Δεν γελιόμαστε, ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο ρατσισμός και η ξενοφοβία βασιλεύουν. Από τον Έβρο μέχρι το Τυμπάκι κι από τη Μόρια μέχρι τη Νότια Μακεδονία, ορδές «αγανακτισμένων πολιτών» και «φιλήσυχων νοικοκυραίων» σπεύδουν να διαφυλάξουν την «τιμή του έθνους» απέναντι σε κάθε είδους κατατρεγμένο από πολέμους, φτώχεια κι εθνοκαθάρσεις.
Αυτοί, οι ψεκασμένοι καλοθελητές, μέσα από συλλόγους (Ελλήνων) γονέων, τοπικές πρωτοβουλίες (ελλήνων) αγανακτισμένων πολιτών, συλλόγους ενάντια στους πλειστηριασμούς (ελληνικών) σπιτιών, «ανεξάρτητες» (ελληνικές) δημοτικές παρατάξεις, προσπαθούν να μας πείσουν για «σχέδιο ισλαμοποίησης της Ελλάδας», για «Εθνική Ενότητα» για «επιστροφή της Ελλάδας στους Έλληνες» ή -στην καλύτερη περίπτωση, πως «δε χωράμε όλοι» σε μια χώρα που «έχει τα προβλήματά της, τι θέλουνε τώρα κι αυτοί». Στο όνομα των παραπάνω, στήνουν πογκρόμ, λιντσάρουν και μαχαιρώνουν όποιον δεν πληροί τα εθνικά διαπιστευτήρια τα οποία οι ίδιοι (θεωρούν πως) έχουν.
Αλλά όπου δε φτάνει το χέρι του εθνικιστή, φτάνει το χέρι του αφεντικού.
Όλα τα παραπάνω καμιά σημασία δεν έχουν όσο ο μετανάστης-μετανάστρια παράγει πλούτο. Από τα μουρέλα στο Πέραμα, μέχρι τις φράουλες στη Μανωλάδα κι από τα ξενοδοχεία στο Μπαλί μέχρι τα στριπτιζάδικα στην Εθνική οδό, οι μετανάστες-μετανάστριες δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί, ζώντας σε container ή γκαρσονιέρες που τους νοικιάζουν οι ίδιοι που δε τους θέλουν εδώ, και που «δε φτάνει που τους δίνουμε να φάνε, μιλάνε κι ολας»!
Κι όπου δε φτάνει το χέρι του εθνικιστή και του αφεντικού, φτάνει το χέρι του Κράτους. Το Κράτος ξέρει πολύ καλά να δημιουργεί πρόσφυγες με συμμετοχή σε πολέμους του Ν.Α.Τ.Ο., με επεκτατικές πολιτικές στα Βαλκάνια και τη Μέση Ανατολή, με διαρκή αύξηση εξοπλιστικών δαπανών και με υποστήριξη στρατιωτικών παρεμβάσεων, τους οποίους πρόσφυγες μετά, ξέρει πολύ καλά να διαχειριστεί με κέντρα κράτησης-στρατόπεδα συγκέντρωσης, με ΜΑΤ, με επαναπροωθήσεις σε χώρες προέλευσης, με Μ.Κ.Ο και καριερίστες ανθρωπιστές και με μεταναστευτική πολιτική η οποία μοναδικό σκοπό έχει την υποτίμηση της εργατικής δύναμης των εργατών-εργατριών, την απογύμνωσή τους από κάθε εργατικό δικαίωμα, τον εξευτελισμό τους και πολλές φορές ακόμα και τον αφανισμό τους.
Κι ο κύκλος συνεχίζεται.
Αλλά εμείς ξέρουμε πως οι πόλεις και τα χωρία μας, οι γειτονιές και τα σχολεία μας, οι πλατείες και οι δρόμοι μας έχουν χώρο για όλους και για όλες, εκτός από τους φασίστες, τους μισανθρώπους, τους εθνικιστές και τους βαρείς κι ασήκωτους μάγκες -πάντα εις βάρος των αδύναμων και πάντα με τις πλάτες του Κράτους και του Κεφαλαίου.
Οι μετανάστες εργάτες έχουν όλο το δίκιο του κόσμου να εξοργίζονται και να αντιδρούν, κι εμεις τους στηρίζουμε ως το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της εργατικής τάξης, ενώ γνωρίζουμε καλά πως τα ταξικά μας αντανακλαστικά δεν θα μας προδώσουν.
Η μόνη ενότητα που θέλουμε, είναι της Τάξης μας ενάντια σε Κεφάλαιο, Κράτος και τους απανταχού εκφραστές τους.
αντιφασιστική δράση ρεθύμνου (α.δ.ρέ.) | Οκτώβρης 2020
