Είναι από τους πιο θερμούς υποστηρικτές της πολιτιστικής μας ζωής. Θα τον συναντήσεις σε πολλές εκδηλώσεις να παραβρίσκεται με τη σύζυγό του αλλά πάντα στις τελευταίες σειρές. Γιατί ο Αρεοπαγίτης ε.τ. κ. Ευάγγελος Σταυρουλάκης ποτέ δεν επιδίωξε την προσωπική του προβολή. Του αρκούσε πάντα είτε στην καριέρα του είτε σαν άνθρωπος να είναι σωστός και αληθινός και να εκπροσωπεί επάξια τον τόπο του. Και γι’ αυτό επιδίωκε να τον κάνει πάντα περήφανο.
Γεννήθηκε το 1939 στον Καλονύχτη από καλόσειρη Σφακιανή οικογένεια. Ένα χωριό που από το 1577, που αναφέρεται δεσπόζει στην τοπική ιστορία. Ένας τόπος με παράδοση που θα μας απασχολήσει σε πολλά ακόμα αφιερώματα.
Ο Ευάγγελος Σταυρουλάκης είναι γιος ενός σπουδαίου ήρωα του Ευστρατίου Σταυρουλάκη, που αγωνίστηκε για την απελευθέρωση της Χίου με το σώμα του Γεωργίου Πέρρου και της Φανής Γαλερού. Η οικογένειά του από τις πιο μπαρουτοκαπνισμένες αφού δεν απουσίασαν από καμιά επανάσταση του χάραξε τις κατευθυντήριες γραμμές για τα πιστεύω του και τις ηθικές αξίες που τιμούν τον άνθρωπο και ιδιαίτερα τον Κρητικό.
Είναι γεγονός ότι ο Καλονύχτης επηρεάζει κάθε επισκέπτη του με τη μακραίωνη ιστορία του.
Ο ίδιος ο αρεοπαγίτης ε.τ κ. Σταυρουλάκης, γνωρίζοντας στα πιο τρυφερά του χρόνια τη φρίκη από το πέρασμα των Ούννων ένοιωσε την ανάγκη να ενώνει τη φωνή του με κάθε διεκδίκηση δικαίου. Κι αυτό καθόρισε μάλλον τη μελλοντική του πορεία στο δικαστικό σώμα.
Από μικρός έδειχνε μια έφεση στα γράμματα και διεκδίκησε το δικαίωμα για σπουδές με τις άριστες επιδόσεις του στο σχολείο πρώτα στο δημοτικό του χωριού του και μετά στο Γυμνάσιο Ρεθύμνου. Ευκαιρία που δεν του στέρησαν οι δικοί του. Έτσι με τις ευλογίες και το καμάρι όλων ήρθε στην Αθήνα και γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ήταν από τους πιο συνεπείς φοιτητές. Τέλειωσε με άνεση τις σπουδές του και μετά το πτυχίο αποφάσισε να ακολουθήσει το δικαστικό κλάδο. Ακολουθούσε πάντα αυτό που πίστευε.
Στα 33 χρόνια ευδοκίμου πορείας στο χώρο της δικαιοσύνης, υπηρέτησε Ειρηνοδίκης στην Κάσο και στην Κάρπαθο, πρωτοδίκης στα Χανιά, στη Βέροια, στη Ρόδο και στη Θήβα, πρόεδρος Πρωτοδικών στην Αθήνα, Εφέτης στην Πάτρα και στον Πειραιά, Πρόεδρος Εφετών στην Κομοτηνή και εξάντλησε την ιεραρχία ως Αρεοπαγίτης ε.τ.
Ο εκλεκτός συμπολίτης δημιούργησε και μια όμορφη οικογένεια με την ισάξιά του σε αρετές Αφροδίτη Ηλιάκη από του Καλονύχτη επίσης και απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Ο Ευάγγελος Σταυρουλάκης δεν βασίστηκε ποτέ στην ιδιότητά του για να καταξιωθεί κοινωνικά. Επέμενε όσο ψηλά κι αν ανέβαινε να μένει πιστός στις παραδόσεις του τόπου του. Ποτέ του δεν σκέφτηκε να μιμηθεί τον αστικό τρόπο ζωής Κρατούσε όπου κι αν πήγαινε στο νου και στην ψυχή του το άρωμα της Κρητικής γης. Ένοιωθε Κρητικός.
Και τον ενίσχυε σ’ αυτό η άλλη του μεγάλη αγάπη η λύρα. Ήταν η ιδανική διέξοδος για να αδειάσει την ψυχή του από τις μικρές και μεγάλες απογοητεύσεις της ζωής, αλλά και για να τραγουδήσει τη χαρά του. Ευαίσθητος άνθρωπος όσο κι αν απέφευγε να το δείξει λόγω ιδιότητας φιλοσοφούσε κάθε μέρα όσα συναντούσε. Οι υποθέσεις με τα εγκλήματα τον προβλημάτιζαν σαν κοινωνικό φαινόμενο. Εκείνο που κατά βάθος τον ενοχλούσε ήταν η αντιδικία για αστικές διαφορές. Να φθάνουν συγγενείς στα δικαστήρια για θέματα που από σεβασμό στους δεσμούς αίματος θα έπρεπε να τα λύνουν εξωδικαστικά.
