«Απόψε δεν εκοιμήθηκα από τη χαρά μου που ‘θελα ‘ρθουμε σήμερα…», μας είπε η κ. Ελένη μας.
Ήταν τόσο φορτισμένη η μέρα, σήμερα που σμίξανε μετά από 14 μήνες …στην τάξη οι συμμαθήτριες/ες (έτσι έλεγαν). Κάντε το λίγο εικόνα και προσπαθήστε για λίγο, πολύ λίγο, να ‘ρθετε στη θέση τους.
Μοναχικοί άνθρωποι που δεν έπρεπε να τους πλησιάζουν ούτε τα παιδιά τους, μην τους κολλήσουν τον ιό, που η μόνη επικοινωνία με τον έξω κόσμο ήταν η τηλεόραση που μόλις την άνοιγαν άκουγαν το δελτίο τρόμου… πόσοι πέθαναν, πόσοι διασωληνώθηκαν, πόσοι νόσησαν…Όλα «τα ‘σκιαζε η φοβέρα» αν είναι δυνατόν…
Εμφανώς επηρεασμένοι από την πολύμηνη καραντίνα οι ηλικιωμένοι μας, ήρθαν σήμερα μετά από πολύ αγώνα που έδωσε ο Σύλλογός μας γνωστοποιώντας στους αρμόδιους του ΥπΕρ τις επιπτώσεις και τους κινδύνους του παρατεταμένου εγκλεισμού τους.
Όλοι οι ηλικιωμένοι μας είχαν εμβολιαστεί από πολύ νωρίς, με την ελπίδα της γρήγορης επιστροφής τους στη ζεστασιά της Δομής μας. Όσο περνούσε ο καιρός, η ελπίδα τους ξεθώριαζε…
– Πότε παιδί μου θα ανοίξουμε… Αυτή ήτανε η μόνη και επίμονη ερώτηση, που έκαναν όταν μας έβλεπαν.
Η πρώτη τους έγνοια, αν λείπει κανένας, αμέσως μετά γιατί λείπει και ανακούφιση «αφού θα έρθει τις επόμενες ημέρες με το καλό»!
Ευτυχώς επιστρέψαμε με τις λιγότερες απώλειες… Εμβολιασμένοι όλοι! Με καινούργιες παρουσίες!
Με βαθιά ευγνωμοσύνη για την τύχη που μας έφερε σ’ αυτή τη Δομή που λέγεται «Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων», γιατί σ’ αυτές τις δύσκολες συνθήκες που βιώσαμε φάνηκε ακόμα πιο έντονη η ανάγκη «φροντίδας» είτε στη Δομή είτε κατ’ οίκον, όπως προέκυψε εν μέσω πανδημίας.
Πραγματικά θύμιζε τάξη που οι μαθητές επιστρέφουν μετά από πολύμηνη διακοπή. Η χαρά δε κρυβόταν. Χαιρετούσαν ο ένας τον άλλον, πότε με τον αγκώνα, πότε με τη γροθιά, πότε με μία αγκαλιά. Ότι προλάβαιναν…
Έλεγαν τα νέα τους. Μα τι να πρωτοπούνε; τόσους μήνες απουσίας, τόσους μήνες μοναξιάς, τόσους μήνες σιωπής, τόσους μήνες με την απειλή και τον φόβο. Χωρίς τα παιδιά τους. Χωρίς τους φίλους τους, χωρίς την παρέα τους, χωρίς τους συμμαθητές τους (έτσι λένε χαριτολογώντας ο ένας στον άλλον). Έλεγαν διάφορα, διέκοπταν ο ένας τον άλλον, πήγαιναν από τη μία κουβέντα στην άλλη, ξεχνούσαν τι λέγανε, ξανάρχιζαν πάλι, γελούσαν. Γελούσαν με την καρδιά τους, ήταν χαρούμενοι. Μετά από καιρό ήταν πάλι χαρούμενοι!
Μου έκανε εντύπωση που καθώς μιλούσαν, όλο και κάπου, έλεγαν κάτι για το γηροκομείο στα Χανιά και τα μάτια τους σκοτείνιαζαν…
Όμως, εμείς, τον διώχναμε αυτό το φόβο, τους είπαμε ότι τώρα είμαστε εδώ όλοι μαζί, εμβολιασμένοι και δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Και η σκοτεινιά έγινε φως…
Αυτό είναι το «Κέντρο Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων» (ΚΗΦΗ), όπου οι ηλικιωμένοι μας έρχονται για να περνάνε καλά με αξιοπρέπεια και φροντίδα, αλλιώς δεν έχουν λόγο.
Αυτό τον θεσμό θέλουμε να ενισχύσει και να αναβαθμίσει η Πολιτεία μας. Αυτή τη φροντίδα θέλουμε για τους ηλικιωμένους μας, για τους παππούδες μας, για τους γονείς μας, και εντέλει για τους εαυτούς μας, όταν θα είμαστε σ’ αυτές τις ηλικίες.
Εμμανουέλα Μαθιουδάκη
Πρόεδρος του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζομένων στα ΚΗΦΗ
