Τα τελευταία χρόνια αποφεύγω – για ευνόητους λόγους- να συχνάζω στην εφορία και να είναι καλά η συμπαθέστατη λογίστριά μου μού μεταφέρει τα «χαμπάρια»!
Τώρα όμως έπρεπε να πάρω… «ενημερότητα»! Πρωί πρωί στο γκισέ να με χωρίζει το «γυαλί» με την αρμόδια κοπέλα, ευγενέστατη και συμπαθέστατη επίσης.
«Θα ήθελα μια φορολογική ενημερότητα», λέω θαρραλέος προτάσσοντας την ταυτότητά μου και γνωρίζοντας τη φοροδοτική μου συνέπεια!
«Να δούμε την κατάστασή σας» απαντά και νομίζω ήδη πως πήγα σε γιατρό που ετοιμάζεται να βγάλει τα πιεσόμετρα, τα στηθοσκόπια και να βάλει τζελ για τον υπέρηχο.
«Μια χαρά είμαι» λέω και με κοιτά λίγο περίεργα, ενώ πληκτρολογεί αριθμούς και κεφαλαία γράμματα, που δε βγάζουν νόημα.
«Σε καλή κατάσταση σας βλέπω» μονολογεί, ενώ μια ζαλάδα την έχω ήδη! «Περάστε στον προϊστάμενο να σας ελέγξει και αυτός και έρχεστε για υπογραφή».
Άντε και στον «προϊστάμενο» για «έλεγχο της κατάστασής» μου, που ναι μεν τη βρήκε καλή η υπάλληλος, αλλά δεν αρκεί, αν δεν την βρει εξίσου καλή και ο διευθυντής της!
Συμπαθητικός άνθρωπος κι αυτός, φανερά αγχωμένος βέβαια, αφού δεν είναι και λίγο να έχεις την ευθύνη εσόδων του κράτους και ως εκ τούτου από τέτοιους συνεπείς κυρίους, εξαρτάται η επερχόμενη αξιολόγηση των «δανειστών» της χώρας.
Σε «καλή κατάσταση» με βρίσκει και ο κύριος διευθυντής και πως το «αίτημά» μου είναι σε πολύ καλό δρόμο, όμως με ενημερώνει ότι χρωστώ 2-3 χιλιάδες ευρώ στο κράτος και αν θέλω ενημερότητα πρέπει να τις εξοφλήσω, ενώ υπάρχει κι ένα υπόλοιπο από τον προηγούμενο χρόνο λίγων ευρώ, που ναι μεν έχουν πληρωθεί, αλλά δεν έχουν «πέσει» στο σύστημα!
«Μα δε χρωστώ τίποτα» ψελλίζω εγώ, έτοιμος να καταρρεύσω και βέβαιος πως δεν έχω ξεχάσει ποτέ τίποτα να πληρώσω και πως πρόδηλα η αδυναμία του συστήματος να «πέσει» η δόση με αδικεί κατάφωρα.
«Χρωστάτε αυτά» και μού δείχνει τις προσεχείς δόσεις των μηνών Οκτωβρίου-Ιανουαρίου!
«Μα αυτά δεν τα χρωστάω, αφού αφορούν υποχρεώσεις προσεχών μηνών!»
«Σωστά, αλλά αν θέλετε να χρησιμοποιήσετε την ενημερότητα πρέπει να τα εξοφλήσετε», επιμένει κάνοντας ο προϊστάμενος τη δουλειά του στο ακέραιο.
«Ωραία λοιπόν, μπορώ να εισπράξω και μισθούς πέντε μηνών μπροστά, αφού μ’ αυτούς θα μπορούσα να πληρώσω και τους φόρους που αφορούν αυτούς τους μήνες;»
Ο προϊστάμενος, με κοιτά χωρίς να εκτιμά το «ευφυολόγημά» μου, αν και εγώ δεν το είπα ως τέτοιο, αλλά ως απολύτως σοβαρό επιχείρημα. Αν μού ζητούν να πληρώνω «μπροστά», ας με πληρώνουν και εμένα «μπροστά», δίκαια πράγματα!
Εν πάση περιπτώσει, μια χαρά πήρα την ενημερότητα -με παρακράτηση εννοείται του φόρου-, μια χαρά με εξυπηρέτησαν οι υπάλληλοι, αφού εξοικειώθηκα και με την «ορολογία» της εφορίας -π.χ., αν είμαι «καθαρός», αν η «κατάσταση» και η «εικόνα» μου είναι «ικανοποιητικές» κ.λπ.- και το μόνο που απομένει από την Πολιτεία είναι να μας κάνει και δερματοστιξία στον βραχίονα, ώστε να την διευκολύνουμε στις συναλλαγές μας, αφού είμαστε ένας «αριθμός» και τίποτα περισσότερο.
Τελικά μάλλον θα αποφύγω τις συχνές επισκέψεις, αφού αισθάνθηκα σα να ήμουν σε κέντρο απεξάρτησης, παρά -το τονίζω αυτό- τις πολύ καλές υπηρεσίες που προσπαθούν οι εργαζόμενοι να προσφέρουν στους πολίτες.
* Ο Μιχάλης Τζανάκης είναι φιλόλογος-συγγραφέας