Το 1991 που ήμουν φοιτητής στο Ρέθυμνο, κι εγώ όπως κι άλλοι συμφοιτητές μου συμμετείχα στην απογραφή που γίνεται κάθε 10 χρόνια στη χώρα μας για να βγάλω κάποιο χαρτζιλίκι που θα μας επέτρεπε να ενισχύσουμε την οικογενειακή συνεισφορά ή κάποια παραπάνω πολυτέλεια, όπως λόγου χάρη κάποιο ταξίδι. Η εμπειρία, όπως την θυμάμαι μετά από 30 χρόνια πια, ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, ειδικά για κάποιον που δεν έλκει την καταγωγή του από τον τόπο που γίνεται η απογραφή. Το γεωγραφικό σημείο της πόλης που μου είχε ανατεθεί είχε ένα επιπλέον ενδιαφέρον, αφού δεν ήταν ταξικά ή με πιο σύγχρονους όρους κοινωνικο-οικονομικά ομοιογενές. Έτσι, είχα την ευκαιρία να μπω σε σπίτια μεροκαματιάρηδων, μεσαίας τάξης, ανώτερων εισοδηματικά στρωμάτων κοκ.
Σε κάποια από αυτά υπήρχαν επιφυλάξεις από τους διαμένοντες, αλλά κανένας δεν μας έκλεισε τελικά την πόρτα, ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι οικοδεσπότες μάς φίλευαν και κάποιοι μας έκαναν και το τραπέζι, ενώ αν υποκύπταμε στις προτάσεις για ρακοποσία, δεν θα είχε τελειώσει ακόμη η απογραφή. Και για να είμαστε ειλικρινείς υπήρξαν και περιπτώσεις που κάποιοι μας αντιμετώπιζαν με πιο αψύ τρόπο, αλλά τελικά δέχονταν. Επίσης, αν κάποιος έλειπε από το σπίτι του, μας βοηθούσαν οι γείτονες, αλλά συνήθως επιστρέφαμε αργότερα για να μην υπάρξει κάποια παρεξήγηση με την υπηρεσία που μας είχε αναθέσει την απογραφή Κι όλα αυτά πριν από τριάντα (30) χρόνια, παραπάνω δηλαδή από ένα τέταρτο ενός αιώνα.
Σήμερα, λοιπόν, στα 2021, μαθαίνουμε ότι υπήρξαν πολλές περιπτώσεις ανά την Ελλάδα συμπολιτών μας που αρνήθηκαν να απογραφούν, που διαφοροποιούν την κατάσταση από το παρελθόν. Οι αναλυτές μιλούν για κίνημα αρνητών που χρησιμοποιεί οποιαδήποτε αφορμή για να εναντιωθεί στις επίσημες κρατικές λειτουργίες. Για μια ακόμη φορά η επίκληση δικαιωμάτων μέσα από θολά συνωμοσιολογικά επιχειρήματα δυσχεραίνει τη πραγμάτωση σημαντικών διαδικασιών. Ιός, εμβόλια, μάσκες, απογραφή, δείχνουν να συμπλέκονται σε ένα ακτιβίστικο αρνητισμό εξαιρετικά επικίνδυνο για την λειτουργία της Πολιτείας.
Άραγε αναρωτήθηκε κανείς τους τι θα συμβεί λόγου χάρη σε επίπεδο ΕΕ, αν ο πληθυσμός μας εμφανιστεί μικρότερος. Ή πώς θα χρησιμοποιήσει ο αλλοπρόσαλλος γείτονας «σουλτάνος» στο γεωπολιτικό πεδίο την πληθυσμιακή «συρρίκνωση» της χώρας.
Οι ανέξοδοι λεονταρισμοί γνωρίζουμε πολύ καλά ιστορικά ότι μας έχουν οδηγήσει ως κράτος και λαό σε αστοχίες και τραγωδίες. Ακόμη κι αν τα πράγματα όντως μεγεθύνονται στην ψηφιακή εποχή μέσω των social media -το twitter πήρε φωτιά χθες γι’ αυτό το θέμα- η κατάσταση είναι πραγματική. Αν συνεχίσουμε να αρνιόμαστε την πραγματικότητα και ο καθένας κάνει σε σοβαρά ζητήματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο, ότι του κατεβεί στο κεφάλι, τότε το πρόβλημα θα διογκωθεί και θα γίνουμε ζούγκλα. Ευθύνη, βέβαια σε αυτό έχουν και οι θεσμοί. Η επίσημη Πολιτεία, τα κόμματα, η αυτοδιοίκηση και η Εκκλησία, δεν πρέπει να «κλείνουν το μάτι» σε κανέναν. Οδηγούμαστε σε επικίνδυνες ατραπούς, που όπως δείχνουν τα πράγματα ο δρόμος της επιστροφής δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα…
