Κύριε Θεοδωράκη, καλώς ήλθατε στο Ρέθυμνο. «Καλημέρα, Σταύρο με λένε». Κάπως έτσι, άρχισε το δίωρο στο οποίο γνωρίσαμε «από μέσα» το Ποτάμι και τον αρχηγό του. Που έφτασε στο Ρέθυμνο με ένα νοικιασμένο βανάκι από την «Κίσσαμος cars», συνοδευόμενος από τέσσερα πέντε άτομα των ΜΜΕ, και όχι «του ιδιαίτερου γραφείου του».
Η συζήτηση ξεκίνησε στο parking των Τεσσάρων Μαρτύρων, την Κυριακή 16 Μαρτίου, μετά τις εκατέρωθεν χειραψίες και συστάσεις. Κατηφορίσαμε προς τη Μεγάλη Πόρτα, με συνεχείς διακοπές από τους θαμώνες των παρακείμενων καφενείων, που ερχόταν να τον χαιρετήσουν. Συνεχίσαμε τη συζήτηση πιο άνετα, πηγαίνοντας προς τον Πλάτανο. Η Εθνικής Αντιστάσεως είχε λίγο κόσμο το πρωί της Κυριακής και οι διακοπές ήταν λιγότερες.
Φτάσαμε στο Γκαλερό, όπου τον περίμεναν οι συνεργάτες του Θωμά Κρεβετζάκη, του Συλλόγου της Παλιάς Πόλης, αλλά και οι δημοσιογράφοι της εφημερίδας μας. Οι παρόντες συστήθηκαν και μετά την παραγγελία ενός Δίκταμου, άρχισαν οι εκατέρωθεν ερωτήσεις. Ο Σταύρος, άκουγε και σχολίαζε, ή περνούσε γρήγορα στο επόμενο θέμα. Τα θέματα, δεν αφορούσαν μόνο την παλιά πόλη, αλλά και άλλα ζητήματα, πολιτικά και μη. Όπως για παράδειγμα η θέση ενός παρισταμένου, για τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και για τις καταστροφές που προκαλούν οι τεράστιες ανεμογεννήτριες που βρίσκονται στα βουνά μας. Ο οποίος ζήτησε να απαγορευτούν και να επιστρέψουμε στο λιγνίτη, αφού η Ελλάδα έχει αποθέματα για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Παραβλέποντας βέβαια το διεθνή φόρο άνθρακα και το ότι η Greenpeace τον ονομάζει «σιωπηλό δολοφόνο» και τον ενοχοποιεί για τον πρόωρο θάνατο 1.200 ανθρώπων ετησίως, στη Χώρα μας. Ο Σταύρος, απάντησε ότι για όλα χρειάζεται σχεδιασμός και έλεγχος, αλλά δεν καταφέρθηκε κατά των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, ούτε προσπάθησε να αποφύγει το θέμα. Ένας άλλος, τον ρώτησε αν φιλοδοξεί να γίνει Πρωθυπουργός και να κυβερνήσει. Δεν το αρνήθηκε, χωρίς να το επιβεβαιώσει εμφατικά. Απάντησε πάντως, ότι θέση του είναι πως οι άνθρωποι στην κορυφή πρέπει να αλλάζουν και πως αυτός βλέπει ένα ορίζοντα οκταετίας για την εμπλοκή του στην πολιτική. Κάτι σαν τις δύο μόνο θητείες που έχουν τη δυνατότητα να κάνουν οι Αμερικανοί Πρόεδροι, δηλαδή. Η συζήτηση κύλησε χαλαρά για 45 λεπτά, με διακοπές από το κινητό του, που χτυπούσε πολύ συχνά. Τελικά, το ρόφημά του καταναλώθηκε όλο, η ρακή που προσφέρθηκε από το κατάστημα όχι και σηκωθήκαμε να περπατήσουμε προς την παραλία.
Περάσαμε από το άδειο, λόγω εποχής, παλιό λιμάνι όπου σχολίασε την ομορφιά του, λέγοντας πως έχει βρεθεί εκεί, αρκετές φορές στο παρελθόν. Κατόπιν, περπατήσαμε σχεδόν σε όλο το μήκος της προκυμαίας. Στις καφετέριες, όλο και κάποιος έκανε την αρχή και ο Σταύρος, φιλικός και απλός, πήγαινε όπου τον φώναζαν, χαιρετούσε, αντάλλασσε μερικές κουβέντες και συνέχιζε. Τον παραδώσαμε στα μικρόφωνα των εκπροσώπων των τοπικών ΜΜΕ, και στην ομάδα των εθελοντών του Ποταμιού, που τον περίμεναν λίγο πριν τον Άγνωστο. Χαιρετήσαμε και φύγαμε.
