«Ενοικιάζεται»

Μπορεί για 7 περίπου μήνες να ζω σε ένα 2 επί 2 σπίτι, αλλά μόλις σήμερα με έκπληξη αντιλήφθηκα μια τρύπα στον τοίχο της κουζίνας. Μια τόσο μικρή, σχεδόν ανεπαίσθητη τρύπα που ούτε σημασία καλά καλά δεν της δίνεις πόσο μάλλον μελάνι και χαρτί για να γράψεις για αυτήν είναι η πρώτη σκέψη που κάνεις αν την δεις και στα γρήγορα την προσπεράσεις.

 

Όμως αυτό το σημάδι των ελάχιστων χιλιοστών στον τοίχο, όταν το παρατήρησα με προσοχή, με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο πρόσκαιρα είναι όσα ζω, η ρουτίνα και η απόλυτα προγραμματισμένη καθημερινότητά μου. Οι μέρες που περνούν, οι στιγμές που έρχονται και φεύγουν, οι άνθρωποι που γνωρίζεις, δένεσαι μαζί τους και τελικά αφήνεις πίσω σου. Κι ως εκ τούτου το σπίτι που μένεις, φτιάχνεις κατά τα γούστα σου, κάνεις τρύπες στους τοίχους για να κρεμάσεις τις αφίσες και τις φωτογραφίες σου, παρότι το κίτρινο φόντο με τα κόκκινα γράμματα του «Ενοικιάζεται» θα τα σαρώσει όλα στο διάβα του. Ήταν ακριβώς ίδιο με εκείνο που σου κέντρισε τότε το ενδιαφέρον, καθώς περνούσες έξω από το σπίτι και είναι ίδιο και απαράλλαχτο με εκείνο που ξηλώθηκε από τον τοίχο όταν τελικά νοίκιασαν το σπίτι αυτοί που ευθύνονται σήμερα για την τρύπα στον τοίχο της κουζίνας σου.

 

Άνθρωποι που δεν ξέρεις κι όμως τους ανήκει ένα κομμάτι από το παρελθόν του σπιτιού που ζεις. Άνθρωποι που έζησαν τις δικές τους στιγμές μέσα σ’ αυτό τον χώρο, έκαναν τα δικά τους όνειρα, βίωσαν τις δικές τους απογοητεύσεις, προγραμμάτισαν τις δικές τους εκδρομές και γέμισαν το σπίτι με χρώματα, μυρωδιές, μουσικές, καλή παρέα και μπουκάλια με κρασί. Κι όλα αυτά λίγο πριν το «Ενοικιάζεται» πάρει πάλι τη θέση του στον τοίχο… Συνήθως κοιτάμε το «Ενοικιάζεται» και βλέπουμε την ευκαιρία στην αναζήτηση του χώρου που ονειρευόμαστε. Το κοιτάμε ψυχρά και ορμάμε χωρίς ιδιαίτερη σκέψη για να αδράξουμε την ευκαιρία κλείνοντας άμεσα ραντεβού για να δούμε το εν δυνάμει σπίτι μας.

 

Τώρα όμως όλα είναι διαφορετικά. Αυτό το σημάδι στον τοίχο που ναι ό,τι απέμεινε από το φρέσκο παρελθόν του σπιτιού φανερώνει πως το «Ενοικιάζεται» προδίδει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Είναι η προσωρινότητα που ζούμε, είναι το τώρα που σε κλάσματα του δευτερολέπτου έχει γίνει παρελθόν, είναι οι γνωστοί, οι γείτονες, οι φίλοι και συνοδοιπόροι που δίνουν ζωντάνια και ένταση στις στιγμές σου και χωρίς καλά – καλά να το καταλάβεις έχουν γίνει αναμνήσεις και μια γλυκιά νοσταλγία που σε ακολουθεί στην πορεία της ζωής σου.

 

 

Αυτή την ώρα που γράφω τα παραπάνω, κάθομαι στο δανεικό μου κρεβάτι και βλέπω πλέον πεντακάθαρα πως όλα γύρω μου είναι αναλώσιμα. Κι όμως συνεχίζουμε να δίνουμε τόση αξία στην ύλη που μας προσφέρει μια κάποια πολυτέλεια που ‘ναι κι αυτή όμως πρόσκαιρη. Επιβαρύνοντας παράλληλα με άγχος, κούραση και φθόνο τη μοναδική σταθερά στα χρόνια που ‘ναι ο εαυτός μας. Ξεχνάμε μέσα στη δίνη της καθημερινότητας πως τα ντουβάρια είναι περαστικά γύρω μας, αλλάζουν και φθείρονται στον χρόνο. Γι’ αυτό τα μοναδικά θεμέλια που χρειάζεται να ενδυναμώσουμε είναι του εαυτού μας, μόνο που αντί για τσιμέντο και τούβλα θα χρησιμοποιήσουμε αγάπη, αισιοδοξία, ειλικρίνεια και δικαιοσύνη…