Μπαίνουμε πια στην τελική ευθεία για τις Ευρωκάλπες. «Οκτώ και σήμερα!»…
Ίσως οι πιο κρίσιμες Ευρωεκλογές των τελευταίων χρόνων… Όχι μόνο λόγω της νέας «αρχιτεκτονικής» που θα προκύψει σε μια Ε.Ε. που έχει να αντιμετωπίσει καίρια ζητήματα (λ.χ. παράνομη μετανάστευση), αλλά και γιατί (κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις) μπορεί να δοκιμαστεί η πολιτική σταθερότητα στη χώρα μας, κάτι που αποτελεί «αναγκαία και ικανή συνθήκη», προκειμένου από το σημείο στο οποίο βρισκόμαστε να περάσουμε στην ανάταση και στην ανάπτυξη. Η πραγματική ανάκαμψη απαιτεί πολιτική σταθερότητα. Αυτό πια ελπίζουμε ότι το έχουμε καταλάβει καλά μετά από όσα έχουμε περάσει τα τελευταία χρόνια… Αν, λοιπόν, περάσουμε σε μια φάση παρατεταμένης ακυβερνησίας τότε θα αρχίσουμε να χάνουμε όσα με κόπο, θυσίες, πολιτικό κεφάλαιο έχουμε καταφέρει τα τελευταία δύο χρόνια…
Η πολιτική αστάθεια θα εξανεμίσει την εμπιστοσύνη, που με τόση προσπάθεια ξανακέρδισε η χώρα μας σε Ευρωπαϊκό (και όχι μόνο) επίπεδο. Οι μεταρρυθμίσεις που έγιναν στην οικονομία, στη δημόσια διοίκηση, στους φορείς του δημοσίου τομέα θα παραμείνουν στα «χαρτιά» και το μόνο που θα έχει μείνει θα είναι το κάθε είδους «κόστος», χωρίς την ελπίδα, για να μπει η χώρα σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή τροχιά… Με απλά λόγια, οι θυσίες των πολιτών υπάρχει σοβαρότατος κίνδυνος να πάνε χαμένες!
Η πολιτική σταθερότητα λοιπόν, δεν είναι ένα προεκλογικό σύνθημα. Είναι ένας οδοδείκτης, που μπορεί με βήματα σταθερά να οδηγήσει τη χώρα στην ουσιαστική οικονομική ανάκαμψη.
Όλα τούτα, όμως, δεν θα μας απασχολούσαν αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρισκόταν πολιτικά σε μια πορεία τέτοια που θα μπορούσε να εγγυηθεί την ουσιαστική οικονομική ανάκαμψη.
Δυστυχώς, όμως, οι απόψεις που διατυπώνονται από κορυφαία στελέχη του λ.χ. αναγκαστικός εσωτερικός δανεισμός, «σχίσιμο» των Μνημονίων, παροχολογία, φρένο σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις (λ.χ. αξιολόγηση στο δημόσιο τομέα), «κρατικοποιήσεις» επιχειρήσεων του δημοσίου ή τραπεζών κ.α. φανερώνουν ένα δρόμο που μας ξαναφέρνει σε όσα μας οδήγησαν ως εδώ…
Έτσι, λοιπόν, τα πολιτικά διλήμματα έρχονται στην επιφάνεια από μόνα τους…
Στις Ευρωεκλογές οι ψηφοφόροι θα πρέπει να αποφασίσουν, όχι για αλλαγή κυβέρνησης, αλλά για τον δρόμο που θα ακολουθήσει η χώρα μας στην Ευρώπη, συνεχίζοντας ταυτόχρονα με βήματα σταθερά την πορεία εξόδου της από την κρίση…
Τα δύο κόμματα (Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ) εκπροσωπούν δύο αντίθετες φιλοσοφίες-αντιλήψεις τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Από τη μία βρίσκεται ο κοινωνικός φιλελευθερισμός και στην απέναντι όχθη ένα μοντέλο, όπου η κρατική παρέμβαση έχει το επάνω «πολιτικό χέρι»…
Έχει, λοιπόν, μεγάλη σημασία ποιο θα είναι το Ευρωκοινοβούλιο της επόμενης πενταετίας…
Η διαδρομή: Αθήνα-Βρυξέλλες είναι αμφίδρομη, χωρίς καμία αμφιβολία.
