Το σκεπτικό του Μνημονίου είναι ότι αν πέσουν οι μισθοί, θα έρθουν ξένες επενδύσεις για μεγάλες παραγωγικές μονάδες. Έτσι θα εισρεύσουν κεφάλαια και θα αυξηθεί η απασχόληση. Αυτά με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν μια εσωτερική επενδυτική κινητοποίηση, με βιοτεχνίες και εταιρείες, που θα προμηθεύουν τις μονάδες αυτές με πρώτες ύλες, με προϊόντα και με υπηρεσίες. Έτσι θα αποκτήσουμε ξανά, εργαζόμενους που θα έχουν χρήματα για κατανάλωση και επανεπένδυση. Ο συνδυασμός αυτός, τελικά, θα αναθερμάνει με υγιή τρόπο την Οικονομία μας. Και θα φέρει ακόμη περισσότερα χρήματα στις τσέπες όλων μας. Για να συνέλθουμε, από τη σημερινή κρίση.
Ας δούμε πως μπορούν να γίνουν όλα αυτά. Ας δούμε πόσο θα μας ωφελήσει η μείωση των μισθών του ιδιωτικού τομέα, αλλά και ποια είναι, κατά την άποψή μας, τα πραγματικά εμπόδια, στην προσέλκυση των επενδύσεων.
Για να υλοποιηθεί μια μεγάλη ξένη επένδυση, ο ενδιαφερόμενος θα πρέπει να διαθέσει ένα σημαντικό κεφάλαιο, να έχει ένα καλό επιχειρηματικό σχέδιο και ένα σαφές χρονοδιάγραμμα εφαρμογής. Σε αντάλλαγμα, απαιτεί να του εξασφαλιστούν μια σειρά από «ευκολίες», που θα επιτρέψουν την παραγωγική λειτουργία της επένδυσής του, όπως την έχει σχεδιάσει. Οι ευκολίες αυτές, χονδρικά, κατατάσσονται στις πέντε επόμενες κατηγορίες, που δυστυχώς, δεν παρέχονται στη χώρα μας:
Απλό και μη μεταβαλλόμενο φορολογικό σύστημα. Στη χώρα μας, ο υπολογισμός των αναμενόμενων κερδών απαιτεί σύνθετους μαθηματικούς τύπους, με απρόβλεπτες μεταβλητές, που ορίζονται από τον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών. Η φορολογική Νομοθεσία είναι τόσο νεφελώδης, ώστε ερμηνεύεται κατά το δοκούν, από τους κατά τόπους εφόρους. Αυτά, κατά τον επενδυτή, σημαίνουν ότι δεν θα πάρει ποτέ ούτε κέρδη, αλλά ούτε το κεφάλαιο του πίσω. Και φυσικά, έτσι, επένδυση δε μπορεί να γίνει.
Διοικητική σταθερότητα, διαφάνεια και ταχύτητα στις αποφάσεις. Στην Ελλάδα, ο επενδυτής δεν γνωρίζει το στάδιο στο οποίο βρίσκεται κάθε στιγμή κάποια αίτηση που αφορά την επένδυσή του, ούτε πότε θα έχει απάντηση σε αυτήν. Αν για παράδειγμα χρειάζεται μια περιβαλλοντική αδειοδότηση, δεν ξέρει ποια υπηρεσία τη χειρίζεται, ούτε πότε θα ολοκληρωθεί η διαδικασία. Και συνήθως, περιμένει για χρόνια τη σφραγίδα ενός καρεκλοκένταυρου, ή την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, στο οποίο έχει προσφύγει με ασφαλιστικά μέτρα εναντίον του, ο «Σύλλογος για την προστασία του άγριου κοτσυφού». Και φυσικά, έτσι, επένδυση δε μπορεί να γίνει.
Εντιμότητα των Δημοσίων Υπηρεσιών και της Διοίκησης. Ο Επενδυτής, συνήθως έχει κάποιους ξένους συνεταίρους, ή εκπροσωπεί κάποια συνεταιρισμένα επενδυτικά κεφάλια. Δεν επιδιώκει, ούτε προσδοκά να βάλει ως νέο συνεταίρο στην επένδυση του τον Υπουργό, που ζητά να την εγκρίνει με το αζημίωτο. Ούτε θέλει συνεταίρο τη διοικητική γραφειοκρατία, που κινητοποιείται, δυστυχώς, μόνο με το γνωστό «γρηγορόσημο», στην Ελλάδα. Και φυσικά, έτσι, επένδυση δε μπορεί να γίνει.
