Η κρισιμότητα της κατάστασης των ελληνοτουρκικών σχέσεων αναδεικνύεται όχι τόσο με την αποφυγή των Ευρωπαίων αξιωματούχων να δηλώσουν ξεκάθαρα εκείνο, που Έλληνες συνάδελφοί τους συνεχώς διακηρύσσουν, ότι τα ελληνικά σύνορα είναι ευρωπαϊκά σύνορα, περιοριζόμενοι απλά σε αναφορές πως η Τουρκία πρέπει να σέβεται το διεθνές δίκαιο. Όσο από το δεδομένο των ιδιαίτερα απειλητικών και απεχθών γι αυτούς προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών, ο έλεγχος των οποίων βρίσκεται στα τουρκικά χέρια.
Τι θα εμποδίσει συνακόλουθα την Τουρκία, κλείνοντας το μέτωπο που έχει ανοίξει στο Αφρίν, ούσα ετοιμοπόλεμη, να ξεδιπλώσει τις επεκτατικές της βλέψεις κατά της Ελλάδας;
Έτσι λοιπόν προκύπτει εξώφθαλμα η ασφυκτική ανάγκη για εθνική συνεννόηση και ομοψυχία. Δεν επιμένω τόσο για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, κάτι που πιθανόν να προσέκρουε σε εμπόδια. Όσο για την επιβαλλόμενη αναβολή της ενασχόλησης με σκάνδαλα, κάθε εστία διχασμού να φύγει από το προσκήνιο. Να πρυτανεύσει και να πάρει προτεραιότητα η αναγκαιότητα της εθνικής άμυνας και επιβίωσης. Να μην επιτρέψουμε την αναβίωση του ρηθέντος από τον αρχαίο ρήτορα, ότι «ενώ τα σπίτια μας καίγονται, εμείς τραγουδάμε».
Διαφορετικά, παραμένοντας δηλαδή διχασμένοι και εστιασμένοι στα επί του παρόντος δευτερεύοντα, θα έχουμε ξεπεράσει το όριο του γελοίου και ταυτόχρονα προσδώσει -εμείς οι ίδιοι!- σημαντική ενίσχυση στο ηθικό των επίδοξων αντιπάλων μας.
