Επιστράτευση Εκπαιδευτικών: Η αρχή του τέλους της τρικομματικής

Η κυβέρνηση κάνει ότι μπορεί, προωθώντας 2.000 απολύσεις δημοσίων υπάλληλων μέσα στο Μάιο για να «πείσει» την Τρόικα να μη γίνουν οριζόντιες περικοπές στις συντάξεις, μετά τη μαύρη τρύπα των 4 δισ. ευρώ στα ασφαλιστικά ταμεία, ενώ ο Α. Γεωργιάδης περιχαρής πανηγυρίζει για την πολυαναμενόμενο νέο «κούρεμα» χρέους αμέσως μετά τις γερμανικές εκλογές, ενώ είναι γνωστό ότι το νέο «κούρεμα» χρέους θα γίνει με νέα υποτίμηση του κόσμου της εργασίας και νέα δυσβάστακτα μέτρα για το λαό.
Επιπλέον ο Υπουργός κ. Δένδιας προωθεί το ακροδεξιό «νομός και τάξη» με κάθε τρόπο. Χτύπησαν τους αγρότες, τους φορτηγατζήδες, τους ταξιτζήδες, τους εργαζόμενους στην Υγεία, τους πανεπιστημιακούς, τους εργαζόμενους στους δήμους, τους εργαζόμενους στις συγκοινωνίες, τους εργαζόμενους που κινητοποιήθηκαν για το δίκιο τους στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, τους απλούς πολίτες που αντιστέκονται. Τελικά όμως ο πιο αποκαλυπτικός όλων ήταν ο «ήπιος» και «συναινετικός» Υπουργός ΠΑΙ.Θ.Π.Α. κ. Αρβανιτόπουλος. Στη πρόσφατη συνάντησή του με το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ αποκάλυψε τα σχέδια της κυβέρνησης για τον προϋπολογισμό του 2014. Νέες περικοπές στη Παιδεία, με οριζόντιες περικοπές μισθών, μέσω αύξησης ωραρίου χωρίς ανάλογη αύξηση μισθού, δραστικός περιορισμός των προσλήψεων μόνιμων – αναπληρωτών και ωρομίσθιων και απολύσεις – μεταθέσεις μόνιμων εκπαιδευτικών. Η αύξηση της εβδομαδιαίας απασχόλησης θα διαφοροποιήσει «ριζικά τις ανάγκες σε διδακτικές ώρες», σύμφωνα με το Υπουργείο Παιδείας. Επιπλέον, εκτιμάται ότι οι υποχρεωτικές μεταθέσεις ξεκινούν από τον αριθμό των 5.500. Η ήττα των εκπαιδευτικών θα είναι ήττα των εργαζομένων. Μιλάμε για την τύχη του δημόσιου σχολείου, για την τύχη των μαθητών, για την τύχη των εκπαιδευτικών. Η νίκη των εκπαιδευτικών, θα είναι νίκη όλου του λαού. Θα είναι νίκη των πληβείων κατά των πατρικίων. Οφείλουν οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι σπουδαστές οι γονείς και οι μαθητές να θυμηθούν την κόλαση που έχει ανοίξει μπροστά τους και να στηρίξουν τον αγώνα των εκπαιδευτικών. Μη μας μπερδεύει η φαινομενική ησυχία, η εικόνα του καθίσματος των εργατικών και λαϊκών αντιδράσεων. Ο κόσμος μοιάζει να λουφάζει σήμερα, να φυλάγεται, ίσως και να κάνει κουτοπόνηρα τον ανήξερο. Δε φαίνονται φωτιές και φλόγες. Αλλά οι στάχτες είναι γόνιμες. Και οι καθηγητές μπορεί να πυροδοτήσουν. Ένας κλάδος 85.000 εργαζομένων, είναι σήμερα ολάκερη η κοινωνία. Οι έκτροπες του Υπουργού Δημόσιας Τάξης μοιάζουν με πταίσματα μπροστά στη προληπτική πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών, στο πλαίσιο της κοινωνικής και πολιτικής αντεπανάστασης που βιώνουμε μπροστά στα μάτια μας.
Κάθε κυβέρνηση λίγο πριν χάσει την ανοχή-στήριξη από τον λαό προβαίνει σε έκτροπες με φαινόμενα επιβολής του ακροδεξιού «νομού και της τάξης» όχι σε κινηματίες ή σε ολιγάριθμες ευάλωτες κοινωνικές ομάδες (π.χ. λιμενεργάτες) άλλα σε καθεστωτικές κοινωνικές τάξεις με σαφή ερείσματα στη κοινωνία όπως στη περίπτωση μας η συμπαθής τάξη των εκπαιδευτικών. Είναι λοιπόν προφανές ότι η απόφαση για την πολιτική επιστράτευση των εκπαιδευτικών μαζί με όσα προηγήθηκαν αποτελεί τη ταφόπλακα για τη κυβέρνηση Σαμαρά. Η χώρα μπήκε επίσημα σε προεκλογικούς ρυθμούς και η προκήρυξη των εκλογών θα γίνει πριν τη ψήφιση του επομένου προϋπολογισμού. Τη μάχη των εκλογών θα δώσουν δυο πόλοι.
Ο πόλος της Ν.Δ., εκφράζοντας την ολιγαρχία και το κεφαλαίο και ο πόλος του ΣΥΡΙΖΑ – ΕΚΜ, εκφράζοντας τον κόσμο της εργασίας. Τα υπόλοιπα κόμματα, πλην Χρυσής Αυγής, θα πάρουν ποσοστά μικρότερα του 5% και θα κινηθούν δορυφορικά γύρω από τους δυο πόλους. Η Χ.Α. ως εφεδρεία του συστήματος, εναλλακτικά της Ν.Δ., θα κινηθεί οριακά πάνω του 10%.
Αναμένουμε να προκύψει μια πλειοψηφική κυβέρνηση της αριστεράς, με κεντρικό πυλώνα το ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ. Ο λαός θα δώσει στο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, όπως και το 1981 στο τότε ΠΑΣΟΚ, απέναντι πάλι στις δυνάμεις της δεξιάς και της ολιγαρχίας, άνετη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Είναι χρέος όλων μας τόσο να προκύψει αυτοδύναμη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στις επόμενες εκλογές όσο κύρια η κυβέρνηση της αριστεράς που θα προκύψει, ως η μόνη λύση που μπορεί να δοθεί από εκλογές, με συνοδοιπόρους το λαό και τα κινήματα, να μην είναι ένα σύντομο διάλειμμα.