Είναι πτυχιούχοι αλλά εργάζονται ως σερβιτόροι, πωλητές και οδηγοί ταξί

      Τη στιγμή που η ανεργία σύμφωνα με τα τελευταία επίσημα στοιχεία αγγίζει το 28%, χιλιάδες νέοι επιστήμονες είναι στα αζήτητα, μη μπορώντας να απασχοληθούν σε αντικείμενο σχετικό με τις σπουδές τους. Οι ερμητικά κλειστές πόρτες εντείνουν τον προβληματισμό και την ανησυχία των πτυχιούχων Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η ανασφάλεια και το άγχος για να καλύψουν καθημερινές τους υποχρεώσεις, τους ωθούν να δουλέψουν σε καφετέριες, κρεπερί, εμπορικά καταστήματα μέχρι και σε ταξί.
      Εισήχθησαν στη σχολή τους με όνειρα για ένα λαμπρό μέλλον. Με όρεξη για να υπηρετήσουν την επιστήμη τους. Το σκηνικό εκτός Πανεπιστημίου γκρίζο και αποκρουστικό. Χιλιάδες οι υποψήφιοι για ελάχιστες θέσεις εργασίας. Οι καθημερινές υποχρεώσεις «τρέχουν», τα πτυχία παραμένουν στους τοίχους των δωματίων σκονισμένα και αναξιοποίητα και η εφήμερη και περιστασιακή απασχόληση μετατρέπεται σε μόνιμη.
      Κάποιοι από τους πτυχιούχους του Ρεθύμνου, των οποίων η επαγγελματική ενασχόληση διαφέρει από το αντικείμενο σπουδών τους, μίλησαν στην εφημερίδα μας για τα προβλήματα που έχουν αντιμετωπίσει μέχρι και σήμερα προκειμένου να βρουν δουλειά πάνω στον τομέα τους. Οι περισσότεροι δουλεύουν ως σερβιτόροι, πωλητές, οδηγοί ταξί και μάγειρες.
      Ο Νίκος, η Γωγώ, η Σταυρούλα, η Στεργιανή και ο Μάριος είναι όλοι τους πτυχιούχοι πανεπιστημίου, οι οποίοι ωστόσο λόγο της κρίσης ασχολούνται με κάτι διαφορετικό. Για τους περισσότερους ο κλάδος σπουδών τους δεν καθορίζει το αντικείμενο εργασίας τους.
      Η Στεργιανή είναι απόφοιτος του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης. Παρά το γεγονός ότι έχει χτυπήσει πολλές πόρτες για να βρει εργασία στο αντικείμενό της, εκείνες παραμένουν ερμητικά κλειστές. Τα τελευταία χρόνια δουλεύει σερβιτόρα σε μία καφετέρια στην παλιά πόλη του Ρεθύμνου.
      «Δουλεύω όλο το χρόνο ως σερβιτόρα σε καφετέρια στην παλιά πόλη του Ρέθυμνου. Έχω κάνει πολλές αιτήσεις για πρόσληψη, ωστόσο οι περισσότεροι ζητούν προϋπηρεσία και είναι λίγο δύσκολο να βρω κάτι. Είμαι αγχωμένη και είναι φυσιολογικό να νιώθω απογοήτευση.
      Δούλευα σαν φοιτήτρια και στάθηκα κατά κάποιο τρόπο τυχερή, γιατί συνέχισα να κάνω αυτή τη δουλειά και μετά που πήρα το πτυχίο μου. Έχω την εντύπωση ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των πτυχιούχων θα συμβιβαστεί με κάτι άλλο.       Μία καλή λύση είναι το εξωτερικό. Θέλω όμως να προσπαθήσω στην Ελλάδα. Σε καμία περίπτωση δεν θέλω να εγκαταλείψω τόσο εύκολα την προσπάθειά μου. Ελπίζω σε κάτι καλύτερο», επεσήμανε η Στεργιανή Κοτούλη στην εφημερίδα μας.
      Είναι εδώ και δύο περίπου χρόνια απόφοιτη του Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης. Σήμερα δουλεύει ως σερβιτόρα σε μία καφετέρια της πόλης του Ρεθύμνου. Η 24χρονη Σταυρούλα, μιλώντας στα «Ρ.Ν.» δήλωσε ότι το τελευταίο διάστημα έχει αρχίσει να σκέφτεται περισσότερο από ποτέ την προοπτική του εξωτερικού.
