Εμφυλιοπολεμικός διχασμός

Μπορούμε να δούμε ανάγλυφα και παραστατικά τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, αν δούμε πώς απαντάνε σε μια σειρά ερωτημάτων, όπως αυτά που αναφέρω ενδεικτικά αμέσως πιο κάτω:
1. Μπορούμε να ξοδεύουμε ως κράτος περισσότερα απ’ όσα παράγουμε;
2. Μπορούμε να συνεχίσουμε ως κράτος να παράγουμε ελλείμματα;
3. Μπορούμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως λαός με διαρκώς μειούμενους μισθούς και συντάξεις και αυξανόμενους φόρους;
4. Πρέπει να αποχωρήσουμε από την Ε.Ε. και το ευρώ;
5. Μπορούμε να συνεχίσουμε (λαός, κόμματα κλπ.) να μην σεβόμαστε τους νόμους;
6. Μπορούμε να ελπίζουμε σε ανάπτυξη, ενώ ταυτόχρονα στηλιτεύουμε σκληρά τους επενδυτές;
7. Μπορούμε να συνεχίσουμε με το σλόγκαν: κάθε πόλη και ΑΕΙ, κάθε χωριό και ΤΕΙ;
8. Μπορούμε να υπάρχουμε με τη Δικαιοσύνη να απονέμεται με ταχύτητα αραμπά;
9. Μπορούμε να δέρνουμε και να δολοφονούμε -έτσι γιατί μας αρέσει- μετανάστες;
10.  Μπορούμε να δεχόμαστε ως χώρα συνεχώς σωρεία μεταναστών;
Σ’ αυτά τα ερωτήματα, εάν απαντήσεις σε ένα: ΝΑΙ, θα απαντήσεις σε όλα: ΝΑΙ. Αν απαντήσεις σε ένα: ΟΧΙ, θα απαντήσεις σε όλα: ΟΧΙ. [Μην σας εξαπατεί το γεγονός ότι ο δεξιός λαϊκισμός λέει: ΟΧΙ στο 10ο ερώτημα και ο αριστερός λαϊκισμός λέει: ΟΧΙ στο 9ο ερώτημα. Απλώς δεν το γνωρίζουν ότι λένε: ΝΑΙ σε όλα. Επίσης να μην σας εξαπατά η αβελτηρία ή η ταξική αναλγησία των ρεαλιστών, που ενώ απαντούν στο 3ο ερώτημα με: ΟΧΙ, δρουν ως εάν απαντήσουν με: ΝΑΙ].
Βλέπουμε λοιπόν μια κάθετη ρήξη της κοινωνίας και του πολιτικού συστήματος που φτάνει στα όρια του εμφυλίου. Για όσους αναγνωρίζουν τον εαυτό τους απαντώντας: ΝΑΙ σε όλα, δεν έχω να πω τίποτα. Τίποτα άλλο από το ότι: η ανθρώπινη βλακεία είναι ακατανίκητη. Πράγμα που εξηγεί με επάρκεια και ενάργεια τους λόγους που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε ως χώρα. Το θέμα μου είναι για όσους απαντούν: ΟΧΙ σε όλα. Τι πρέπει να κάνουν οι πολίτες που απαντούν με το: ΟΧΙ; Ας προσπαθήσουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις.
1η. Κατ’ αρχήν πρέπει να διακηρύσσουν συνεχώς και παντού τις απαντήσεις τους (=τα ΟΧΙ τους). Γιατί στην Ελλάδα φαίνεται ότι και το αυτονόητο πρέπει να το «παλέψεις» για να περάσει. Δεν αρκεί να το εκφράσεις. Γιατί οι Έλληνες -ως γνωστόν- είμαστε ο εξυπνότερος λαός του κόσμου και έχουμε την τάση να διαβάζουμε πίσω από τα γράμματα και να φτάνουμε στις προθέσεις, στις συνωμοσίες και στις ίντριγκες των ισχυρών ενάντια σ’ αυτόν τον εξυπνότερο λαό του κόσμου.
2η. Να επιβραβεύουν ή να τιμωρούν τους πολιτικούς, ανάλογα πώς συμπεριφέρονται στα παραπάνω ερωτήματα: Επειδή οι πολιτικοί, στο εξής, δεν είναι για «προσωπική χρήση» (=ρουσφέτια), αλλά είναι μόνο για τα δύσκολα, δεν υπάρχει κανένας λόγος να υποστηρίζουμε, να ψηφίζουμε, ή να ανεχόμαστε καν, τους πολιτικούς που κραυγάζουν με όλη τη δύναμη της φωνής τους ότι είναι πρόθυμοι και ικανοί να επαναλάβουν τα ίδια ακριβώς λάθη που μας έφεραν σ’ αυτήν την δεινή θέση. Δηλαδή: μαύρο δαγκωτό στους κάθε λογής λαϊκιστές. Αντίθετα οι πολιτικοί που αρνούνται να επαναλάβουν τα λάθη του παρελθόντος και προτείνουν άλλους τρόπους διαχείρισης της πολιτικής, αυτοί πρέπει να ενθαρρύνουν και να ωθηθούν να προχωρήσουν μπροστά στην Ελλάδα.
3η. Να καταδικάσουν εκείνα τα κόμματα που προωθούν τα ευχάριστα. ΝΑΙ, να τιμωρήσουν με κάθε τρόπο και με την ψήφο τους. Αντίθετα πρέπει να επιβραβεύουν με κάθε τρόπο όσα κόμματα προωθούν αυτά τα δυσάρεστα αλλά αναγκαία ΟΧΙ, να τα επαινούν και να τα τιμήσουν με την ψήφο τους.
4η. Οι πολίτες που απαντούν ΟΧΙ στο λαϊκισμό, στο ρατσισμό, στην αυθαιρεσία, στα ρουσφέτια, στον ωχαδερφισμό, στη συντήρηση, πρέπει αυτά τα όχι να τα κάνουν τρόπο ζωής ώστε να είναι ζωντανά παραδείγματα για τους υπόλοιπους πολίτες.
Βέβαια γνωρίζω ότι σήμερα οι περισσότεροι πολίτες και τα περισσότερα κόμματα απαντούν με ένα τεράστιο ΝΑΙ στο λαϊκισμό κ.λπ. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και εξηγεί με σαφήνεια γιατί φτάσαμε ως κράτος σ’ αυτήν την κατάντια και γιατί οι ευθύνες γι’ αυτήν την κατάντια δεν ανήκουν μόνο στα κόμματα εξουσίας, αλλά σε όλα τα κόμματα και σ’ ολόκληρο τον ελληνικό λαό.
Υ.Γ. Μετά τις ιταλικές εκλογές, επιβεβαιώνεται με πανηγυρικό τρόπο το: ούνα φάτσα ούνα ράτσα.