Είστε η εναγώνια έγνοια μας;…

Το νυχτοπούλι βαθιά τρυπώνει στη λεμονίσια τη φυλλωσιά και παίρνει ύπνο, χωρίς μιλιά… Μόνο η μάνα κι αυτή αγρυπνά και με ποτήρια φέρνει στα χείλη των νεαρών γλυκό χυμό και ψιθυρίζει λατρευτικά: Το μεσονύκτι έχει περάσει, σε λίγη ώρα θα’ ναι αυγή κι ο πατέρας θα σας βρει πάλι να αγρυπνάτε σαν κοκοράκια ως το πρωί.
Μάνα θα απολύσουν και τον πατέρα τούτο τον χρόνον, όπως κι εσένα. Πως θα αποτόλμα να ξεστομίσει την είδηση… Κι η δόλια προσποιείται πως θα ποτίσει το περβολάκι και φεύγει βιαστικά λογιάζοντας σπαρακτικά…Ο κήπος είναι δροσερός δε μοιάζει στα ξεραμένα όνειρα και τα οράματά σας… Ποιος έσπειρε σύννεφα στον ουρανό και σκόρπισε στη γη σας τέτοια ξεραΐλα; Θεέ, της ομορφιάς πρασίνισε κάνε να ανθοφορήσουν τα γυμνά κλαδιά των παιδιών μας… Δώσε ζωή στον κόσμο τους. Μην επιτρέψεις τούτη η χώρα να μην έχει Άνοιξη πια και χελιδόνια…
Κουράγιο γιοι και θυγατέρες μας, δεν είστε φύλλα φθινοπωριάτικης πλατανιάς, μα το πυκνό φύλλωμα και τα κεράσια της φορτωμένης κερασιάς… Γράψετε σεις προσεκτικά κι επιτυχημένα κι όλα θα γίνουν ονειρεμένα και ζηλευτά. Έχετε ρίζες πολύ βαθιές και «κλαδευτές» με αρχές και αξίες που σας διδάσκουν με έμπνευση και με ψυχή την Αρετή του φιλοσόφου και την αγάπη του Νικητή!! είστε η εναγώνια έγνοια τόσων και τόσων. Μη το ξεχνάτε….
Η 17η να σας φέρει πολλή χαρά!