Μπορεί να σε υποδέχεται η κρητική παράδοση μόλις πατήσεις στις Μέλαμπες, τον ηρωικό και αγιασμένο τόπο, αλλά σε ξαφνιάζει ευχάριστα η αίσθηση ότι, βρίσκεσαι μεν σ’ ένα χωριό αλλά σε πλήρη αναπτυξιακή άνθιση, γεμάτο κίνηση και ζωή. Μια μικρή περιοχή που δέχεται όμως τα μηνύματα των καιρών και ακολουθεί τους σύγχρονους ρυθμούς με σταθερό βήμα. Αυτό βέβαια οφείλεται σε ανθρώπους όπως αυτοί που συνάντησα σε πρόσφατο οδοιπορικό. Ανθρώπους όπως η Βασιλική Μανωλεσάκη.
Προνόμιο να γνωρίζεις γυναίκες με τόσο δυναμισμό αλλά και αγάπη για τον τόπο τους. Η Βασιλική είχε όλα τα εφόδια για να εξελιχθεί επαγγελματικά σε μια μεγαλούπολη. Εκείνη όμως επέλεξε το χωριό της για να δώσει δημιουργική πνοή σε κέντρο ξένων γλωσσών. Και τις ελεύθερες ώρες της αφιερώνει στην πολιτιστική αναβάθμιση του χωριού, συμβάλλοντας και στη δημιουργία θεατρικής ομάδας.
Ήταν απολαυστική η συζήτηση μαζί της και παράλληλα γεμάτη μηνύματα για τον σύγχρονο νέο. Αυτός ήταν και ο λόγος που την μεταφέρουμε χωρίς σχόλια και περιττές προσθήκες.
«Άδραξα την ευκαιρία…»
Πώς αποφασίσατε να μείνετε να διδάξετε στις Μέλαμπες;
Καταρχήν, πιστεύω πως για να πάρει κάποιος μια τέτοια απόφαση -απόφαση ζωής θα την έλεγα- τον πιο σημαντικό ρόλο παίζουν οι συνθήκες κάτω από τις οποίες βρίσκεται τη δεδομένη στιγμή της απόφασης.
Εμένα, λοιπόν, η πρόταση για να δουλέψω στο χωριό σαν καθηγήτρια Αγγλικών με βρήκε σε μία πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου. Έχοντας αποφοιτήσει από το Τμήμα Αγγλικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, παρέμεινα στην Αθήνα ψάχνοντας την τύχη μου στην επαγγελματική μου αποκατάσταση. Αφού, λοιπόν, έψαχνα μάταια να βρω δουλειά ως καθηγήτρια για 2 χρόνια -αλλά και ως οτιδήποτε άλλο θα μπορούσα να κάνω- έβλεπα ότι τα περιθώρια του να μένω μόνη μου και να αυτοσυντηρούμαι στένευαν. Αλλά δεν τα παρατούσα, γιατί ήθελα να μείνω τότε εκεί.
Ευτυχώς, όμως, το δίλημμά μου για το αν θα έπρεπε να μείνω εκεί και να ζω στην κυριολεξία με ψίχουλα ή να επιστρέψω στο πατρικό μου -όπου τουλάχιστον δε θα μου έλειπε η τροφή και η στέγη όσο αναζητούσα εργασία- λύθηκε με μία τυχαία συνάντηση της μητέρας μου με μία συγχωριανή Μελαμπιανή και παλιά της φίλη.
Στη συζήτησή τους, της είπε πως η ανιψιά της είχε κάνει το βήμα να ανοίξει κάποιο οικοδιδασκαλείο στο χωριό μας, τις Μέλαμπες, για να διδάσκει Αγγλικά στα παιδιά του χωριού. Μάλιστα, ήταν τόσο μεγάλη η ανταπόκριση που η ίδια δε θα μπορούσε να αντεπεξέλθει στις ώρες και τα τμήματα μόνη της, οπότε έψαχνε και συνάδελφο για να μοιράσει τα καθήκοντα.
