Επιτέλους fast track

Η πρώτη τέτοια κατάσταση στην κορυφή είναι η απευθείας σχέση των επιχειρηματιών (ΜΜΕ – εργολάβοι, κλπ.) με την κεντρική εξουσία των Αθηνών, δηλαδή επί χάρτου συζητούν και αποφασίζουν τι θα κάνουν και που ανά την χώρα.
Στο πάτο της πυραμίδας είναι οι πολίτες, οι οποίοι είναι χωρισμένοι στους πολλούς και βολεμένους – αδιάφορους και στους λιγότερους και ανήσυχους.
Μέχρι πρότινος αριθμητικά υπερτερούσαν οι βολεμένοι και οι αδιάφοροι, αλλά καθημερινά η πλάστιγγα γυρίζει προς τους ανήσυχους.
Στην μέση της πυραμίδας τοποθετείται η τοπική αυτοδιοίκηση Α’ και Β’ βαθμού, η οποία όμως βρίσκεται ανάμεσα σε δυο συμπληγάδες πέτρες. Αφενός την κεντρική εξουσία, γιατί εκλέγεται και χρηματοδοτείται από αυτούς με αντάλλαγμα την σιωπηλή συνεργασία της, και αφετέρου τις πολιτικές που ασπάζονται και τις υπηρετούν τόσο αρκετοί αυτοδιοικητικοί μηχανισμοί όσο και οι ενεργοί πολίτες, αυτές που έχουν σαν πρώτο μέλημά τους τον άνθρωπο, το περιβάλλον του, την ποιότητα ζωής του, τον πολιτισμό του.
Υπάρχουν φωνές αυτοδιοικητικές που θέλουν να απεμπλακούν από αυτή την αρρώστια, αλλά δεν το τολμούν. Πρέπει όμως η Τ.Α. να αποδείξει ότι είναι ικανή «να σπάσει αυγά» αν βέβαια πιστεύει ότι πρέπει να το κάνει, αλλά και να εναρμονιστεί έγκαιρα με ότι στον τόπο δεν υπάρχουν πλέον κομματικές διαχωριστικές γραμμές.
Στη μεσαία επίσης ζώνη βρίσκονται και πολλοί φορείς του νησιού, πολλά επιμελητήρια, ενώσεις, συνεταιρισμοί, πανεπιστήμια, επιστημονικά ιδρύματα και άλλες δομές που και εδώ οι ευθύνες είναι ανάλογες προκειμένου να υποστηρίζουν τόσο τους αυτοδιοικητικούς μηχανισμούς, αλλά και τους πολίτες, ώστε να αντιλαμβάνονται την διαφορά ανάμεσα στις προθέσεις και πολιτικές.
Με λίγα λόγια υπάρχει μια κατάσταση που πεθαίνει μετά από μια μακρά αλλά γεμάτη αρρώστιες ζωή και μια που γεννιέται και χρειάζεται λίγο χρόνο για να καταλάβει την δυναμική της.
Το μνημόνιο, το fast track δεν είναι η κάρδια αυτής της κατάστασης, απλώς είναι η επιτάχυνση της αρρώστιας στο τελευταίο στάδιο.
Το «fast track» θα ακουμπήσει τα πάντα οριζόντια στην επόμενη δεκαετία, όλες οι κοινωνικές, επαγγελματικές και προσωπικές σχέσεις θα αλλάξουν μορφή, επιτέλους!
Ακριβώς για αυτό τον λόγο πιστεύω ότι τώρα που επιλέχτηκαν αυτά τα έργα με απευθείας ανάθεση αλλά και με διαδικασίες παράκαμψης διαδικασιών θα αναγκαστούν αυτοί που ακόμη και τώρα βλέπουν που πάει το πράγμα αλλά ντρέπονται να αποφασίσουν το αυτονόητο, να λάβουν ξεκάθαρη θέση.
Απλά είναι τα πράγματα, ή θα διαλέξουν την συνέχιση της διεφθαρμένης αυτής σχέσης και της καταστροφής του νησιού ή θα διαλέξουν να απελευθερωθούν και να κυβερνήσουν το νησί όπως έχουν πολιτικό χρέος να πράξουν, «όποιος δεν είναι μέρος της λύσης είναι μέρος του προβλήματος».