Οι δύο ώρες της συζήτησης μαζί του, μας άφησαν ανάμικτα συναισθήματα και κάποιες ελπίδες.
Τον κρίναμε απροετοίμαστο και χωρίς απαντήσεις σε βασικά ζητήματα της πολιτικής μας ζωής και των προβλημάτων μας. Αλλά μήπως οι υπόλοιποι πολιτικοί μας, που θεωρητικά είχαν τις απαντήσεις σε όλα, δεν είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάσταση που βρέθηκε η χώρα και οι πολίτες της; Και μήπως, όσοι δεν έχουν εκ των προτέρων τις απαντήσεις για τα πάντα, αλλά τις καταρτίζουν κατά περίπτωση, θα τα καταφέρουν καλύτερα;
Τον είδαμε μόνο και χωρίς επιτελείο, να απαντά σε καταιγισμό ερωτήσεων, επί παντός επιστητού, χωρίς να προσπαθεί να ξεφύγει. Και μερικές φορές τον ακούσαμε να λέει ευθαρσώς, «αυτό δεν το γνωρίζω». Αλλά μήπως οι υπόλοιποι πολιτικοί μας, που έχουν τα επιτελεία και είναι παντογνώστες, τα κατάφεραν καλύτερα;
Τον είδαμε νέο, φιλικό, απλό, και προσηνή, με όλους. Χωρίς τουπέ και χωρίς ξύλινη γλώσσα. Με ένα καλό λόγο, μια χαϊδευτική χειρονομία και ένα χαμόγελο για τον κάθε ένα και για όλους μαζί. Όχι φτιαχτά και θεατρινίστικα, αλλά πραγματικά και ανθρώπινα. Όπως δεν έχουμε δει κανένα από τους υπόλοιπους πολιτικούς μας.
Μετά τα παραπάνω, ιδού ποια είναι τα συμπεράσματά μας και ποια η ελπίδα μας:
Ο ηγέτης που χρειάζεται σήμερα η χώρα, είναι ένας φιλελεύθερος λαϊκιστής. Ένας λαϊκιστής στη σωστή κατεύθυνση. Ένας αντι-Τσίπρας, από άποψη ηλικίας, ακτινοβολίας και γοητείας. Ο Θεοδωράκης, τα συγκεντρώνει όλα αυτά. Αν μπορέσουν αυτός και το Ποτάμι, να παίξουν σωστά το ρόλο που χρειάζεται, τότε πολύς κόσμος και εμείς μαζί, θα τους στηρίξει. Αφού μας πείσει όμως, ότι ξέρει πού πρέπει να πάει το καράβι. Φιλελεύθερη παράταξη δεν είχαμε ποτέ, από την εποχή του Ελευθέριου Βενιζέλου. Αλλά και τότε, την είχαμε κατ όνομα και μόνο. Φιλελεύθερη πολιτική καλούμαστε από την Ευρώπη, να εφαρμόσουμε σήμερα. Αυτοί που κλήθηκαν να την εφαρμόσουν τα τελευταία χρόνια, ήταν φανατικοί κρατιστές και για το λόγο αυτό απέτυχαν. Γι’ αυτό και πέφτανε οι κυβερνήσεις τους. Επειδή δεν πιστεύανε σε αυτό που κάνανε. Από τον Κώστα Καραμανλή, μέχρι το Γιώργο Παπανδρέου. Για να μην αναφερθούμε στους σημερινούς ηγέτες μας, που είναι της ίδιας και χειρότερης, κρατιστικής σχολής.
Ο Σταύρος, μπορεί να δημιουργήσει μια πραγματική φιλελεύθερη παράταξη και να εκπαιδεύσει τη νεολαία με βάση τις αρχές του φιλελευθερισμού. Μπορεί, με τον απλό και αντικομφορμιστικό τρόπο που πολιτεύεται να την πείσει. Μπορεί επίσης, να πείσει και αρκετούς παλιότερους. Μπορεί να κυβερνήσει διαφορετικά, ή να επηρεάσει αυτούς με τους οποίους θα συνεργαστεί και να τους οδηγήσει προς την κατεύθυνση αυτή. Και εκτιμούμε ότι, αν τα καταφέρει, θα έχει προσφέρει την μέγιστη υπηρεσία στον τόπο.
Αν λοιπόν, το Ποτάμι και ο Θεοδωράκης δεν υπήρχαν, θα έπρεπε να τους έχουμε εφεύρει, όπως ανέφερε και γνωστός Έλληνας στοχαστής. Για να υπάρξουν επί τέλους εξελίξεις και για να αλλάξει το βαλτωμένο και σκουριασμένο πολιτικό σκηνικό.