Λειτουργούσες υποδομές. Κάθε επένδυση χρειάζεται δρόμους και λιμάνια για να μεταφέρει στις διάφορες χώρες το προϊόν που θα παράγει. Αυτά στην Ελλάδα υπάρχουν και επιδεικνύονται υπερηφάνως, από την εκάστοτε κυβέρνηση. Αυτό που διαπιστώνει στη συνέχεια ο κάθε ενδιαφερόμενος, είναι ότι οι δρόμοι κλείνονται συχνά από τους Αγρότες ή τους Ταξιτζήδες, ή τους Φορτηγατζήδες ή και από άλλες επαγγελματικές τάξεις. Διαπιστώνει επίσης ότι ούτε τα λιμάνια και τα πλοία λειτουργούν, διότι καταλαμβάνονται πολύ συχνά από τους απεργούς του ΠΑΜΕ, που αενάως «διεκδικούν κάποια δίκαια αιτήματά τους». Και φυσικά, έτσι, επένδυση δε μπορεί να γίνει.
Συνέχεια στη διακυβέρνηση της Χώρας. Τελευταία, σα να μην αρκούσαν τα παραπάνω, έχει προστεθεί άλλο ένα εμπόδιο. Σε κάθε ευκαιρία επένδυσης που ανακοινώνεται, είτε πρόκειται για την αξιοποίηση του Ελληνικού, είτε για το Χρυσό της Χαλκιδικής και της Θράκης, είτε για οποιαδήποτε άλλη, αντιδρά ο ΣΥΡΙΖΑ-Ενωτικό Κοινωνικό Μέτωπο, με την ακόλουθη, επαναλαμβανόμενη δήλωση: «Όταν έρθουμε στην εξουσία, θα καταργήσουμε την επένδυση και θα διώξουμε τον επενδυτή». Και φυσικά, έτσι, επένδυση δε μπορεί να γίνει.
Για τους λόγους αυτούς και όχι για το μισθολογικό κόστος, δεν έρχονται, ούτε μπορούν να έρθουν, επενδύσεις στη χώρα. Για τους λόγους αυτούς, είμαστε ουραγοί στον πίνακα με την παγκόσμια κατάταξη των χωρών που προσελκύουν επενδυτές. Οι τρεις πρώτες χώρες στον πίνακα, δεν είναι η Ρουμανία, η Βουλγαρία και η Αλβανία, που έχουν μικρότερους μισθούς από εμάς. Είναι η Δανία, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς. Εκεί το φορολογικό σύστημα είναι σταθερό και δεν κρύβει εκπλήξεις, για τους επενδυτές. Εκεί έχουν μεγαλύτερη περιβαλλοντική συνείδηση, χωρίς να χρειάζεται το Συμβούλιο της Επικρατείας, για να προστατέψει τον άγριο Κοτσυφό. Εκεί οι μισθοί είναι πολλαπλάσιοι από τους δικούς μας, αλλά «γρηγορόσημα» και διαφθορά δεν υπάρχουν. Εκεί λειτουργούν οι υποδομές και οι απεργοί διεκδικούν με διαφορετικό τρόπο τα αιτήματά τους, χωρίς να καταστρέφουν τη Χώρα. Εκεί, τα πολιτικά κόμματα, κινήματα και κοινωνικά μέτωπα, ενωτικά ή μη, προσπαθούν να συμβάλλουν στην ευημερία των κατοίκων και δε διώχνουν τις επενδύσεις με απειλές.
Ας το πάρουμε απόφαση λοιπόν και μαζί μας, ας το πάρει απόφαση η Κυβέρνηση, το Πολιτικό Σύστημα, αλλά και η Τρόικα. Αν δεν αλλάξει νοοτροπία η Αριστερά και ο κατευθυνόμενος από αυτούς συνδικαλισμός και αν δεν γίνουν οι Πολιτικοί και η Διοίκηση λιγότερο δογματικοί, λιγότερο γραφειοκράτες και λιγότερο διεφθαρμένοι, ξένες επενδύσεις στην Ελλάδα δε θα δούμε. Ακόμη και αν η εργασία μας δεν κοστίζει εξακόσια ευρώ το μήνα, αλλά προσφέρεται δωρεάν.
* Ο Ηλίας Κυριακάκης, ήταν επιχειρηματίας της Πληροφορικής. Σήμερα, ιδιωτεύει, στο Ρέθυμνο