Είναι επίσης βιβλιογραφικά τεκμηριωμένο ότι η οικονομική κρίση και η ανεργία επιδεινώνουν το πρόβλημα της παχυσαρκίας, επηρεάζοντας τις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων που λόγω οικονομικής ένδειας καταφεύγουν σε τροφές χαμηλού κόστους και ποιότητας, σε τροφές-«σκουπίδια» (junk food), σε τροφές με υψηλή περιεκτικότητα λιπαρών και υδατανθράκων και όχι πρωτεϊνών και ιχνοστοιχείων, καθώς και σε κατάχρηση αλκοόλ.
Υπάρχουν συγκριτικές μελέτες επίσης, που συσχετίζουν το επίπεδο κοινωνικής προστασίας μιας χώρας με την παχυσαρκία, αποδεικνύοντας ότι κοινωνίες ελεύθερης αγοράς και μεγαλύτερης κοινωνικής ανασφάλειας (ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Αυστραλία) χαρακτηρίζονται από υψηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας, εν αντιθέσει με χώρες με υψηλά κοινωνικά standards (Σουηδία, Φινλανδία, Νορβηγία, Γερμανία κλπ.) που εμφανίζουν πολύ χαμηλότερα ποσοστά παχυσαρκίας.
Αυτό υποδηλώνει ότι η παχυσαρκία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο και ότι η συστηματική αντιμετώπισή του είναι πρωτίστως πολιτικό και όχι ιατρικό ζήτημα. Η ιατρική αντιμετώπιση προφανώς έχει τη θέση της και οφείλει η Πολιτεία και το Ε.Σ.Υ. να καλύπτουν τις αναγκαίες επεμβάσεις βαριατρικής χειρουργικής σε ειδικές περιπτώσεις νοσογόνου παχυσαρκίας. Όμως κατά την άποψή μας, στη σημερινή συνεδρίαση της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων προβλήθηκε ετεροβαρώς η πλευρά της χειρουργικής θεραπείας της παχυσαρκίας και η ανάγκη της ασφαλιστικής κάλυψής της, ενώ είναι σαφές ότι η έμφαση πρέπει να δοθεί σε ένα Εθνικό Σχέδιο Πρόληψης της Παχυσαρκίας που θα περιλαμβάνει πολυεπίπεδες και διατομεακές παρεμβάσεις: Παρεμβάσεις πρωτογενούς πρόληψης στα νηπιαγωγεία και τα σχολεία (υπάρχει σχετική πρόταση του Ομότιμου Καθηγητή Κλινικής Προληπτικής Ιατρικής και Διατροφής του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Αντώνη Καφάτου), προγράμματα ενίσχυσης του μητρικού θηλασμού (ο οποίος έχει αποδειχθεί ότι συμβάλλει σημαντικά στην μείωση της παιδικής και εφηβικής παχυσαρκίας που στις μέρες μας παίρνει διαστάσεις επιδημίας), προγράμματα σωστής διατροφής των εγκύων, προγράμματα ενίσχυσης της σχολικής άθλησης, του μαζικού αθλητισμού και του φυσικού τρόπου ζωής (περπάτημα, ποδηλατοκίνηση κλπ.), πολιτικές προώθησης της μεσογειακής/κρητικής διατροφής και των τοπικών αγροτικών προϊόντων ποιότητας, μηχανισμοί ελέγχου της βιομηχανίας τροφίμων και της τηλεοπτικής διαφήμισης ανθυγιεινών προϊόντων.
Ένα τέτοιο σχέδιο όμως προϋποθέτει άλλες οικονομικές και κοινωνικές προτεραιότητες, όπως ενίσχυση και όχι περικοπή των εισοδημάτων των εργαζομένων, καθολική κάλυψη των υγειονομικών αναγκών του πληθυσμού και όχι αποκλεισμό των ανασφάλιστων από το Σύστημα Υγείας, αναπτυγμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας (ΠΦΥ), αγωγή υγείας και σχολική υγιεινή, στήριξη του πρωτογενούς τομέα και ιδιαίτερα της κτηνοτροφίας, σύγκρουση με ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα στην αγορά τροφίμων και στη βιομηχανία σκόνης γάλακτος βρεφικής ηλικίας, και τόσα άλλα που στο σημερινό μνημονιακό περιβάλλον δεν υπάρχει ούτε η πολιτική βούληση ούτε η δυνατότητα να υλοποιηθούν.
με θέμα την παχυσαρκία
