Με την εορταστική ατμόσφαιρα της επετείου της απελευθέρωσης της Θεσσαλονίκης και του Όχι των Ελλήνων που τόλμησαν να πουν στο Μουσολίνι και να ορθώσουν το ανάστημά τους στο φασισμό και να τον νικήσουν προς έκπληξη και θαυμασμό του κόσμου στα Αλβανικά βουνά, επανήλθαμε στην καθημερινότητά μας.
Φυσικά δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως οι δύο ιστορικές επέτειοι αναζωπυρώνουν στην ψυχή του κάθε Έλληνα τον θαυμασμό τους για τους πατεράδες και τους παππούδες τους, που συνεχίζοντας την ένδοξη ιστορική διαδρομή των αιώνων, όπου ανέδειξαν τους Έλληνες, ως κορυφαίους διαδρομείς στο χρόνο, χάρις στη γενναιότητά τους και το πνεύμα τους.
Όταν κηρύχθηκε ο πόλεμος την 28η του Οκτώβρη του ‘40 ήμουν δωδεκαετής και ζούσα κοντά στον Ισθμό της Κορίνθου, οπότε δέχθηκα μήνες αεροπορικών επιδρομών και αγωνίας. Έζησα επίσης αυτή τη φρενίτιδα πατριωτικού ενθουσιασμού που ο ελληνικός λαός επέδειξε στο Μέτωπο και τα μετόπισθεν.
Τα τραγούδια της Βέμπο και οι καθημερινές ειδήσεις για την νικηφόρα προέλαση του ελληνικού στρατού που κάθε τόσο πανηγυρίζαμε και μια περίοπτη νίκη, γέμιζαν την παιδική μου ψυχή μ’ αυτό που λέμε πατριωτισμό στην πράξη και όχι στα λόγια.
Το αλβανικό έπος και μετά η Μάχη της Κρήτης αποτέλεσαν στην ψυχή των Ελλήνων και το έναυσμα για την εθνική μας Αντίσταση υπό την καθοδήγηση του ΕΑΜ και το πάθος των ανταρτών του ΕΛ.ΑΣ., οι περισσότεροι των οποίων ήταν και αγωνιστές στο Αλβανικό μέτωπο.
Κανείς όσο και αν προσποιηθεί δεν θα μπορέσει να κλονίσει την πίστη μου στα ιδανικά του πατριωτισμού των ελληνικών στρατιωτών και των ηρώων της Εθνικής μας Αντίστασης.
Και θεωρεί φίλοι μου, ενιαία ιστορική καταβολή των Ελλήνων στο Αλβανικό μέτωπο, τα οχυρά της Μακεδονίας, τη Μάχη της Κρήτης και την εθνική μας Αντίσταση που αναδείχτηκε σε Πανευρωπαϊκό επίπεδο μπροστάρισσα και ηρωική στην Ευρώπη, αλλά και στην ιστορία των Ελλήνων ανά τους αιώνες συνεπής.
«Το όχι των Ελλήνων,
βροντόλαλο γροικιέται
στης Πίνδου τα φαράγγια
και τις νεροσυρμές.
Το παίρνουν οι ραχούλες
στους βράχους αντηχιέται
και υψώνετ’ ως τ’ αστέρια
και τις θεοκορφές…».
Μ’ αυτούς τους ταπεινούς στίχους παιδί ακόμα ένιωθα πως ανταποκρίνομαι στο χρέος απέναντι των ηρώων μας του Αλβανικού Μετώπου, της Μάχης της Κρήτης και της Εθνικής μας Αντίστασης που κανείς δεν μπόρεσε να γκρεμίσει από το βάθρο τους όσο και αν προσπάθησε να αμαυρώσει την ιστορία με ψεύδη και ατιμίες, που ως συνήθως προσπαθούν οι ριψάσπιδες να μπολιάσουν την ιστορία με το φαρμάκι τους.
