Οι μαθητές ντυμένοι στα μαύρα παρουσίασαν τα γεγονότα
αποκηρύττοντας τον φασισμό και τη βία. Χωρίς μικρόφωνα και με μοναδικό
όπλο τη δυνατή αποφασιστική φωνή τους εισήλθαν στο χώρο της σκηνής
ξετυλίγοντας το νήμα της ιστορίας ξεκινώντας από την εμφάνιση και
επικράτηση του φασισμού, το έκτακτο παράρτημα των εφημερίδων με την
κήρυξη του πολέμου από τους Ιταλούς και το βαρύ «ΟΧΙ», την πορεία προς
το μέτωπο με τη γενική επιστράτευση, τη νίκη στο αλβανικό μέτωπο, τις
κακουχίες, τα συγκινητικά γράμματα από το μέτωπο, των νοσοκόμων, των
γυναικών της Πίνδου. Στη συνέχεια ηχούν οι σειρήνες, ακούγονται οι
βομβαρδισμοί και οι ριπές. Πόλεμος, αντίσταση, φτώχεια, πείνα,
εξαθλίωση, ερημιά. «Όλοι μαζί μπορούμε να τους νικήσουμε» μαζί με τους
συμμάχους. Η ελληνική σημαία υψώνεται και αντιστέκεται στον φασισμό, στη
δυστυχία, στην απόγνωση, στην ερημιά, στη βία και πολεμάει για τα
δίκαια των λαών, την ιστορία της… «Για να μην ξεχνάμε τα όχι του λαού
μας…».
Η
σιγή του κοινού ήταν απόδειξη της απήχησης που είχε η υποκριτική
προσπάθεια των παιδιών στις ψυχές των θεατών και των καθηγητών που τους
παρακολούθησαν. Η παράσταση έκλεισε με το τραγούδι «Της δικαιοσύνης ήλιε
νοητέ και μυρσίνη εσύ δοξαστική. Μη παρακαλώ σας μη, μην τη λησμονάτε
τη χώρα μου…».
Παρακάτω παρατίθενται σκόρπια αποσπάσματα από το κείμενο και ξεχωρίζουν και τα ονόματα των παιδιών που συμμετείχαν:
– Κάποτε γέλια ακούγονταν στους δρόμους, ζούσαμε ευτυχισμένοι.
– Η μάνα με καληνύχτιζε γλυκά μ’ ένα τραγούδι.
– Ο πατέρας μου χάιδευε τα μαλλιά και μου έλεγε παραμύθια.
– Ονειρευόμασταν.
– Δεν φοβόμασταν.
-Τώρα σταμάτησαν τα γέλια, χάθηκε το τραγούδι.
– Οι δρόμοι ερήμωσαν.
– Τα σπίτια ερήμωσαν.
– Οι καρδιές των ανθρώπων ερήμωσαν.
– Τώρα μονάχα ερημιά.
Ιωάννα Πορτάλιου: Ελλάδα. Ξημερώματα 28ης Οκτωβρίου…
Γεωργία Καραμούζη: -Αυτός είναι ο πόλεμος.
Κυριάκος Δροσουλάκης: – Αυτός είναι ο φασισμός.
Ευγενία Πετούση: – Πόλεμος σημαίνει βία.
Σεραφείμ Καραπαναγιώτης: – Φασισμός σημαίνει βία.
Ελένη Δραμιτινού: – Πόλεμος σημαίνει φτώχεια.
Ανίσα Σινομάτι: – Πόλεμος σημαίνει πείνα.
Ευγενία Μιχελιδάκη: – Πόλεμος σημαίνει εξαθλίωση.
Αντωνία Περάκη: – Πόλεμος σημαίνει τρομοκρατία. Φασισμός σημαίνει τρομοκρατία.
Χριστίνα Λίτσι: – Πόλεμος σημαίνει θάνατος.
Χαρίκλεια Κουμεντάκη: – Πόλεμος σημαίνει απόγνωση.
Κατερίνα Αλιαϊ: – Πόλεμος σημαίνει ερημιά.
Αλέξανδρος Σταυριανάκης: -Η βία όποιο πρόσωπο κι αν πάρει, όποια μάσκα και αν φορέσει, είναι πάντα βία!
Παναγιώτης Τσανακαλιώτης: – Δεν θα τους αφήσουμε.
