Επανάληψη του 2015 με τεράστιο κόστος για την οικονομία

Ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του εφαρμόζουν ξανά το σενάριο της ακραίας πόλωσης σε μια προσπάθεια να αντλήσουν πολιτικά οφέλη. Κάνουν ό,τι έκαναν το 2015, με τη διαφορά ότι τότε εχθρός ήταν η Ευρωζώνη, ενώ τώρα είναι η ΝΔ και η κεντροαριστερά. Πριν τρία χρόνια η πόλωση εξυπηρετούσε στη διατήρηση της μεγάλης πολιτικής υπεροχής του ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα αποσκοπεί στη συγκράτηση των δυνάμεών του με μία συσπείρωση που θα του επιτρέψει να διατηρήσει πρωταγωνιστικό ρόλο ύστερα από την αναμενόμενη εκλογική του ήττα.

Η οικονομία δεν έχει συνέλθει ακόμα από τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη που μεθόδευσαν Τσίπρας και Βαρουφάκης το 2015. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM) κ. Ρέγκλινγκ ο τυχοδιωκτισμός του πρώτου εξαμήνου του 2015 μπορεί να κόστισε στην ελληνική οικονομία 100 δισ. ευρώ. Πρόσφατα παρενέβη στη δημόσια συζήτηση και ο μέχρι πρότινος επικεφαλής του EuroWorking Group κ. Βίζερ για να υπολογίσει τη ζημιά στα 200 δισ. ευρώ, ένα ποσό που ξεπερνάει το ετήσιο ΑΕΠ της Ελλάδας.

Το βέβαιο είναι ότι η ελληνική οικονομία εγκλωβίστηκε σε ένα μνημόνιο μεγάλης διάρκειας και σε πρόσθετα μνημονιακά μέτρα που θα εφαρμοστούν μετά την επίσημη λήξη του τρίτου προγράμματος-μνημονίου, τον Αύγουστο του 2018. Μείναμε κι άλλο πίσω σε σχέση με τους Ευρωπαίους εταίρους και ανταγωνιστές μας, η οικονομία των οποίων βρίσκεται στον 5^ο χρόνο σταθερής οικονομικής ανάπτυξης με αποτέλεσμα να έχει απορροφηθεί πλήρως η πρόσθετη ανεργία που προκάλεσε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2015.

Μέσα από τη σύγκρουση με την Ευρωζώνη ο κ. Τσίπρας διατήρησε για ένα διάστημα ένα ποσοστό δημοτικότητας που ξεπερνούσε το 60% και ο ΣΥΡΙΖΑ διευκολύνθηκε στη σταθεροποίησή του στην εξουσία και στη δημιουργία του κομματικού κράτους. Με τους χειρισμούς του 2015 ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι αδιαφορεί για το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των επιλογών του αρκεί να εξυπηρετηθεί πολιτικά, με βάση των σχεδιασμό του.

Σήμερα, οι πολιτικές συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές από εκείνες του 2015. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δίνει μάχη για την πολιτική κυριαρχία αλλά για ένα αξιοπρεπές εκλογικό ποσοστό με το οποίο θα εξασφαλίσει την πολιτική του επιβίωση μετά την σχεδόν βέβαιη εκλογική του ήττα. Όσο για τη δημοτικότητα του κ. Τσίπρα βρίσκεται πλέον κάτω από το 25%, δηλαδή κάτω από το μισό του επιπέδου του 2015.

Η μέθοδος όμως που χρησιμοποιείται από το Μαξίμου είναι η ίδια παρά την αλλαγή των πολιτικών συνθηκών. Επιλέγει την πύρινη πόλωση εμφανίζοντας αυτή τη φορά σαν «εχθρό του λαού» όχι την Ευρωζώνη αλλά τη ΝΔ και την κεντροαριστερά. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του αδιαφορούν πλήρως, όπως το 2015, για τις συνέπειες που θα έχει για την οικονομία και την κοινωνία η στρατηγική της πόλωσης που έχει επιλεχθεί.

Η οικονομία χρειάζεται μία περίοδο σχετικής ηρεμίας και στη συνέχεια δημοκρατικής αλλαγής στην εξουσία χωρίς αναταράξεις για να αποκτήσει καλύτερη αναπτυξιακή δυναμική και να αρχίσει σιγά-σιγά το δημόσιο να καλύπτει τις υποχρεώσεις του προς τους πιστωτές περιορίζοντας τις συνέπειες για την οικονομία και κυρίως περιορίζοντας τις συνέπειες για την κοινωνία. Με τον τρόπο που κινούνται ο κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του θα χαθεί το μεγαλύτερο μέρος των θυσιών στις οποίες υποχρεωθήκαμε μετά το 2015 και θα υπονομευτεί η αναπτυξιακή προσπάθεια. Κανένας σοβαρός επενδυτής δεν πρόκειται να έρθει με ευνοϊκούς για την εθνική οικονομία όρους στην Ελλάδα όσο η κυβέρνηση Τσίπρα εφαρμόζει τη στρατηγική της έντασης, δημιουργεί συνθήκες πολιτικής πόλωσης σε βάθος χρόνου και παρασύρει δικαστικούς λειτουργούς σε πολιτικά, δικαστικά παιχνίδια. Το μήνυμα που στέλνει προς τα έξω με τις επιλογές της είναι ότι πίσω από την εξευρωπαϊσμένη βιτρίνα του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μία στρατηγική που συνδυάζει τον αυταρχισμό της ριζοσπαστικής Αριστεράς και τη βαλκανική της υπανάπτυξη.