Στο γεμάτο αμφιθέατρο του ΤΕΙ Κρήτης στα Περιβόλια, με εκπροσώπηση όλων των αρχών και φορέων του τόπου και συμμετοχή πολλών προσωπικοτήτων από τον χώρο του πολιτισμού, έγινε η προβολή δύο ταινιών που αποτυπώνουν τις συγκλονιστικές μαρτυρίες κατοίκων του Νομού μας, για τις θηριωδίες των Ναζί στα χρόνια της κατοχής.
Οι ταινίες αυτές που προλόγισε μεταξύ άλλων και ο γνωστός σκηνοθέτης Λευτέρης Χαρωνίτης, προβλήθηκαν με την ευκαιρία συμπλήρωσης 76 χρόνων από τη Μάχη της Κρήτης, υπό την αιγίδα της Περιφερειακής Ενότητας Ρεθύμνου, του ΤΕΙ Κρήτης και της Παγκρήτιας Ένωσης Πολιτιστικών Συλλόγων.
«Το Αμάρι στις φλόγες» και «Η πυρπόληση των γυναικών στην Καλή Συκιά» αποτελούν δημιούργημα δυο μαχητικών δημοσιογράφων, του Γιάννη Κανελλάκη και του Μανόλη Παντινάκη σε σκηνοθεσία Τάσου Μπιρσίμ με εικονολήπτη τον Νίκο Σαράντο, οι οποίοι βραβεύτηκαν για την προσφορά τους στο τέλος της εκδήλωσης.
Πρωταγωνιστές, είναι γυναίκες κι’ άντρες από χωριά του νομού μας, που έζησαν στην πιο τρυφερή τους ηλικία τις θηριωδίες των Γερμανών κατακτητών.
Μέσα από τις διηγήσεις τους ζωντανεύουν γεγονότα φρίκης και αποτροπιασμού, που αποτελούν γροθιά στο στομάχι για κάθε πολιτισμένο κι’ ελεύθερο άνθρωπο.
Καθώς αφηγούνται, τα μάτια τους μετατρέπονται σε τεράστιες οθόνες, μέσα από τις οποίες προβάλλεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο η τραγικότητα των στιγμών που βίωσαν και αποτελούν ντοκουμέντα της νεότερης ιστορίας του τόπου μας.
Μιας ιστορίας που δύο γενναίοι άνθρωποι φέρνουν στο φώς, πριν χαθεί για πάντα στο σκοτάδι του χρόνου.
Ο Γιάννης Κανελλάκης και ο Μανόλης Παντινάκης χωρίς καμιά οικονομική ή άλλης μορφής στήριξη, με κινητήρια δύναμη μόνο το πάθος και τη φλόγα της ψυχής τους, ερευνούν, καταγράφουν και διασώζουν τα αυθεντικά στοιχεία που συνθέτουν τη δράση των Ναζιστικών στρατευμάτων στην περίοδο της κατοχής στον νομό Ρεθύμνου. Υπηρετούν έτσι τη δική τους εσωτερική ανάγκη μιας τεράστιας ανιδιοτελούς προσφοράς προς τις νεότερες γενιές, που λογικά θα έπρεπε να αποτελεί ευθύνη και αποκλειστική υποχρέωση του επίσημου κράτους. Το βάρος της χρηματοδότησης των ταινιών θα μπορούσαν να σηκώσουν Περιφέρεια και Δήμοι, αντί για τα ψίχουλα που κατά καιρούς διαθέτουν στους παραγωγούς.
Η αλήθεια είναι πως όσοι δεν γνωρίζουν καλά πρόσωπα και πράγματα, θα αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν καταξιωμένοι δημοσιογράφοι να παραμελούν μια λαμπρή καριέρα προκειμένου να αφιερωθούν στην καταγραφή της τοπικής μας ιστορίας.
Ένα εγχείρημα που τους εξαντλεί και τους φθείρει όχι μόνο ψυχικά αλλά κυρίως οικονομικά, αφού όπως προανέφερα, καλύπτουν οι ίδιοι από το πενιχρό τους εισόδημα το σύνολο των εξόδων, απουσία κρατικής ή άλλης μορφής επιχορήγησης.
