Όσο και αν έχουμε κυβέρνηση Αριστερή ή ίσως αριστερής απόκλισης και όσο και αν ο πρωθυπουργός είναι σχετικά νέος για πρωθυπουργός κατά το σύνηθες στην Ελλάδα και όσο και αν η πρόθεσή του ήταν να κάνει πράγματα ως κυβερνήτης υπέρ των λαϊκών τάξεων και των δεινοπαθούντων ανέργων και προπαντός των νέων με προσόντα ανέργων, η κατάσταση δεν αφήνει όρια για λαϊκή πολιτική σαν αυτή που υποσχέθηκε προεκλογικά το κόμμα του κ. Τσίπρα.
Γιατί; Γιατί το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν αφήνει περιθώρια για πολιτική αριστερής απόκλισης αφενός και αφετέρου γιατί δίνουν εμβάσματα χρηματικά στην καταχρεωμένη μας χώρα για να λειτουργήσει το κράτος.
Οπότε φίλοι μου το ρητό των αρχαίων μας προγόνων περί της ανάγκης των χρημάτων για να γίνουν αυτά που πρέπει στη θέση της Ελλάδας και της οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, δεν μπορεί καμιά κυβέρνηση όποιας απόχρωσης ιδεών να επιβιώσει χωρίς των δανειστών της χώρας τη συγκατάθεση για την οικονομική της πολιτική και κυρίως για την άσκηση φιλεργατικής και φιλολαϊκής πολιτικής.
Συνεπώς… αποσιωπητικά και η όποια ελπίδα ο καθείς διατηρεί για την ανάρρωση της ελληνικής οικονομίας στο πλαίσιο βέβαια του κοινωνικού συστήματος και των δυνατοτήτων μας.
Προς το παρόν ο τουρισμός και κάποιες επιχειρήσεις μπορούν να δώσουν κάποιες ελπίδες, για ανάκαμψη όσο και αν η «ελπίδα πεθαίνει τελευταία» δεν φτάνει για να υπάρξει βεβαιότητα.
Ίσως επαναλαμβάνομαι, αλλά πρέπει να πω ότι η Αξιωματική Αντιπολίτευση με το νέο ηγέτη της ή όποιον άλλον στη θέση του θα ήταν, δεν δικαιούται να το παίζει ούτε τιμητής της Αριστεράς που κυβερνά ούτε αξιόπιστη υποσχετικά.
Συνεπώς μάλλον το λιγότερο κακό είναι ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του, που τουλάχιστον δεν ευθύνεται για τα σημερινά δεινά της χώρας. Και δε μιλώ για την οικονομική κρίση που είναι συστημική της αστικής μας κοινωνίας, αλλά για την ιδιαιτερότητα την ελληνική στην κρίση, για την οποία ιδιαιτερότητα κάποιοι που μιλάνε επικριτικά έχουν ευθύνες.