Πως θα θέλαμεν να βροντοφωνάξομεν ένα «Ναι». Σήμερα που οι ανθρώπινες ανάγκες έχουν αυξηθεί, η αρρώστια καλπάζει, η απελπισία σαρακίζει την αισιοδοξία κι ο παντοειδής φόβος βάναυσα κτυπά την πόρτα φτωχών και πλούσιων.
Οι καρδιές λοιπόν κι οι ανθρώπινες σκέψεις έχουν νεκρωθεί. Είναι ιδιαίτερο χάρισμα να απλώσεις το χέρι στον άλλον άνθρωπο που παραπαίει κι είναι έτοιμος να σωριαστεί… Τίποτε δε θα ξοδέψεις, αν η ματιά της αγάπης σου τον αγκαλιάσει κι ο ζεστός σου λόγος ακουστεί!
Ας γίνομεν πιο συγκεκριμένοι. Είχεν κάνει λαμπρές σπουδές ο προικισμένος νέος. Άριστα και στα μεταπτυχιακά του, κι ήταν μόλις 26 χρονών, όταν υπέβαλεν τις σχετικές αιτήσεις σε διάφορες οικονομικές εταιρείες. Το μεράκι του και το κέφι του για δουλειά στο αποκορύφωμα, γι’ αυτό κτύπησε και την πόρτα στο οικονομικό Λύκειον της Δευτεροβάθμιας. Μπήκε αεράτα στο γραφείο του προσωπικού και ο κ. Διευθυντής διάβασε μεγαλόφωνα τα προσόντα του και τους τίτλους του αιτούντα. Οι πιο κουρασμένοι καθηγητές, βαριεστημένα απάντησαν… πού καιρός για οράματα και λεωφόρους. Και οι τραυματισμένοι από το «μίζερο» «σύστημα» εξακόντισαν, γρήγορα θα προσγειωθεί ο νεαρός με την άχαρη σημερινή πραγματικότητα. Και το γνωρίζαμεν πολύ καλά όλοι: απογοήτευση στην Παιδείαν χαλασμός, στην κοινωνία!…
Μπήκε στη Γ’ Λυκείου ο ψυχωμένος μελλοντικός διδάκτορας, ομολογουμένως η αταξία εντυπωσίαζεν, όμως ο καλά εφοδιασμένος δεν πήγε στον πίνακα, ούτε στην έδρα, στάθηκε με σεβασμό και με χαμόγελο γλυκό στη διψασμένη νεανική προσωπικότητα! Σε λίγη ώρα οι νέες και οι νέοι κρεμάστηκαν από τα χείλη του! Ύστερα από μια βδομάδα κατάφτασαν από τις εταιρείες οι καταφατικές απαντήσεις με πληθωρικές υποσχέσεις για μισθό και προαγωγές…
Τις ξέσκισεν όλες, γιατί αυτόν τον ταλαντούχων δεν τον ικανοποιούσαν τα χαρτιά και τα μολύβια τόσον, όσον τα ζωντανά Νιάτα!
Και δεν είναι μόνον η άρτια μόρφωση που προσεγγίζει τους ανθρώπους, αλλά εκείνο το πλατύ άνοιγμα της χριστιανικής καρδιάς που το είχεν κι η απλοϊκή γριούλα! Με τα κοκκαλιάρικα χέρια της μαγείρευεν και έπλυνεν τα ρουχαλάκια των δύο νηπίων της άρρωστης μάνας. Αν ήταν κόρη μου δεν θα την φρόντιζα εκείνη και τα παιδιά της;
Ω, αγέραστη καρδιά, πόσον προσεγγίζεις και ομορφαίνεις και την δική μας που τόσο το ζητά… και πραγματικά αδυνατούμεν να σε ευχαριστήσομεν…!