Κι’ όμως πράγματα που δεν εξηγούνται με την κοινή λογική, θεωρούνται αυτονόητα για ανθρώπους της δικής τους ψυχοσύνθεσης.
Ο Γιάννης Κανελλάκης λίγο – πολύ είναι γνωστός στο πανελλήνιο για τη μαχητικότητα, τον αυθορμητισμό και την ακεραιότητα του, χαρίσματα που συναντά κανείς σπάνια σε ανθρώπους ιδίως του συγκεκριμένου χώρου.
Ως πολεμικός ανταποκριτής του MEGA έπαιζε τη ζωή του κορώνα-γράμματα καλύπτοντας τα γεγονότα από την πρώτη γραμμή στα πεδία των μαχών, με αποτέλεσμα να αυξηθεί η ευαισθησία του στα θέματα αυτά.
Ο Μανόλης Παντινάκης είναι γιός του αγωνιστή στα βουνά της Αλβανίας, Αντώνη Παντινάκη με καταγωγή από το Σπήλι, ένα χωριό που αποτέλεσε ισχυρή βάση του ΕΑΜ με ανεπτυγμένη δράση τη συγκεκριμένη περίοδο.
Η μάνα του Κατίνα Κουτρουλάκη, νεαρή κοπέλα την περίοδο της κατοχής επιστρατεύτηκε από τους Ναζί και δούλεψε στα καταναγκαστικά έργα του αεροδρομίου Τυμπακίου, ενώ βασανίστηκε με αγριότητα όταν προσπάθησε να διαφύγει. Έτσι ο Μανόλης μεγάλωσε σ’ ένα περιβάλλον, όπου τα καθημερινά ακούσματα και τα επαναστατικά τραγούδια του πατέρα του, που τράνταζαν τους τοίχους του σπιτιού, διαμόρφωσαν τον χαρακτήρα του και χάραξαν ανεξίτηλα με τα σημάδια τους την παιδική ψυχή του.
Μαθητής στο Γυμνάσιο Σπηλίου γνωρίστηκε με τον νεοδιόριστο τότε καθηγητή και γνωστό συγγραφέα της Αντίστασης, Αντώνη Σανουδάκη.
Η γνωριμία αυτή έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην απόφαση του ν’ ασχοληθεί ουσιαστικά και άμεσα με όσα γεγονότα της κατοχικής περιόδου, παρέμεναν θαμένα κι’ αναξιοποίητα στις μνήμες όσων τα έζησαν. Νεαρός μαχητικός δημοσιογράφος στην εφημερίδα «Ρεθεμνιώτικα Νέα», συνέχισε τη συλλογή στοιχείων, αφού ήδη μέσα του ήταν αποφασισμένος να υπηρετήσει από το δικό του μετερίζι τους αγώνες του βασανισμένου λαού μας.
Εδώ και 45 χρόνια καταγράφει μνήμες πατριωτών που χάνονται, αφού σιγά-σιγά φεύγουν από τη ζωή. Έχει γράψει ήδη 11 βιβλία, ενώ οδεύει προς το τυπογραφείο το 12ο βιβλίο του, που αποτυπώνει τις μαρτυρίες πέντε πατριωτών που πέρασαν από τα στρατόπεδα του θανάτου και από τους οποίους μόνο οι δύο θα το δουν να κυκλοφορεί.
Η αποκάλυψη της ιστορικής αλήθειας, αποτελεί για τον Μανόλη Παντινάκη τη δική του απάντηση στη νέα κατοχή που επιχειρείται μέσω του οικονομικού πλέον πολέμου και των εγκλημάτων που συντελούνται κατά της χώρας και του λαού μας.
Ας ελπίσουμε τουλάχιστον ότι και η πολιτεία θα δείξει τον ανάλογο πατριωτισμό και ευαισθησία, εισάγοντας στα σχολεία τα βιβλία αυτά, αν πραγματικά ενδιαφέρεται να ενημερωθεί η νεολαία μας για τις άγνωστες πτυχές της τοπικής μας ιστορίας.
Αυτή θα είναι και η καλύτερη αναγνώριση στους αγώνες εκείνων που θυσιάστηκαν για την τιμή και την αξιοπρέπεια.