Τότε ήταν που η μητέρα μου της πρότεινε εμένα και -μετά από συνεννόηση με την ίδια τη συνάδελφό μου, Μιχάλα Αριάδνη- ανέλαβα να διδάξω Αγγλικά στα μισά τμήματα. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, βρέθηκα ξανά πίσω στις ρίζες μου, στο χωριό της μητέρας μου -στις Μέλαμπες.
Αυτό που θέλω να τονίσω, και εκεί να καταλήξω, είναι ότι είδα την τύχη να μου χτυπάει την πόρτα και άδραξα την ευκαιρία. Επομένως, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες βρίσκεται κάποιος όταν χρειάζεται να πάρει μία απόφαση είναι αυτές που καθορίζουν και την απόφαση τελικά.
Πώς είναι για μια νέα επιστήμονα η ζωή στο χωριό;
Και πάλι θα απαντήσω ότι όλα είναι σχετικά. Καταρχήν, εξαρτάται από το είδος της επιστήμης το αν ένας νέος επιστήμονας μπορεί να ζήσει και να δουλέψει σε ένα χωριό. Αν, για παράδειγμα, ήμουν επιστήμονας της τεχνολογίας ή της φυσικής, δε θα μπορούσα να μένω και να εργάζομαι σε ένα χωριό -αφού ο τομέας της δουλειάς μου θα απαιτούσε τη χρήση αντικειμένων και τεχνολογιών που δε θα μπορούσε να διαθέτει ένας τόσο μικρός οικισμός. Ευτυχώς, όμως, ο δικός μου τομέας προσφέρεται για αποκατάσταση σε ένα χωριό οπότε μπορώ να δουλεύω σε ένα τέτοιο.
Από την άλλη, το να μείνει κανείς σε ένα χωριό για να δουλέψει σε αυτό εξαρτάται και από το χαρακτήρα του. Αν, π.χ., στον χαρακτήρα κάποιου είναι αναπόσπαστο κομμάτι η επαφή με την τεχνολογία και τους γρήγορους ρυθμούς της πόλης, τότε δε θα μπορέσει με τίποτα να μείνει σε έναν τόπο τόσο μικρό -με αργούς ρυθμούς, χωρίς εκτεταμένη επαφή με την τεχνολογία ή με λίγες επιλογές για διασκέδαση και χαλάρωση. Στη δική μου περίπτωση, το άγχος που μου προκαλούσαν πάντα οι έντονοι ρυθμοί της Αθήνας και η καλή αλλά όχι εντατική επαφή με την τεχνολογία, πιστεύω με βοήθησαν να προσαρμοστώ γρήγορα και χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία στη ζωή στο χωριό.
Τέλος, και η ιδιοσυγκρασία του κάθε ανθρώπου, πιστεύω, τον βοηθάει να προσαρμοστεί ομαλά στο μέρος όπου βρίσκεται κάθε φορά. Όντας ο τόπος καταγωγής της μητέρας μου, και βλέποντας την ίδια πάντα καλοσυνάτη και χαμογελαστή, ήξερα πως θα συναντήσω τέτοιους ανθρώπους ερχόμενη εδώ. Και, όντως, έτσι έγινε. Και, αφού και η δική μου ιδιοσυγκρασία είναι γεμάτη με χαμόγελα, γλέντια και πειράγματα, ταίριαξα αμέσως στον τόπο και τους ανθρώπους του!
«Κοινός σκοπός η ανάδειξη του χωριού…»
Πώς δραστηριοποιείστε στο χωριό;
Είναι προς τιμήν μου που ζω σε έναν τόπο με τόσο βαριά και τόσο πολυποίκιλη πολιτιστική κληρονομιά. Όλοι οι κάτοικοι εδώ το ξέρουν και δραστηριοποιούνται συνεχώς ως προς την πολιτιστική ανάπτυξη και ανάδειξη του τόπου τους. Άλλοι ασχολούνται με τη μουσική, άλλοι με το χορό, το θέατρο, τη ζωγραφική και πολλά άλλα.
