Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο.
ψεύτικα ήταν τα μηνύματα
(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους -πού πια καιρός- μας συνεπαίρνει». Κ.Π. Καβάφης: «Τελειωμένα».
Tα μηνύματα… «ή δεν τ’ ακούσαμε ή δεν τα νιώσαμε καλά»! Τα μηνύματα φυλετικού μίσους, ξενοφοβίας, ρατσισμού… Κραυγές που στάζουν «δηλητήριο» στις ψυχές των πολιτών.. Φωνές που παραχαράσσουν την ιστορία, βία που στρέφεται στον «άλλο» (τον ξένο, τον αλλοδαπό), απειλές που φτάνουν ως τα ναζιστικά κρεματόρια, «ομάδες κρούσης» σε βάρος αλλοδαπών… Κι όλα τούτα με τον μανδύα της υποστήριξης και ασφάλειας των Ελλήνων πολιτών από τον ξένο…
Αυτή την καταστροφή, την «εξαφνική, τη ραγδαία (που) πέφτει επάνω μας» και μας βρίσκει ανέτοιμους πως θα την αντιμετωπίσουμε; Θα την αφήσουμε να μας… «συνεπάρει»;
Υπάρχει (ακόμα) καιρός να αντιδράσουμε;
Ο βέβαιος τούτος κίνδυνος «φρικτά μας απειλεί»! Κι εμείς τι κάνουμε;
Το πολιτικό μας σύστημα πως αντιδρά;
Ποια μηνύματα στέλνει στην κοινωνία;
Πως την καθοδηγεί;
Ποιο είναι το σχέδιο εκείνο που θα μειώσει, θα αμβλύνει τα αίτια που φουντώνουν το κακό;
Πως τιμωρεί όσους δηλητηριάζουν τις ψυχές μας (και κυρίως τις ψυχές των νέων παιδιών) εφαρμόζοντας ένα σύγχρονο «Μιθριδατισμό»;
Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε δεκάδες «πώς» και «γιατί».. Μα ένα τμήμα του πολιτικού μας συστήματος όλα τούτα φαίνεται να τα αξιολογεί δίνοντάς τους «χαμηλό βαθμό επικινδυνότητας»…
Και αυτό είναι μεγάλος λάθος!
Ο καιρός περνάει σε βάρος της κοινωνίας, το «θεριό» γιγαντώνεται και η «Λερναία Ύδρα» αποκτά όλο και περισσότερα κεφάλια…
Το «αυγό του φιδιού» έχει σχεδόν σπάσει κι εμείς… Που χάθηκαν, άραγε, οι αξίες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού; Πήγαν στράφι τόσοι αιώνες αγώνων για τα ανθρώπινα δικαιώματα;
Η αλληλεγγύη μας στον διπλανό που υποφέρει είναι «γράμμα κενό»;
Μια παλιά αραβική παροιμία αναφέρει: «Είναι χρυσός η σιωπή και αργυρός ο λόγος»… Σήμερα, όμως, ποιος λόγος ακούγεται;
Αφήνουμε να ακουστεί (πολλές φορές χωρίς αντίλογο) ο λόγος του μίσους (κυρίως του φυλετικού) κι έτσι τόσο ο ανύπαρκτος λόγος της κοινής λογικής, οι αρχές, οι αξίες νεκρώνονται και όλα μετασχηματίζονται σε… άνθρακα!
Ποια κοινωνία παραδίδουμε στις νεότερες γενιές; Ποιο αξιακό πλαίσιο; Ποια θεμέλια για το μέλλον;
Η πολυεπίπεδη κρίση που βιώνουμε είναι στο βάθος κρίση πολιτισμική… Πολιτισμός και δημοκρατία και αρχές και αξίες είναι το οπλοστάσιό μας για την ανάταση αυτού του τόπου.
Αν χάσουμε την ψυχή μας τότε τι θα μας μείνει;
Δεν είναι τα παραπάνω κάποιες σοφίες…
Είναι το αυτονόητο! Μόνο που κι αυτό πια σιγά σιγά χάνεται και κάθε φορά θα πρέπει να το… αναζητούμε! Και, φυσικά, να το κατοχυρώνουμε… Λες και η πορεία μας στον κόσμο αυτό ξεκινάει απ’ την αρχή κάθε φορά.
Καιρός είναι να πάψουμε να «ευτελίζουμε» αρχές και αξίες… Καιρός είναι, δηλαδή ως κοινωνία να σταθούμε με ανθρωπισμό (και ανθρωπιά!) στον «άλλο», τον ξένο, τον διαφορετικό από εμάς…
Όσο μπορούμε (και παραπάνω ακόμη) με αλληλεγγύη να στηρίξουμε την κοινωνική συνοχή. Γιατί όταν έρθει η στιγμή να τη χρειαστούμε, ίσως δεν θα υπάρχουν αρκετοί να βρεθούν δίπλα μας…
Μα δεν το κάνουμε μόνο γι’ αυτό. Είναι το χρέος μας, η απόδειξη ότι ακούμε, νιώθουμε, αντιλαμβανόμαστε τα μηνύματα της εποχής, είναι η πολιτισμική μας κληρονομιά, είναι… είναι…
Ο Αλεξανδρινός ποιητής μας το λέει ξεκάθαρα:
«Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον
όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις
μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου,
μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες.
Μην την εξευτελίζεις πηαίνοντάς την,
γυρίζοντας συχνά κ’ εκθέτοντάς την
στων σχέσεων και των συναναστροφών
την καθημερινήν ανοησία,
ως που να γίνει σα μια ξένη φορτική».
Κ. Π. Καβάφης: «Όσο μπορείς».
Το βέβαιο είναι ότι ευτελίζοντας αρχές και αξίες, ευτελιζόμαστε και εμείς οι ίδιοι…
