Όταν ο Σύνδεσμος για τη διάδοση των Καλών Τεχνών ήταν στις μεγάλες δόξες του, με τις ποικίλες δραστηριότητες, και η Μικτή Ρεθεμνιώτικη Χορωδία ανέβαζε τον πήχη της πολιτιστικής δράσης με τον μαέστρο της Μπάμπη Πραματευτάκη, ήταν εμφανής η απουσία παιδικής χορωδίας.
Ιδιαίτερα τα παιδιά των μεγάλων χορωδών, που είχαν συνηθίσει εκείνες τις μελωδικές συναντήσεις, ήθελαν διακαώς κι ένα δικό τους σχήμα.
Αυτό το κενό κάλυψε, με τις ευλογίες όλων, ένας νέος μουσικός που με τον ήπιο χαρακτήρα του και την ευγένειά του είχε κερδίσει τη συμπάθεια όλων στο Ωδείο. Ήταν και καλός μουσικός με διάθεση να προσθέσει κάτι περισσότερο από αυτό που επέτρεπαν τα καθήκοντά του. Ο ιδανικός άνθρωπος για την περίσταση, σύμφωνα και με την άποψη του αξέχαστου προέδρου του Συνδέσμου Μανόλη Βογιατζάκη, που μιλούσε πάντα με θέρμη για το νέο του συνεργάτη. Κι ο Βογιατζάκης, επειδή λάτρευε τις τέχνες, δεν ήταν επιεικής με τους έχοντες τη διάθεση αλλά όχι και το ταλέντο.
Έτσι δημιουργήθηκε το 1987, η χορωδία που έμεινε γνωστή ως Chorus 87.
Αξέχαστες εκείνες οι πρώτες συναυλίες κυρίως η Χριστουγεννιάτικη. Θείο άκουσμα η συνάντηση αυτών των παιδικών φωνών στο πεντάγραμμο του διεθνούς ρεπερτορίου και με τραγούδια καθόλου εύκολα.
Το Ρέθυμνο με την παιδική χορωδία και μαέστρο της το Γιάννη Μεντζελόπουλο, είχε πια το σχήμα που δεν υστερούσε από τα άλλα. Δεν ήταν μια «σχολική χορωδία». Ήταν μια παιδική χορωδία αξιώσεων που σύντομα μας κατέκτησε.
Με την πάροδο του χρόνου τα μέλη της, άλλαζαν κατευθύνσεις, χωρίς όμως να εγκαταλείψουν τη μεγάλη τους αγάπη, το χορωδιακό τραγούδι.
Ανέβαινε αλματωδώς επίπεδα καλλιτεχνικής καταξίωσης και ο κ. Γιάννης Μεντζελόπουλος με τις συνθέσεις του και με τις επιτυχίες του άλλου του «παιδιού» της χορωδίας Χανίων. Διατηρούσε όμως πάντα σχέσεις καρδιάς με τις χορωδούς της Chorus 87, που είχαν στο μεταξύ εξελιχθεί και σε σημαντικές πολιτιστικές λειτουργούς, ενώ κάποιες διέπρεπαν και στον καλλιτεχνικό τομέα.
Η νοσταλγία έφερε κι άλλες φορές κοντά, σε αναμνηστικές συναυλίες, μαέστρο και χορωδούς με αρκετές διακρίσεις αυτή τη φορά.
Για παράδειγμα στο 8ο Χορωδιακό Φεστιβάλ Τρίπολης τον Ιούνιο του 2010 είχε εντυπωσιάσει το απαιτητικό κοινό, ενώ στο 6ο Διεθνές Χορωδιακό Φεστιβάλ Ναυπάκτου, στις 26 Μαΐου 2012, η «Chorus ’87» κατέκτησε το 3ο βραβείο (Μική Θεοδωράκη) και πολλά εγκωμιαστικά σχόλια από χείλη σπουδαίων συνθετών, όπως Γιάννης Σπανός και Ηλίας Ανδριόπουλος, αλλά και μαέστρων όπως ο Δημήτρης Τυπάλδος.
Η συναυλία του Σαββάτου
Σε μια ακόμα νοσταλγική περιήγηση μας καλεί η Chorus ’87 και η Χορωδία Χανίων υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Μεντζελόπουλου με αφορμή το μουσικό αφιέρωμα στον μεγάλο ποιητή, στιχουργό και πεζογράφο, Μάνο Ελευθερίου με τραγούδια του.
Aξίζει πραγματικά να θυμηθούμε το μεγάλο αυτό αλλά και τόσο σεμνό δημιουργό.
Ο Μάνος Ελευθερίου γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ερμούπολη της Σύρου. Ο πατέρας του ήταν ναυτικός. Σε ηλικία 14 ετών μετακόμισε με την οικογένειά του από την Σύρο στην Αθήνα και τα πρώτα επτά χρόνια κατοικούν στο Χαλάνδρι. Το 1960 μετακόμισαν οικογενειακώς στο Νέο Ψυχικό. Το 1955 γνωρίστηκε με τον Άγγελο Τερζάκη, ο οποίος τον ώθησε να παρακολουθήσει μαθήματα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου ως ακροατής. Το 1956 γράφτηκε στο τμήμα θεάτρου της Σχολής Σταυράκου με καθηγητές τον Χρήστο Βαχλιώτη, τον Γιώργο Θεοδοσιάδη και τον Γρηγόρη Γρηγορίου. Το 1960 στα Ιωάννινα, όπου βρέθηκε για να εκτελέσει την στρατιωτική του θητεία, άρχισε να γράφει θεατρικά έργα και ποιήματα.
