Όπως όλοι οι έλληνες, έτσι κι εγώ, παρακολουθώ με ανάμικτα συναισθήματα την επιμνημόσυνη δέηση του ασφαλιστικού και αναπολώ τις μέρες της δόξας του, το 2001.
Ειδικά αναπολώ εκείνη την πατριωτική μέρα που οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ με την ανοχή και υπουργών της κυβέρνησης επέβαλαν στον αρμόδιο υπουργό την άποψη ότι οι αναλογικές μελέτες και οι μελέτες βιωσιμότητας γίνονται για επιστημονικούς λόγους και εφαρμόζονται από τους πολιτικούς ΜΟΝΟ εάν δεν θίγονται κεκτημένα δικαιώματα…συντεχνιακών αγώνων!
Όταν το 2001 ο τότε υπουργός Εργασίας Τάσος Γιαννίτσης παρουσίασε το σχέδιο που είχε συντάξει για τη λύση του ασφαλιστικού προβλήματος, ο κουρνιαχτός που σηκώθηκε, διέκοψε με συνοπτικές διαδικασίες την διεξαγωγή οποιουδήποτε διαλόγου. Όπως συνηθίζεται στη χώρα μας, το πρόβλημα κρύφτηκε κάτω από το χαλί.
Το ασφαλιστικό όμως έχει μια επικίνδυνη ιδιότητα. Όσο καθυστερεί η μεταρρύθμισή του τόσο εντείνονται οι μηχανισμοί αυτο-επιδείνωσής του.
Η επιδείνωνση όμως που βιώνουν σήμερα πολλοί ασφαλισμένοι οφείλεται στα ευφυολογήματα και στον αρνητισμό του χθες. Πολλοί νέοι αμφιβάλλουν πλέον ανοικτά για το αν θα έχουν ποτέ μια σύνταξη.
Σήμερα που η επιτροπή των σοφών απλά επιβεβαίωσε λίγο πολύ τα μελλούμενα, το πανελλήνιο έχει πέσει από τα σύννεφα και είναι έτοιμο να βγει στα κάγκελα.
Και βέβαια γι’ αυτό εμείς δεν φταίμε καθόλου! αλλά εκείνο το άτιμο το PSI, που μας ξε…ωσε τελείως.
Το στριπτίζ του ασφαλιστικού καλά κρατούσε με δικιά μας επιλογή, έχοντας στην άκρη του μυαλού μας, ότι το τελευταίο εσώρουχο δε θα έβγαινε ποτέ, γιατί το πελατειακό-συντεχνιακό κράτος πάντα φρόντιζε να το μισοντύνει ώστε το στριπτίζ να φαίνεται σαν χορογραφία κλασικού μπαλέτου!
Έλα όμως που οι κυβερνήσεις του λαού το φαλίρισαν με την πολιτική τους και τώρα οι δανειστές απειλούν να μας ξεβρακώσουν εάν δεν μπει μια επώδυνη και βίαιη οικονομικίστικη τάξη στο ασφαλιστικό.
Γι αυτό, για καλό και για κακό, περπάτημα με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο συνέλληνες, μπας και γλιτώσουμε τα χειρότερα…
