Με τα πιο μελανά δεδομένα «τιμάται» στη χώρα μας η σημερινή Παγκόσμια Ημέρα για την Πρόληψη της Αυτοκτονίας. Από το 2010 μέχρι το 2013 οι αυτοκτονίες έχουν διπλασιαστεί, με τους άνδρες να έχουν τη θλιβερή πρωτιά στους αυτόχειρες. Την ίδια στιγμή, η Αττική και η Κρήτη καταγράφουν τις μεγαλύτερες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές σε ό,τι αφορά τις αυτοκτονίες.
Αναλυτικότερα και σύμφωνα με τα στοιχεία του Δικτύου Πληροφόρησης της ΚΛΙΜΑΚΑ, από το 2010 μέχρι το 2013 σημειώνεται αύξηση των αυτοκτονιών κατά 41,4%. Το 2010 καταγράφηκαν 377 αυτοκτονίες, το 2011 οι αυτοκτονίες ανήλθαν στις 477, το επόμενο έτος στις 508 και το 2013 οι αυτοκτονίες που αποτυπώθηκαν επισήμως ήταν 533.
Η περιφέρεια με τον μεγαλύτερο δείκτη αυτοκτονιών το 2013 ήταν η Κρήτη. Επίσης, οι ειδικοί διαπίστωσαν ότι η βασική μέθοδος αυτοκτονίας των ανδρών είναι ο απαγχονισμός, ενώ των γυναικών η πτώση. Ωστόσο, σε όλο το προαναφερθέν διάστημα στη συντριπτική τους πλειονότητα στη λίστα με τους αυτόχειρες προστίθενται άνδρες.
Μείζον θέμα κατά τους ειδικούς της «ΚΛΙΜΑΚΑΣ» είναι στη χώρα μας η υποκαταγραφή των θανάτων από αυτοκτονία, γεγονός το οποίο αποτελεί πάγια παραδοχή της επιστημονικής κοινότητας. Όπως αναφέρουν, στην πραγματικότητα οι αυτοκτονίες είναι πολύ περισσότερες αυτών που καταγράφονται, ενώ δεν υπάρχουν καθόλου στοιχεία για τις μη θανατηφόρες απόπειρες, οι οποίες εκτιμάται ότι είναι 15-20 φορές περισσότερες των καταγεγραμμένων αυτοκτονιών.
Συνεπώς, οι 533 αυτοκτονίες που επίσημα καταγράφηκαν για το έτος 2013 συνεπάγονται, τουλάχιστον, 8.000 απόπειρες αυτοκτονίας. Βαρύ φορτίο επωμίζονται όμως και τουλάχιστον άλλα 5.500 άτομα που βιώνουν το πένθος μίας πρόωρης απώλειας ζωής, με σαφείς κοινωνικές, οικονομικές, ψυχικές συνέπειες στις ζωές τους.
Ωστόσο, οι αυτοκτονίες δεν είναι μόνο αποτέλεσμα της κοινωνικοοικονομικής κρίσης που πλήττει τον ελληνικό πληθυσμό. Η «Κλίμακα» επισημαίνει πως οι αυτοκτονίες είναι και «αποτέλεσμα μίας ψυχικής ασθένειας που δεν ρυθμίστηκε επιτυχώς. Είναι αποτέλεσμα ιατρικής αμέλειας ή ανεπάρκειας των νοσοκομειακών δομών. Είναι, επίσης, αποτέλεσμα του εφησυχασμού, της ενοχής και του φόβου να αναγνωρίσουμε τι συμβαίνει δίπλα μας. Να αναγνωρίσουμε όλα εκείνα τα προειδοποιητικά σημάδια που «εκπέμπει» ένας άνθρωπος που σκέφτεται να αυτοκτονήσει».
Παράλληλα καλεί άτομα και φορείς σε μια συστράτευση για τη σωτηρία των συνανθρώπων μας που επιχειρούν το απονενοημένο διάβημα.