Κι επειδή πολύς λόγος γίνεται για την κοινωνική ευαισθησία, νομίζουμε ότι (όπως και στον πατριωτισμό) είναι μεγάλο λάθος ένας πολιτικός σχηματισμός να θεωρεί ότι μόνο αυτός την έχει μέσα στο «πολιτικό του DNA»… Σίγουρα στο χρονικό διάστημα της κρίσης, πολλοί πολίτες έφτασαν και ξεπέρασαν τα όρια αντοχής τους. Όμως, πως -άραγε- θα κερδηθεί το χαμένο έδαφος και πως θα λειτουργήσει ένα δίχτυ ασφαλείας; Επιστρέφοντας σε δανεικά και ελλείμματα; Ο δρόμος αυτός αποτελεί την κύρια αιτία της οικονομικής κρίσης (ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι η κρίση αυτή είναι πολιτική – θεσμική – αξιακή και στο βάθος της κρίση πολιτισμική).
Μεταρρυθμίσεις και ορθή διαχείριση μπορούν να σταθεροποιήσουν την οικονομία, να δημιουργήσουν οικονομικά πλεονάσματα και έτσι να διορθωθούν πολλές αδικίες… Το πρωτογενές πλεόνασμα ήδη έχει γίνει μια χειροπιαστή πραγματικότητα και τα 525 εκατ. ευρώ που η κυβέρνηση μοιράζει στους ασθενέστερους δείχνουν ότι οι θυσίες δεν πήγαν χαμένες και ταυτόχρονα πως η κοινωνική ευαισθησία είναι και πρέπει να είναι όχι ένα «πουκάμισο αδειανό» – όχι λόγια του αέρα, ούτε παροχές με δανεικά, αλλά στοχευμένες και ουσιαστικές κινήσεις που πιάνουν τόπο…
Η κοινωνική ευαισθησία, λοιπόν, δεν αποτελεί προνόμιο του ενός ή του άλλου κόμματος, αλλά έμπρακτη απόδειξη. Μια σταθερή πολιτική βασισμένη όχι στην ακατάσχετη παροχολογία και τα δανεικά, γιατί τώρα πια το έχουμε μάθει καλά που οδηγεί η πρακτική αυτή σε σύντομο, μάλιστα, χρονικό διάστημα…
Είναι, λοιπόν, καιρός -τώρα- στοχευμένα να διορθώνουν αδικίες και να δημιουργηθεί δίχτυ ασφαλείας στην κοινωνία μας. Περνώντας στη συνέχεια στη φάση της ανάκαμψης και της ουσιαστικής επανεκκίνησης της οικονομίας η ανεργία γίνεται η βασική στόχευση.
Οι επενδυτές, βέβαια, δεν θα έρθουν σε μια χώρα όπου υπάρχει ο φόβος της πολιτικής αστάθειας…
Ο ψηφοφόρος, λοιπόν στις Ευρωεκλογές δεν συμμετέχει σε ένα «άτυπο δημοψήφισμα»… Αποφασίζει για την πορεία της Ε.Ε. και για τη συνέχεια μιας διαδρομής (με βήματα σταθερά) που σιγά σιγά μας βγάζει από την οικονομική κρίση. Με πόνο, με αδικίες, αλλά και με χειροπιαστά πια αποτελέσματα. Το κομβικό σημείο, όμως, είναι ότι τα κόμματα πρέπει να εγγυηθούν πως το δύσκολο αυτό ταξίδι θα ολοκληρωθεί με αίσιο αποτέλεσμα. Ο ευρωσκεπτικισμός με την όποια έκφρασή του δεν έχει να προσφέρει κάτι θετικό τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Το αποτέλεσμα στις 25 Μαΐου θα κριθεί από τα διλήμματα που θα λειτουργήσουν στην πολιτική σκέψη ενός (μεγάλου) αριθμού μετριοπαθών, κυρίως, ψηφοφόρων και φυσικά από το ποσοστό συμμετοχής (τους) στις κάλπες… Τα διλήμματα αυτά για ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων ενδέχεται να απαντηθούν και πάνω από τις κάλπες, την τελευταία δηλαδή, στιγμή! Καθόλου απίθανο, λοιπόν, να υπάρξουν εκπλήξεις… Σε ποιο βαθμό; Αυτή την ώρα δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί…
pgiannoulakis@yahoo.gr