Η Βέροια τον είχε εντυπωσιάσει περισσότερο γιατί του έδωσε την ευκαιρία να προσκυνήσει τα χωριά που ποτίστηκαν και με κρητικό αίμα στους αγώνες για την απελευθέρωση. Καταλαβαίνουμε επομένως τη συγκίνησή του όταν τύχαινε να συναντήσει κάποιον αγωνιστή από την παλιά καλή φρουρά.
Σαν προϊστάμενος βίωνε πάντα με κατανόηση τις όποιες δυσκολίες δημιουργούσαν οι ελλείψεις σε προσωπικό. Και στα 33 χρόνια που υπηρέτησε τη δικαιοσύνη αυτό ήταν πάντα το μόνιμο πρόβλημα. Ο Ευάγγελος Σταυρουλάκης πολλές φορές επωμίστηκε και έργο που δεν ήταν στα καθήκοντά του για να μη νοιώθει τόσο πιεσμένους τους υφισταμένους του. Εκτός από πρεπιά τον διέκρινε πάντα και η ανθρωπιά.
Αυτή ήταν και μια πάγια στάση ζωής. Αντί να ομιλεί από έδρας να κατεβαίνει στη θέση εκείνου που αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα. Με το έμπειρο βλέμμα του σχημάτιζε πρώτα άποψη από τις φυσιογνωμίες και μετά ανεπηρέαστος από δικανικές κορώνες ζύγιαζε τα στοιχεία από την ακροαματική διαδικασία κι έβγαζε κρίση.
Αυτό που τον ενδιέφερε, ο μοναδικός κριτής που τον τρόμαζε ήταν μόνο η συνείδησή του. Κι έτσι πορευόταν. Έτσι είχε μάθει να ζει.
Ήθελε επίσης να γνωρίζει σε βάθος την ιστορία κάθε τόπου που τον τοποθετούσε το καθήκον. Ο αδαμάντινος χαρακτήρας και η αντικειμενικότητά του, η απέχθεια να ζητά προνόμια και η συμπάθεια που ένοιωθε για τους απλούς και απονήρευτους ανθρώπους τον έκανε ξεχωριστό σε όποια κοινωνία κι αν έζησε. Η τακτική του πάλι να διατηρεί τις αποστάσεις που του επέτρεπαν να επιτελέσει καλύτερα το έργο του στοίχισε αρκετές ταλαιπωρίες στις μετακινήσεις. Εκείνος όμως το έβλεπε σαν μια νέα ευκαιρία για καινούργιες εμπειρίες και όχι σαν δοκιμασία.
Με την αίσθηση του μέτρου πάντα έπαιρνε μέρος σε κάθε πολιτιστική εκδήλωση και όπου ένοιωθε πιο έντονο το άρωμα της πατρίδας, αποφάσιζε να χαρίσει τη δική του τεχνική παίζοντας τη γλυκόλαλη λύρα του.
Εκείνες τις στιγμές δεν θύμιζε σε τίποτα τον αυστηρό δικαστή. Ήταν μόνο ο φλογερός Κρητικός που εμπνεόταν από τις μνήμες του τόπου του.
Από τις τόσες αναμνήσεις που δεν τον εγκαταλείπουν όσα χρόνια κι αν περάσουν ήταν σε μια εκδήλωση που έγινε αναφορά στο μεγάλο ήρωα από το Κάτω Βαλσαμόνερο, τον λοχαγό Γεώργιο Ι. Λιονή όταν σηκώθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ που παραβρισκόταν και φώναξε: Που είναι αυτό το παλικάρι; Ασφαλώς είχαν έρθει στο νου του κοινές μνήμες με τον ήρωα στα χρόνια δράσης του ΕΔΕΣ.
Ο Αρεοπαγίτης ε.τ. κ. Ευάγγελος Σταυρουλάκης αποτελεί για όλους ένα πρότυπο ζωής δικαστικού και ιεροφάντη της παράδοσης που τίμησε και τα δυο με το έργο του και τη δράση του ευρύτερα.
Σήμερα απολαμβάνει τους καρπούς μια γόνιμης και ουσιαστικής ζωής κοντά στις ρίζες του και στους ανθρώπους που ανασταίνουν τις ιστορικές οικογένειες του τόπου μας.
Αυτό που συνηθίζει να λέει είναι πως η πορεία καθενός καθορίζει την αξία του και όχι η όποια οικονομική επιφάνειά του. Καμαρώνει και ενισχύει τους νέους που ακολουθούν τις παραδόσεις μας και σέβονται τον τόπο καταγωγής τους. Και δεν αφήνει ποτέ τη λύρα του να ξαποστάσει. Γιατί πάντα αυτή κατάφερνε με τον καλύτερο τρόπο να εκφράζει με τις υπέροχες μελωδίες της τον πλούσιο ψυχικό του κόσμο.
