Φαίνεται ότι μόνο η κυβέρνηση δεν μπορεί να καταλάβει αυτό που συνειδητοποιεί και ο τελευταίος πολίτης αυτού του τόπου. Ότι δηλαδή η κοινωνία έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει. Γιατί προφανώς χρεωκοπία δεν είναι μόνο η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και η αρνητική αξιολόγηση της χώρας από γνωστούς «οίκους» διεθνούς τοκογλυφίας, αλλά κυρίως η στάση πληρωμών προς τους εργαζόμενους και την αγορά, η κατάρρευση της δημόσιας περίθαλψης και του Κοινωνικού Κράτους, η εξάπλωση της «κηλίδας» της ανεργίας, της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού, η καλπάζουσα ανθρωπιστική κρίση των συσσιτίων, των αστέγων και των αυτοκτονιών, ο εφιάλτης της στέρησης των αναγκαίων φαρμάκων για φτωχούς ασθενείς ή κατάργησης των προνοιακών και κοινωνικών επιδομάτων που είναι άκρως απαραίτητα για την επιβίωση των αδύναμων και ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού.
Την ώρα της διευρυνόμενης ανέχειας στην κοινωνία και της αυξημένης ανάγκης, αντί να ενισχύεται, κατεδαφίζεται ακόμα και αυτό το ατελές, προβληματικό και συχνά αναποτελεσματικό Κράτος Πρόνοιας που υπήρχε στη χώρα. Ένα Κράτος Πρόνοιας που παρά το ότι είχε κακοποιηθεί από στρεβλώσεις, αδικίες, ανισότητες, πελατειακές σχέσεις και ευνοιοκρατία που προφανώς δεν υπερασπιζόμαστε, παρείχε μια στοιχειώδη ασφάλεια και κοινωνική φροντίδα στους πολίτες. Δυστυχώς δεν πρόκειται για τον αναγκαίο εξορθολογισμό των δαπανών και τον περιορισμό της σπατάλης αλλά για ένα πείραμα «κοινωνικού δαρβινισμού» με θύματα τους φτωχούς, τους ανάπηρους και τους ανήμπορους.
Τα άτομα με αναπηρία ενοχοποιούνται συλλήβδην και με χυδαίο τρόπο ως «ανάπηροι-μαϊμού» και απατεώνες, που οφείλουν να αποδείξουν -συχνά εξευτελιζόμενοι- στα Κέντρα Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ) την αναπηρία και το βαθμό τους. Μόνο που τα ΚΕΠΑ οργανώθηκαν και λειτουργούν με τέτοιο τρόπο που αφήνουν για μήνες χωρίς σύνταξη ή προνοιακό επίδομα τους δικαιούχους, που ταλαιπωρούν ανθρώπους που υποφέρουν λόγω ελλείψεων σε ιατρικές ειδικότητες, που δεν πρόβλεψαν ένα σύστημα κατ’ οίκον εξέτασης για όσους αδυνατούν ή δυσκολεύονται να μετακινηθούν λόγω μόνιμων και μη αναστρέψιμων αναπηριών. Όπως καταγγέλλουν τα Σωματεία των ΑμεΑ, το 70% των μελών τους ζουν ήδη κάτω από τα όρια της φτώχειας και οι εκτεταμένες περικοπές των ζωτικών -για την κάλυψη των πρόσθετων αναγκών τους λόγω αναπηρίας- αλλά και για την ίδια την επιβίωσή τους πλέον προνοιακών επιδομάτων και παροχών, θα τους οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στην επαιτεία και στην «κοινωνική ευθανασία» όπως πολύ εύστοχα έχει προειδοποιήσει η ΕΣΑμεΑ.
Η περικοπή όμως κοινωνικών παροχών με εισοδηματικά κριτήρια, έχει αποδειχθεί από τη διεθνή εμπειρία ότι είναι μια νεοφιλελεύθερη επιλογή που σε πρώτη φάση αναιρεί το δικαιωματικό και καθολικό χαρακτήρα της κοινωνικής προστασίας, ενώ στο επόμενο στάδιο έρχεται η συνολική αμφισβήτηση και η θεσμική κατάργηση αυτών των παροχών. Σύμφωνα με τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία του ΟΗΕ το 2006, η οποία έχει κυρωθεί και από την Ελλάδα, η αναπηρία δεν θεωρείται ατομικό αλλά κοινωνικό πρόβλημα και με την έννοια αυτή η Πολιτεία οφείλει να παίρνει θετικά μέτρα φροντίδας και κοινωνικής ένταξης όλων των ατόμων με αναπηρία. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ αγωνίζεται για τη στήριξη όλων των ευπαθών κοινωνικών ομάδων, για την αναβάθμιση των κοινωνικών παροχών με βάση τις διευρυνόμενες ανάγκες και για ένα ενιαίο, καθολικό και δωρεάν Δημόσιο Σύστημα Υγείας και Πρόνοιας χρηματοδοτούμενο κατά προτεραιότητα από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ συμπαραστέκεται με όλες του τις δυνάμεις στην κινητοποίηση της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία στο πλαίσιο της Εθνικής Ημέρας Ατόμων με Αναπηρία, γιατί για τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ η αντιμετώπιση της αναπηρίας είναι ζήτημα δικαιωμάτων και ο σεβασμός τους είναι κριτήριο πολιτισμού και δημοκρατικότητας μιας κοινωνίας.
του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ
