«Το χάραμα πήρα του ήλιου το δρόμο κρατώντας τη λύρα τη δίκαιη στον ώμο…», μας λέει ο ποιητής Διον. Σολωμός στο ομώνυμο έργο του και δίνει διαχρονικά το επίκαιρο μήνυμα στη σημερινή εποχή που περνάμε.
Η ιστορία μας διδάσκει στους αιώνιους κύκλους της ζωής και φωτίζει με το παράδειγμά της, την πορεία του ανθρώπου για τον παντοτινό αγώνα επιβίωσης και την ίδρυση αρχών και αξιών που προάγουν την εξέλιξή του.
Το διακύβευμα κάθε επανάστασης είναι η εύρεση ενός κατάλληλου συστήματος που θα διασφαλίζει την ελευθερία, τη δικαιοσύνη και την αξιοκρατία με τέτοιο τρόπο, ώστε να εμποτίζεται η γενιά με αυτά με ένα συλλογικό αίσθημα κοινωνικής ευθύνης.
Δυστυχώς η γενιά του ’30, που έζησε τα παιδικά της χρόνια στην προπολεμική περίοδο στην Ελλάδα, αλλά και οι επόμενες του ’40, ’50, ’60 κατά τη γνώμη μου χαρακτηρίζονται ως αποτυχημένες και καταστροφικές, οι οποίες παρέλαβαν μια ελεύθερη χώρα και παρέδωσαν μια σκλαβωμένη πατρίδα.
Μια πατρίδα λεηλατημένη και συνεχώς προδομένη χωρίς υποδομές, χωρίς στοιχειώδεις μηχανισμούς ελέγχου, χωρίς οργάνωση, χωρίς κεντρικό σχεδιασμό και το κυριότερο χωρίς κοινωνική ευθύνη που θα προστατεύει το μέλλον των παιδιών της Ελλάδας από τις επιβουλές των ξένων δυνάμεων.
Έτσι, είμαστε φυλακισμένοι στην ίδια τη χώρα μας και καταδικασμένοι να υπηρετούμε τους δανειστές μας που ενδεχομένως είχαν προβλέψει τη σημερινή κατάσταση και μας εκμεταλλεύονται με ένα υποχθόνιο ύπουλο τρόπο.
Δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει αισιοδοξία, καθώς ο ελληνικός λαός όπως κι εγώ προσωπικά, είμαστε εγκλωβισμένοι κι αδύναμοι να κατανοήσουμε το εύρος και την έκταση της πραγματικότητας και απλά παρακολουθούμε την πτώση μας ως απλοί θεατές και τη συνεχή μείωση του βιοτικού μας επιπέδου.
Το ζητούμενο ερώτημα είναι για μένα μόνο ένα: «Τι θα παρέχει την εξασφάλιση εγγυήσεων που θα επιτρέψει στα ελληνικά νιάτα να εργαστούν και να δημιουργήσουν στη χώρα μας, ώστε να ανασυγκροτηθεί η Ελλάδα;»
Η απάντηση του ερωτήματος είναι κατά τη γνώμη μου ο σεβασμός και η τήρηση των αρχών, αξιών που διέπουν την ελληνική έννομη τάξη και η συνεχής κι αδιάλειπτη προστασία τους, προκειμένου να καταστεί σαφής η εφαρμογή των κανόνων δικαίου στην κοινωνία μας.
Αυτός είναι ο πυρήνας ενός κράτους ικανού να παρέχει προστασία ευημερίας, εμπνέοντας στους πολίτες ασφάλεια, δικαιοσύνη, ελευθερία και ότι ζούμε σε μια ιστορική χώρα με «αθάνατη ψυχή» που ο ποιητής γράφει: «…όπου ερημιά και σκοτεινιά και του θανάτου σπίτι, πάντα άγρυπνα, πάντα ανοιχτά τα μάτια της ψυχής μου».
