Λίγες ημέρες πριν ενσκήψει και στη χώρα ο τρόμος, παρακολούθησα την τελευταία παραγωγή του Γ. Αυγερόπουλου με τίτλο «AGORA II», η οποία αναφερόταν στην πενταετία 2015-2019. Το ντοκιμαντέρ τέλειωνε με απόσπασμα από συνέντευξη της Μιράντας Ξαφά που με το γνωστό παγωμένο και κυνικό απλανές βλέμμα της αναρωτιόταν στο δημοσιογράφο: «Δεν καταλαβαίνω, γιατί στην Ελλάδα πρέπει να υπάρχουν Δημόσια Νοσοσκομεία!!!».
Φαντάζομαι η εν λόγω κυρία που ζει μάλλον παρασιτικά τις τελευταίες δεκαετίες ως προπαγανδίστρια του αλητοκαπιταλισμού δε θα πειστεί ποτέ πως οι απόψεις που εξέφραζε και εκφράζει απλά αντίκεινται σε κάθε έννοια κοινής λογικής και ανθρωπισμού. Ωστόσο τούτες τις δραματικές ώρες που ζούμε συναισθανόμαστε πόσο αναλώσιμοι είμαστε και πόσο η ματαιοδοξία και η «πολυπραγμοσύνη» κάποιων πάει … «ανθυγιεινό» περίπατο όταν το χρήμα δεν μπορεί να το (εξ)αγοράσει την ανθρώπινη δυστυχία.
Για τον πολίτη της υποσαχάριας Αφρικής που λιμοκτονεί το ζήτημα της εξάπλωσης του κορωνοϊού δεν είναι πρωτεύον, για όλους εμάς στον Δυτικό Κόσμο είναι προφανώς κεφαλαιώδες. Γιατί; Μα διότι για πρώτη φορά αμφισβητείται δομικά η κυριαρχία των «αγορών». Το μεγάλο ζήτημα δεν είναι οι χιλιάδες νεκροί, αλλά το επακόλουθο «κραχ» που δεν μπορούν πλέον να διαχειριστούν οι οικονομικοί και τραπεζικοί κύκλοι, καθώς τους υπερβαίνει.
Κι εμείς; Εμείς οφείλουμε ανεξαρτήτως των παραπάνω συμπεριφορών να υπακούσουμε σε όσα λένε οι ειδήμονες και να στηρίξουμε με υπευθυνότητα τον κάθε κρατικό μηχανισμό στην τεράστια προσπάθειά του να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα και να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη. Γιατί αυτό ακριβώς είναι «πολιτική» με την ευρεία έννοια και όχι ο ευκαιριακός και τυχοδιωκτικός εναγκαλισμός με κόμματα και κομματάρχες. Αυτό συνιστά και το περιεχόμενο του πραγματικού πατριωτισμού και όχι οι εθνικιστικές υλακές από τους επαγγελματίες «πατριώτες».
Η περίοδος αυτή είναι η πραγματική ευκαιρία να αποδείξουν οι πολίτες την ευθύνη που έχουν και η οποία δεν περιορίζεται στο δικαίωμα της ψήφου ανά τετραετία κατόπιν υποδείξεως των ΜΜΕ, αλλά η στάση σεβασμού και αυτοσεβασμού, η συμμόρφωση και ο επαναπροσδιορισμός πολλών απόψεων και αντιλήψεών μας.
Η «αντιπολίτευση» θα γίνει στην ώρα της, αλλά και η «κυβερνητική» επικοινωνιακή αξιοποίηση περισσεύει αυτές τις κρίσιμες ώρες. Οι φωνές που πρέπει να ακούγονται οφείλουν να είναι νηφάλιες, υπεύθυνες και χρήσιμες. Οι συνήθεις τσιρίδες και οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι καλό είναι να μπουν στις «τρύπες» τους, εκεί απ’ όπου ξεκίνησαν και την πολιτική τους σταδιοδρομία.
Για πρώτη φορά θα μετρηθούν -πριν αναμετρηθούν στο μέλλον- οι σοβαροί και οι υπεύθυνοι άνθρωποι σε τούτον αλλά και σε άλλους τόπους…
Ίδωμεν…