Τι είπαν οι μαθητές… που είδαν…
«Αυτή
η γιορτή με συγκίνησε πραγματικά ειδικά κατά τη διάρκεια της παράστασης
και μ’ έκανε υπερήφανο που είμαι Έλληνας. Ένιωσα σαν να ζούσα κι εγώ
εκείνη την εποχή και θαύμασα πραγματικά τους ήρωες που αγωνίστηκαν για
την ελευθερία της πατρίδας μας». Βασίλης Δραμιτινός (A3).
«Μια μαγική παράσταση με τους «ηθοποιούς» να είναι στο «πετσί» του
ρόλου. Η παράσταση είχε θέμα το μεγάλο ΟΧΙ που είπαμε στους Ιταλούς. Τα
ρούχα των παιδιών ήταν μαύρα, γιατί, όπως όλοι καταλαβαίνετε, ήταν
πόλεμος. Κάποια στιγμή κατεβάσανε την ελληνική σημαία και ανέβασαν τη
ναζιστική σημαία. Τ’ αγόρια έφυγαν για τον πόλεμο, ενώ τα κορίτσια πίσω
έκλαιγαν κι έκαναν την προσευχή τους για να γυρίσουν τ’ αγόρια ζωντανά.
Στο τέλος της παράστασης ανέβασαν ξανά την ελληνική σημαία και η αυλαία
έκλεισε με τα παιδιά να φωνάζουν όλα μαζί ΟΧΙ». Βασίλης Βουλουμπασάκης
(A3).
Και οι μαθητές που έπαιξαν…
«Η εμπειρία ήταν ανεπανάληπτη. Οι γιορτές που γίνονται στα σχολεία
είναι σημαντικές και κατά κάποιο τρόπο μας δίνουν να καταλάβουμε το λόγο
που κάθε χρόνο γιορτάζουμε και να νιώσουμε κάποια πράγματα που είχαν
περάσει οι δικοί μας άνθρωποι. Ήταν κάτι διαφορετικό για μένα. Θα ήθελα
να ξαναζήσω την εμπειρία αυτή, να συμμετέχω σε γιορτή και να μιλάω με
πείσμα και πάθος, να δείχνω πως λατρεύω την πατρίδα μου, την Ελλάδα!
Τέλος, τα συναισθήματά μου εκείνη την ώρα δεν περιγράφονται με λόγια.
Ήταν ανάμεικτα με ενθουσιασμό και συγκίνηση. Για μένα ήταν υπέροχη η
γιορτή χωρίς υπερβολές για το λόγο ότι οι καθηγητές του 4ου Γυμνασίου
μας «βάζουν» σε πολλές δραστηριότητες και δε θέλουν να κάνουν μόνο
μάθημα και με τη γιορτή αυτή κατάφεραν να μας βάλουν στο πνεύμα της
εποχής εκείνης και γι’ αυτό τους ευχαριστούμε! Ιδιαίτερα ευχαριστούμε
εμείς που συμμετείχαμε στη γιορτή τις καθηγήτριές μας, κ. Δαφέρμου και
κ. Καραντζίκου». Ιωάννα Πορτάλιου (Γ5).
«Αυτό το θεατρικό ήταν το κάτι άλλο. Όταν είδα όλα τα παιδιά
μαζεμένα, είπα στον εαυτό μου «προσπάθησε, βγες, παίξε και μη σε νοιάζει
τίποτα». Θέλω να ευχαριστήσω τις καθηγήτριές μου που μου έδωσαν την
ευκαιρία να το ζήσω αυτό». Χαρίκλεια Κουμεντάκη (Γ5).
«Η εμπειρία μου από το θεατρικό ήταν πολύ ωραία. Πρώτη φορά
συμμετείχα σε θεατρικό του σχολείου και μου άρεσε πολύ. Αφιερώσαμε
αρκετή ώρα, εμείς και οι καθηγήτριές μας, αλλά, κατά τη γνώμη μου, το
αποτέλεσμα ήταν εξαιρετικό. Ένιωσα υπέροχα, αν και στην αρχή ντράπηκα
λίγο. Στην πορεία «έφυγε» η ντροπή και μπόρεσα να συνεχίσω και να παίξω
με θάρρος το ρόλο μου». Χριστίνα Λίτσι (Γ5).
Εθελοντική βοήθεια στις πρόβες προσέφερε, επίσης, ο ηθοποιός και
σκηνογράφος, Γιώργος Σηφακάκης. Τον ευχαριστούμε θερμά που με τις
γνώσεις και την εμπειρία του στηρίζει κάθε φορά τις θεατρικές μας
παραστάσεις και μεταδίδει την αγάπη για το θέατρο στα παιδιά.