Δεν γίνεται «στα από πίσω» η Τ.Α. στο σχεδόν απόλυτο σύνολό της να ονομάζει αυτό που σχεδιάζεται για το νησί καταστροφή και αυτούς που το σχεδιάζουν ανίκανους και επίσημα να σφυρίζει αδιάφορα και να περιμένει να δει που θα κάτσει η μπίλια σε ένα τρουκαρισμένο τραπέζι!
Πρέπει να καταλάβουν ότι η μπίλια δεν θα κάτσει πουθενά γιατί το τραπέζι θα σπάσει σύντομα.
Η αποκεντρωμένη διοίκηση είναι για να κατεβάζει τις ορέξεις των Αθηνών προς τα κάτω και η αιρετή Περιφέρεια με τους Δημάρχους έχουν ευθύνη να υποστηρίζουν τα δικαιώματα του νησιού από αυτές τις ορέξεις με όπλα όλα τα αναπτυξιακά εργαλεία που διαθέτει η Περιφερειακή Διακυβέρνηση και τους κατοίκους της ενδοχώρας, οι οποίοι αποτελούν το αίμα του εγχειρήματος, του να έχουμε προκοπή στο νησί.
Καρλ Μαρξ: «Δεν μας χρειάζονται οι χωρικοί για να κάνουμε την επανάσταση, μα καμία επανάσταση δεν μπορεί να πετύχει αν έχει εναντίον της τους χωρικούς».
Γι’ αυτό επί δεκαετίες η Αθήνα και οι εδώ ανταποκριτές της προσπαθούν να απενεργοποιήσουν την ενδοχώρα, γιατί αυτή δεν αλλαξοπίστησε και δεν λύγισε στους κατακτητές, αυτή μας ταΐζει με τον πρωτογενή τομέα, όσους ξέρουμε να ψωνίζουμε σωστά και αυτή μας έδωσε ταυτότητα με τους κανόνες κοινωνικής συμβίωσης που δημιουργούν οι υγιείς και όχι οι με επιδότηση παραγωγικές διαδικασίες.
«Καλύτερα να βάζει «καθρέπτες» στα χωράφια και μετά να κάθεται στα καφενεία» κάποιοι ελπίζουν!!
Ακόμη και σε αυτή την δύσκολη στιγμή με μικρές και τοπικά μεμονωμένες εξαιρέσεις, γενεαλογικής προέλευσης, η ενδοχώρα έχει δηλώσει ξεκάθαρα ότι θα αρνηθεί να υποδαυλίζει το ίδιο της το σπίτι και ότι θα πάρει την κατάσταση στα χέρια της, αυτή την φορά με γνώση και ομαδικότητα.
Επίσης, δυστυχώς, θέση θα πρέπει να λάβουν οι αρκετοί, που μέχρι τώρα στο άσπρο ή μαύρο που έπαιζε η Αθήνα για το θέμα των ΑΠΕ επέλεγαν πολύ σωστά να επιλέγουν το γκρι δηλαδή τον ορθό τρόπο ανάπτυξης των ΑΠΕ, ο όποιος εφαρμόζεται στην πλειοψηφία των δυτικών κρατών.
Δυστυχώς τώρα θα πρέπει να διαλέξουν ανάμεσα στο άσπρο ή το μαύρο, με άσπρο τις ΒΑΠΕ παντού και τα κέρδη αλλού ή μαύρο, τις ΒΑΠΕ πουθενά και την ελπίδα, ότι όταν η νέα κρητική γενιά, που έρχεται, ορθοποδήσει, θα έχει έδαφος και τοπίο άγγιχτο ώστε να μπορέσει να αναπτύξει σωστά τις ΑΠΕ και τον κοινωνικό πολιτισμό.
Έτσι βλέπουμε τι καλό κάνει το fast track, μας αναγκάζει, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι να ανακαλύψουμε τους βολεμένους και να τους επαναφέρουμε, να αποφασίσουμε εμείς οι ίδιοι που ανήκουμε και που θέλουμε να ανήκουμε.
Για όσους δεν το έχουν καταλάβει, στο fast track δεν μπήκαν αυτά τα έργα αλλά οι σχέσεις που μέχρι τώρα υπήρχαν αναμεταξύ μας και επιτέλους τίποτα και κανείς δεν θα θεωρείται δεδομένος και αυτά τα έργα δεν είναι τίποτα μπροστά στις διαχρονικές καταστάσεις και ισορροπίες που θα μπουν σε ηθικό fast track πολύ σύντομα.