Το 1962, σε ηλικία μόλις 24 ετών, δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Συνοικισμός, με δικά του χρήματα αλλά δεν είχε την αναμενόμενη επιτυχία. Την ίδια εποχή στα Ιωάννινα έγραψε τους πρώτους στίχους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και «Το τρένο φεύγει στις 8:00», τους οποίους αργότερα μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης.
Τον Οκτώβριο του 1963 ξεκίνησε να εργάζεται στο «Reader’s Digest» όπου και παρέμεινε για τα επόμενα δεκαέξι χρόνια. Στο μεταξύ, κυκλοφόρησαν τα δύο πρώτα του βιβλία με διηγήματα, Το διευθυντήριο (1964) και Η σφαγή (1965), για τα οποία γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές.
Το 1964 εμφανίστηκε στην ελληνική δισκογραφία. Συνεργάστηκε με το συνθέτη Χρήστο Λεοντή και με τον Μίκη Θεοδωράκη (1967), με τον οποίο η συνεργασία διακόπηκε εξαιτίας της Δικτατορίας. Τα συγκεκριμένα τραγούδια πρωτοκυκλοφόρησαν το 1970 στο Παρίσι.
Συνεργάστηκε επίσης με τον Δήμο Μούτση (Άγιος Φεβρουάριος, 1971) και με τον Γιάννη Μαρκόπουλο στο δίσκο Θητεία, του οποίου η ηχογράφηση ξεκίνησε τον Νοέμβριο του 1973, διακόπηκε από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου και τελικά κυκλοφόρησε το 1974 με την Μεταπολίτευση.
Κατά καιρούς συνεργάστηκε σχεδόν με όλους τους Έλληνες συνθέτες, όπως με τον συνθέτη Σταύρο Κουγιουμουτζή και τον τραγουδιστή Γιώργο Νταλάρα, καθώς και με τον Θανάση Γκαϊφύλλια στην Ατέλειωτη Εκδρομή (1975), τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Γιάννη Σπανό, τον Γιώργο Ζαμπέτα, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον Λουκιανό Κηλαηδόνη, τον Γιώργο Χατζηνάσιο, τον Αντώνη Βαρδή και άλλους.
Παράλληλα έγραψε και εικονογράφησε παραμύθια για παιδιά, ενώ επιμελήθηκε την έκδοση λευκωμάτων με θέμα την Σύρο: Ενθύμιον Σύρας, Θέατρο στην Ερμούπολη κ.ά. Την δεκαετία του ’90 αρθρογραφούσε και έκανε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Αθήνα 9,84 και στο Δεύτερο Πρόγραμμα.
Το 1994 εξέδωσε τη πρώτη του νουβέλα με τίτλο Το άγγιγμα του χρόνου. Το 2004 δημοσίευσε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο Ο Καιρός των Χρυσανθέμων, η οποία τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας το 2005.
Το 2013 ο Μάνος Ελευθερίου, βραβεύθηκε για την συνολική προσφορά του από την Ακαδημία Αθηνών.
Πέθανε στις 22 Ιουλίου 2018.
Η εκδήλωση που ετοιμάστηκε με τη συνεργασία της εκλεκτής Βίκης Κόλλια και του Γιάννη Μεντζελόπουλου θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 13 Απριλίου, ώρα 20.00, στην Αίθουσα «Παντελής Πρεβελάκης» (Ωδείο Ρεθύμνου) με είσοδο ελεύθερη.
Θα πάρει μέρος και μια μικρή ορχήστρα που θα δώσει τα ανάλογα ηχοχρώματα στο πρόγραμμα που έχει ετοιμαστεί με τόση επιμέλεια.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι η Chorus ’87 με την επιθυμία όλων εμάς των φανατικών θαυμαστών της θα εξακολουθεί να είναι μια συνέχεια της αξέχαστης εκείνης παιδικής χορωδίας του Ελληνικού Ωδείου Ρεθύμνου, καθώς ο Γιάννης Μεντζελόπουλος που συνέβαλε στην επαναλειτουργία της τα Χριστούγεννα του 2007, παραμένει ο αγαπημένος συνδετικός κρίκος του χθες με το σήμερα.
Οι χορωδοί του εξαιρετικού αυτού σχήματος έχουν δηλώσει πολλές φορές, ότι φιλοδοξία τους παραμένει να είναι η περίοδος της ωριμότητας το ίδιο σημαντική και δημιουργική με αυτήν της νεότητας.
Διαβεβαιώνουμε λοιπόν όλα τα μέλη της ότι πετυχαίνουν πάντα τον υψηλό αυτό στόχο, γιατί τα συνδέει αγάπη και μεγάλη νοσταλγία μιας εξαιρετικά καρποφόρας πολιτιστικά εποχής που δικαίωνε την παράδοση του Ρεθύμνου στις τέχνες και τα γράμματα. Τότε που ανέτειλε και το δικό τους αστέρι στο πολιτιστικό μας στερέωμα.
