυτό λύση είναι το σταμάτημα της στρατιωτικής βοήθειας προς τους αντιμαχόμενους και συνομιλίες για το σταμάτημα του εμφυλίου.
Θέλω να κλείσω τονίζοντας ότι είναι πολύ υποκριτικό να ζητάμε από μικρά κράτη (όπως η Ελλάδα) να σεβαστούν δήθεν το ΔΔ και έτσι να αρνηθούν στους Αμερικανούς κ.λπ. να χρησιμοποιούν τις βάσεις τους στα κράτη αυτά. Είναι υπερβολικά ανεύθυνο να ζητάμε να «σεβαστεί» το ΔΔ τόσο υπερβολικά και απόλυτα μόνον η μικρή Ελλάδα και να δράσει κόντρα στα συμφέροντα των υπερδυνάμεων. Οι μικρές χώρες σαν την Ελλάδα, δεν πρέπει να αυτοκτονήσουν, για να γίνει δήθεν σεβαστό το ΔΔ! Οι μικρές χώρες όπως η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνουν δηλώσεις υπέρ των θέσεων των μεγάλων δυνάμεων, σαν αυτές που έκανε πρόσφατα ο Β. Βενιζέλος. Αντίθετα, πρέπει να αποδέχονται τη χρήση από τις υπερδυνάμεις των βάσεων που είναι στα εδάφη τους, αρκεί να υπάρχουν ΑΠΤΑ ανταλλάγματα, που πρέπει να απαιτούν επίμονα. Οι μικρές χώρες θα πρέπει να φροντίζουν να μην έρχονται σε αντίθεση με το ΔΔ, αλλά θα πρέπει να κοιτάζουν την εξυπηρέτηση του εθνικού συμφέροντος (όπως κάνουν όλοι).
* Ο Δημήτρης Χρ. Ράπτης είναι χημικός, πρ. διευθυντής ΕΛΠΕ
