Είμαστε όλοι πρόσφυγες

Άνθρωποι κατάχαμα στοιβαγμένοι σε καλοκαιρινές σκηνές. Ένας καταυισμός, μια ακόμα «προσφυγική δομή» για προσωρινή χρήση, έχει πλέον γίνει μόνιμη κατοικία για εκατοντάδες ανθρώπους. Άνθρωποι διαφόρων εθνοτήτων, θρησκειών, πολιτισμικού κεφαλαίου, ηλικίας. Καθένας τους και μια διαφορετική ιστορία. Καθένας από αυτούς κουβαλάει στην ψυχή του τα γεγονότα της προσωπική του Οδύσσειας. Μιας Οδύσσειας που μοιάζει να μην έχει τέλος. Ανάμεσά τους γυναίκες νέες, μεγαλύτερες ή γιαγιάδες. Και παιδιά. Πολλά, πάρα πολλά παιδιά, βρέφη, μωρά, πρωτοσχολικής ηλικίας, προέφηβοι, έφηβοι. Για μήνες τώρα ζουν σε συνθήκες που ξεπηδούν λες από τα βιβλία του Ντίκενς και του Ουγκώ.

 

Γιατί να βρίσκονται οι άνθρωποι σε αυτή την κατάσταση; Αξίζει άραγε να το βιώνουν όλο αυτό; Ποιων τα λάθη πληρώνουν και για πόσο ακόμα; Θα μπορούσα εγώ να είμαι στη θέση της γυναίκας που σε μια σκηνή προσπαθεί να φτιάξει με το γκαζάκι ένα πιάτο φαί για τα παιδιά της. Θα μπορούσε να είναι το δικό σου παιδί που παίζει ρακένδυτο στις λάσπες κάθε μέρα, κρυώνει κάθε βράδυ, κοιμάται κατάχαμα και δεν πάει σχολείο. Θα μπορούσε να είναι το παιδί του γείτονα που αύριο θα μείνει ορφανό. Ή ακόμα χειρότερα, θα μπορούσε ο δικός σου άνθρωπος να καταλήξει σε μια πλαστική no name σακούλα ξεβρασμένος σε μια ελληνική ακτή, ενώ εσύ χιλιόμετρα μακριά σε μια άλλη χώρα της Ευρώπης θα περιμένεις μάταια να έρθει να σε βρει. Τυχαία δεν είμαστε εμείς στη δική τους θέση.

 

Γύρω από αυτούς έχει στηθεί ένα απίστευτο πανηγύρι. Ένα βρώμικο παιχνίδι σκοπιμοτήτων, και συμφερόντων οικονομικών, πολιτικών εδαφικών και λοιπόν διεκδικήσεων. Γύρω από αυτούς κι ενώ η οσμή του θανάτου και της δυστυχίας κόβει την ανάσα, τα ΜΜΕ καταγράφουν, οι «ειδικοί» αναλύουν, οι πολιτικοί βρίσκουν βήμα και οι κυβερνώντες «συσκέπτονται» εκτάκτως. Προφανώς συσκέπτονται αλλά δεν σκέπτονται. Ή αν σκέπτονται, δε σκέπτονται ορθά. Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει τόσο καιρό. Δεν είναι μια έκτακτη κατάσταση που μας αιφνιδιάζει και μας βρίσκει απροετοίμαστους. Αντιθέτως, η κατάσταση αυτή παγιώνεται και εμείς τη συνηθίζουμε.

 

Ας το πούμε καθαρά: Οι πολιτικές τους σκοτώνουν κόσμο. Σκοτώνουν μικρά παιδιά. Και μαζί σκοτώνουν και την ανθρωπιά μας. Κάθε μέρα. Κάθε στιγμή. Ο βαθμός πολιτισμού μιας οργανωμένης κοινωνίας προσδιορίζεται και πραγματώνεται μεταξύ άλλων και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει τις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες. Τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τα άτομα και κινητικά και νοητικά προβλήματα, τα θύματα πολέμου και βίας. Βρισκόμαστε σε μια κατάσταση που καθημερινά και συστηματικά στη χώρα μας (και όχι μόνο) καταπατώνται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα. Οι Διακηρύξεις, το Διεθνές Δίκαιο, οι δεσμεύσεις και οι διακρατικές συμφωνίες, μένουν απλώς στα χαρτιά. Οι άνθρωποι όμως υποφέρουν. Οι άνθρωποι αυτοί ωστόσο, δε ζουν μέσα από τα timelines μας. Δεν τα βλέπουν. Δεν έχουν πρόσβαση σε βασικά πρωτογενή αγαθά. Δεν τους βοηθάει πια μια on line διαμαρτυρία, ένα banner καταγγελίας, ένα ακόμα ψήφισμα. Καλά και αυτά, αλλά από ένα σημείο και μετά είναι πεπερασμένα. Την ίδια στιγμή στρώνεται το χαλί στους φασίστες κάθε ταξικής και εθνοτικής προέλευσης που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος πατώντας πάνω στο φόβο και την ανασφάλεια των πολιτών. Πατώντας πάνω στο μέλλον μας το υποθηκεύουν.

 

Πρέπει να προχωρήσουμε. Χρειάζεται δράση. Χρειάζεται πίεση παντού από παντού. Να μη συνηθίσουμε ποτέ, να μην αποδεχτούμε ποτέ αυτή την κατάσταση. Να μη στρέψουμε την οργή μας σε λάθος αποδέκτες. Οι πρόσφυγες μας χρειάζονται. Γιατί αν το καλοσκεφτείτε και αν δείτε τη συνολική εικόνα, ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ.