Του ΝΙΚΟΥ ΦΛΕΜΕΤΑΚΗ
Η πανδημία καλά κρατεί επί δύο χρόνια. Και δεν γνωρίζουμε, από τον ιό αυτό της πανδημίας, πόσες και ποιές μεταλλάξεις θα συμβούν.
Έχουμε λοιπόν, μπροστά μας, δρόμο να βαδίσουμε, καθ’ ομολογίαν ειδικών επιστημόνων.
Τον ίδιο δρόμο βαδίζουμε και θα βαδίσουμε εμβολιασμένοι και μη εμβολιασμένοι. Ποια κατηγορία, από τις δύο αυτές, θα διανύσει το δρόμο άνευ δυσκολιών, θα φανεί στα τελευταία μέτρα της διαδρομής.
Γενικός κανόνας, πάντως, σε συμμετοχή διαδρομής, είναι να υπακούουν και να τηρούν, όλοι οι συμμετέχοντες, ορισμένους κανόνες, τους οποίους θέτουν εξειδικευμένοι, επί του συγκεκριμένου αντικειμενικού αθλήματος. Γιατί άθλημα το θεωρώ, το να αγωνίζεται ο καθένας μας, με τα δικά του νοητικά εφαρμοζόμενα μέτρα, να βγει νικητής στο τέλος της πανδημικής αυτής διαδρομής.
Αυτή η λιγόχρονη πανδημική περίοδος αλλά και η πολυδιάστατη, όπως και η πολύχρονη πείρα στη ζωή, με δίδαξε πολλά και έτσι είμαι σε θέση να εκμυστηρευτώ και να καταθέσω ορισμένα συμπεράσματα και νομίζω ότι είναι χρήσιμο να τα διαβάσουν, ειδικά οι νέοι εκείνοι άνθρωποι, που μετρούν την εμπειρία και την εξ αυτής, ωφέλεια, αν έτσι νομίζουν.
Δηλαδή:
Να υπακούμε στους κανόνες των ειδικών προς ατομικό και συνολικό όφελος, όταν ευρισκόμαστε όλοι στην ίδια αφετηριακή θέση.
Να ακολουθούμε τη διαδρομή της ζωής, με πίστη στον εαυτόν μας.
Να μην μας τρομάζει και στεναχωρεί ο τραχύς, ο άδικος, και ο απρεπής τρόπος, που μας συμπεριφέρονται οι άλλοι, αλλά να μας στεναχωρεί και προβληματίζει όταν δεν στεναχωριούνται, επειδή μας στεναχώρησαν.
Να έχουμε κατά νουν ότι στην άδικη συμπεριφορά των ανθρώπων, σηκώνει εσωτερική και εξωτερική επανάσταση ο νους τ’ ανθρώπου..
Να κατευνάσουμε την επανάστασή μας με τη λογική.
Να αποδεχόμαστε την ενοχή μας, και να δεχόμαστε τον τρόμο ως αντιμετωπίσιμο…
Να μη απελπιζόμαστε ποτέ, αλλά να πολεμούμε την απελπισία, πάντα με ελπίδα …Να αντιμετωπίζουμε κάθε τι… με ηρεμία.
Να μη δείχνουμε ανήσυχοι, αλλά να προσπαθούμε να βρούμε λύση.
Να μη μας κυριεύει η αίσθηση του παραλόγου, αλλά να έχουμε πάντα κατά νουν το σκοπό της ύπαρξής μας.
Να γνωρίζουμε ότι ο άδικος άνθρωπος, αδικεί τον εαυτό του.
Να είμαστε ευγνώμονες σε εκείνον που μας πρόσφερε, έστω κι ένα ποτήρι νερό …Να ξέρουμε ότι η μεγαλύτερη αμαρτία για τον άνθρωπο είναι η αχαριστία, η αδικία και η ασυνειδησία. (Τα 3Α)
Να έχουμε πίστη. Το τίμημα της αχαριστίας το πληρώνει μόνον ο Θεός.
Να εξαγάγουμε το δικό μας συμπέρασμα, μετά το τέλος οποιασδήποτε εκδήλωσης, στην οποία συμμετέχουμε ή είμαστε απλοί θεατές.
Να λέμε πάντα: «Είναι ανώφελο να ασχολούμαστε με τετελεσμένα γεγονότα, όταν έχουμε το οριστικό και αμετάκλητο αποτέλεσμά τους». Σε μια πράξη ή ενέργεια, όταν έχουμε τετελεσμένο γεγονός, είναι ανώφελο να προσπαθούμε για οποιαδήποτε αναστροφή ή ανατροπή του…
Να σκεπτόμαστε βραδέως και να εκτελούμε ταχέως.
Να πατούμε σταθερά στα δικά μας πόδια με σοφία και θάρρος και τότε δεν θα φοβόμαστε κανένα!
Να αντιμετωπίζουμε με σύνεση και ωριμότητα όλα τα θέματα και τότε οι αποφάσεις μας θα είναι σεβαστές από όλους.
Πράττοντας και ενεργώντας, αν θέλουμε με τον παραπάνω τρόπο, η διάβασή μας στο δρόμο της ζωής, θα είναι χωρίς πισωγυρίσματα, χωρίς φόβο, χωρίς εμπόδια και αν καταιγίδες μας προφτάσουν πριν το τέλος της διαδρομής, διαθέτουμε αλεξικέραυνα και ομπρέλες να προφυλαχτούμε.