      «Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κάποιος εργασία πάνω στο αντικείμενό του σήμερα. Εκεί που είχαμε τελειώσει και περιμέναμε να βρούμε άμεσα δουλειά ξαφνικά προσγειωθήκαμε σε μία άλλη πραγματικότητα. Αναγκαστικά έψαχνα να βρω μία εργασία για να καλύψω τις ανάγκες μου. Έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε. Πριν από κάποια χρόνια η νέα γενιά έκρυβε μέσα της την ελπίδα. Στις μέρες μας τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Οι γονείς μου είναι απογοητευμένοι με την κατάσταση που επικρατεί. Εγώ από την άλλη δεν επιθυμώ να πετάξω λευκή πετσέτα. Ακόμα και τώρα που δουλεύω με συντηρούν οι δικοί μου. Το εξωτερικό είναι μία λύση» τόνισε στα «Ρ.Ν.» η Σταυρούλα Μανωλάκη.
      Αποφάσισε να ασχοληθεί με την επιχείρηση εστίασης της οικογένειάς του, ωστόσο δεν έχει εγκαταλείψει την προσπάθεια να βρει κάτι σχετικό με την επιστήμη του. Ο λόγος για τον Μάριο 29 ετών από το Ρέθυμνο ο οποίος, είναι απόφοιτος τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης.
      «Είναι αρκετά δύσκολο να βρει κάποιος δουλειά στη σημερινή εποχή πάνω στο αντικείμενο το οποίο έχει σπουδάσει. Ειδικά στην περιφέρεια οι επιλογές δεν είναι πολλές. Εγώ αποφάσισα να κατέβω στην Κρήτη αμέσως μετά το τέλος των σπουδών μου, προκειμένου να ασχοληθώ με την εστίαση και τον τουρισμό. Έχω αλλάξει σε πολύ μεγάλο βαθμό κατεύθυνση, άλλωστε η καθημερινότητα ορίζει το τι θα κάνει ο καθένας. Πόσους πολιτικούς επιστήμονες άραγε μπορεί να απορροφήσει η αγορά; Σίγουρα πολύ μικρό ποσοστό πτυχιούχων. Πρώην συμφοιτητές μου πέρασαν ένα μεγάλο διάστημα αδράνειας, και μπήκαν στην διαδικασία να κάνουν κάποιο μεταπτυχιακό και διδακτορικό.          Σήμερα οι περισσότεροι έχουν βρει δουλειά, ωστόσο δεν έχει καμία σχέση με το αντικείμενο που έχουν σπουδάσει. Αν και υπάρχει μία αβεβαιότητα για το μέλλον, εγώ είμαι αισιόδοξος. Η νέα γενιά θα μάθει να ζει στα δύσκολα, και θα δείξει το δρόμο προκειμένου να έρθουν καλύτερες ημέρες» υποστήριξε στην εφημερίδα μας ο Μάριος Πορτάλιος ετών 29.
      Για τον 28χρονο Νίκο το ταξί είναι κάτι το περιστασιακό. Η συγκυρία τον οδήγησε στη λύση του ταξί, καθώς η επιστήμη της μηχανολογίας, όπως μας είπε χαρακτηριστικά, διανύει μία παρατεταμένη περίοδο κρίσης. Οι γονείς του μπορεί να αγχώνονται ωστόσο ο ίδιος παραμένει ψύχραιμος πιστεύοντας ότι κάποια στιγμή το κλίμα θα αντιστραφεί.
      «Δουλειές πάνω στη μηχανολογία δεν υπάρχουν, καθώς μέσα σ’ ένα κλίμα οικονομικής αβεβαιότητας η οικοδομή διανύει περίοδο κρίσης. Το ταξί για μένα είναι κάτι παροδικό, δεν είναι κάτι μόνιμο. Οι περισσότεροι συνομήλικοί μου βρίσκουν δουλείες των 400 ευρώ. Με τα συγκεκριμένα ποσά δεν μπορεί κάποιος νέος να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Νιώθουμε απογοήτευση, ανασφάλεια και το μέλλον είναι δυσοίωνο. Το χαρτζιλίκι εδώ στο ταξί βγαίνει μετά δυσκολίας. Δώδεκα ώρες δουλειάς είναι 25-30 ευρώ. Η οικογένειά μου είναι προβληματισμένη για το μέλλον μου, ωστόσο τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει τουλάχιστον αυτή την περίοδο» δήλωσε στην εφημερίδα μας ο Νίκος Παπαδάκης οδηγός ταξί.
      Η Γωγώ είναι πτυχιούχος Κοινωνιολογίας εδώ και έξι χρόνια. Παρά ταύτα δεν έχει κατορθώσει να βρει δουλειά στον τομέα της. Αναγκάζεται όπως και χιλιάδες άλλοι συνομήλικοί της να εργάζεται εποχικά για να μπορέσει να καλύψει τις υποχρεώσεις της. Ωστόσο δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια. Συνεχίζει τις σπουδές της, καθώς μετά το μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών, σειρά έχει το διδακτορικό της. Η αισιοδοξία, μας λέει, είναι στη φύση του ανθρώπου, οπότε δεν εγκαταλείπει την προσπάθεια.