Σαφώς, λοιπόν, δε θα μπορούσε μία «δασκάλα» (όπως με αποκαλούν εδώ) να μείνει ανεπηρέαστη από όλα αυτά -εκτός αν ήταν στον χαρακτήρα της, όπως είπα προηγουμένως.
Έτσι, με τη βοήθεια της υπερδραστήριας συναδέλφου μου, έχω συμμετάσχει σαν βοηθός σε διάφορες δράσεις. Βοήθησα στην οργάνωση της Βιβλιοθήκης του Συλλόγου Γυναικών του χωριού μας (ένας από τους πολλούς συλλόγους που είναι ενεργοί εδώ στις Μέλαμπες), στο στήσιμο του Σχολικού Μουσείου -αν και ελάχιστα- αλλά και πολλές φορές βοηθάω όπου μπορώ. Όμως, αυτό για το οποίο είμαι υπερήφανη είναι πως, με τη συνάδελφό μου, ξεκινήσαμε πριν 5 χρόνια να οργανώνουμε με τους μαθητές μας θεατρικά την περίοδο των Χριστουγέννων. Θα τα βρείτε στη σελίδα www.melabes.gr, η οποία ενημερώνει για ό,τι συμβαίνει στο χωριό μας.
Τέλος, ο Πολιτιστικός Σύλλογος του χωριού μας -το «Σαντάλι»- ξεκίνησε φέτος μία ενέργεια για την σύσταση θεατρικής ομάδας και την παρουσίαση ενός θεατρικού το καλοκαίρι, στο οποίο ευελπιστώ κι εγώ να συμμετέχω -αυτή τη φορά ως ηθοποιός!
«Μην περιμένετε το μάννα εξ ουρανού…»
Ποια είναι η συμβουλή που θα δίνατε σε ένα νέο που έχει αφεθεί έρμαιο στην κρίση περιμένοντας βοήθεια εξ ουρανού;
Τώρα ανοίγετε μία πολύ μεγάλη συζήτηση, όπου σίγουρα έχουν ακουστεί διάφορες απόψεις, γι’ αυτό θα προσπαθήσω να παραθέσω τη δική μου όσο πιο σύντομα γίνεται.
Αν και είναι το αναμενόμενο, η κρίση σίγουρα θα βρει το δρόμο να επηρεάσει την ψυχολογία ενός νέου. Μιλώ εκ πείρας, καθώς το να ψάχνεις δουλειά στα 22 σου με ένα πτυχίο στο χέρι -αλλά με καμία εμπειρία εργασίας κατά τα άλλα- σίγουρα δε σου αυξάνει την αυτοπεποίθηση και το θάρρος που χρειάζεσαι για να παλέψεις να βγάλεις τα προς το ζην. Σ’ αυτή την ηλικία, λοιπόν, κι εγώ αφέθηκα έρμαιο της τύχης μου. Αλλά σήμερα δε θα το έκανα.
Στα 30 μου χρόνια, πλέον, έχω να δώσω τη συμβουλή που μας έδινε η μητέρα μας από όταν ήμασταν παιδιά: «Η δουλειά δεν είναι ντροπή»! Μην περιμένετε το μάννα από τον ουρανό! Δουλέψτε σε ό,τι δουλειά προκύψει! Αρπάξτε τις ευκαιρίες, ακόμη και αν είναι να δουλέψετε για 3-4 μέρες! Ξεκινήστε από το λίγο και θα έρθει και το πολύ!
Ποιος αλήθεια μπορεί να διαφωνήσει με τη Βασιλική της δράσης και της δημιουργίας όταν συνοδεύει τις απόψεις της με τόσο πειστικά επιχειρήματα;
