Η ιστορία του Αλέξη είναι σχετικά πρόσφατη και όλοι θα θυμούνται πως ο Αλαβάνος τον έκανε Δημοτικό Σύμβουλο στη Αθήνα από το τίποτα και ύστερα τον έβαλε στο Κόμμα του και τον προώθησε σε Αρχηγό. Ο Αλέξης ευγνωμονών, διέγραψε τον Αλαβάνο από το Κόμμα, έγινε ο ίδιος Αρχηγός και στη συνέχεια διεγράφη και ο Κουβέλης.
Θα θυμούνται υποθέτω όλοι τις απίστευτες υποσχέσεις προς όλους.
Υποσχέθηκε τα πάντα για τους πάντες, τόσο για τις εσωτερικές αδικίες που έτρεχαν όσο και για τα εξωτερικά προβλήματα και ευθέως απείλησε το Εξωτερικό να το εκβιάσει έτσι ώστε η Ελλάδα να ζήσει «ζωή χαρισάμενη». Στη συνέχεια ο λαός, όχι ο Λαός, σε σύγχυση από τις πολιτικές των παλαιών κομμάτων, ιδίως του Γιωργάκη που έπραξε «το έλα να δεις» εμπιστεύθηκε αφελέστατα τον «θαυματοποιό» Αλέξη και φθάσαμε να τον έχουμε κάνει από το τίποτε, Πρωθυπουργό της Ελλάδας. Φυσικά τώρα πληρώνουμε την «Νύφη».
Αν όμως σε όλα τα πάρα-πάνω παραλείπομε να θυμόμαστε τον εν κρυπτό ρόλο των μεγάλων κέντρων εξουσίας, πολιτικών και οικονομικών θα πέσουμε στο λάθος να τα καταλογίσουμε όλα στον Αλέξη που και αυτός προφανώς υπήρξε ένα μικρό πιόνι τους.
Διακόπτω το άρθρο προτού αποχαιρετίσω τον σε έξοδο κ. υπουργό Εξωτερικών λόγω της, αυτή την στιγμή, πληροφορίας ότι την Τετάρτη έρχεται να ομιλήσει στο Ρέθυμνο ο Κώστας Σκανδαλίδης. Τον γνωρίζω από πολύ παλιά, πρόκειται για σπάνια, ανιδιοτελή και σοβαρή προσωπικότητα στο χώρο της πολιτικής. Θα συνιστούσα να τον ακούσουν όχι μόνο οι του εναπομένοντος Χώρου αλλά όλοι οι πολίτες του δημοκρατικού τόξου. Να τον ακούσουν, να τον ρωτήσουν ότι απορία και αν έχουν.
Ο Κώστας δεν είναι από αυτούς που ορέγονται την εξουσία άρον-άρον. Είμαι βέβαιος ότι όλοι θα φύγουν ικανοποιημένοι τουλάχιστον από αυτά που θα ακούσουν έστω και αν θα δυσκολευτούν να τα θεωρούν ως πιθανά στο Κόσμο που ζούμε.
