Δυο λόγια για έναν εύελπι συμπολίτη

Διάβασα με προσοχή προ ημερών στα «Ρεθεμνιώτικα Νέα» το άρθρο του Στέλιου Καλογεράκη, με τον τίτλο «Η ηδονοβλεψία του πόνου». Και στη συνέχεια το ξαναδιάβασα. Μου έχει συμβεί κι άλλοτε με γραπτά του νέου και εύελπι συμπολίτη, ο οποίος είναι ευρύτερα γνωστός ως επαγγελματίας της οπτικής επικοινωνίας (απλούστερα γραφίστας). Κι είναι ακριβώς αυτός ο λόγος, η επαγγελματική του ενασχόληση δηλαδή, που κάνουν τις επισημάνσεις του για τη χρήση της εικόνας ακόμα πιο ενδιαφέρουσες.

Το ίδιο ενδιαφέρον είχαν κι όλες του οι παρεμβάσεις μέχρι σήμερα, λίγες μεν αλλά πάντα εύστοχες. Και βέβαια ενδιαφέρον έχει η ίδια του η δουλειά και η ευαισθησία με την οποία προσεγγίζει τα θέματα που επεξεργάζεται. Είχα την τύχη προ τριετίας να συνεργαστώ μαζί του και χάρηκα που έχουμε ανάμεσά μας τέτοιους νέους ανθρώπους με μεράκι, ενδιαφέροντα, απόψεις και θέληση ν’ αλλάξουν τα κακώς κείμενα. Το ίδιο άλλωστε είχε προσπαθήσει παλιότερα, όχι με κραυγές αλλά πολύ πιο αποτελεσματικά, με την σειρά γελοιογραφιών του με τον «Σηφαλιό».

Προτείνω στους αναγνώστες να διαβάσουν στο διαδίκτυο (https://www.anoixtoparathyro.gr/) το άρθρο του με τον τίτλο «Η πολιτική της τέχνης» και να εντοπίσουν κι άλλα του ταλέντα, το λογοτεχνικό και ποιητικό εν προκειμένω. Και να διαπιστώσουν το μέγεθος της ευαισθησίας του συμπολίτη μας. Παραθέτω ένα απόσπασμα: «…[ακούγοντας τον μοναχικό σαξοφωνίστα] στιγμιαία μου ήρθε στο μυαλό ένας στίχος από τις «Νυχτερινές Ευαισθησίες» του Τάσου Λειβαδίτη για μια φυσαρμόνικα που «βαθαίνει ως το άπειρο τη νύχτα» ή εκείνος ο πίνακας με τίτλο «La Musique» του Henri Matisse, που ενώ χάνεσαι μέσα στα χρώματα, σχεδόν νιώθεις ότι ακούς τον ήχο της κιθάρας που κρατάει στα χέρια της η σαγηνευτική μουσικός. Σαν ένα απροσδόκητο και αναζωογονητικό φιλί ζωής σε μια ασθμαίνουσα καθημερινότητα…».

Τυχερά τα παιδιά κι η γυναίκα του, τυχεροί οι γονείς του, τυχεροί κι οι υπόλοιποι Ρεθεμνιώτες που έχουμε τέτοιους νέους στον τόπο μας!

Χάρης Στρατιδάκης