Ο σκύλος είναι το βήμα που έκανε η φύση για να πλησιάσει τον άνθρωπο..
Ένα ζώο άγριο, ικανό να σκοτώσει σε λίγα λεπτά, διαλέγει να υποταχθεί στον άνθρωπο και όχι μόνο.
Τον βοηθά στις δραστηριότητές του σώζοντάς του συχνά την ζωή.
Η τωρινή κατάσταση του σκύλου που κακομεταχειρίζεται-δηλητηριάζεται (ΕΛΛΑΔΑ) πυροβολείται -εξολοθρεύεται (ΡΟΥΜΑΝΙΑ) γδέρνεται ζωντανός (ΚΙΝΑ) για να τροφοδοτήσει φθηνή γούνα τον πολιτισμένο δυτικό πολιτισμό, καταδεικνύει ότι ο άνθρωπος δεν έκανε το βήμα που του αναλογεί.
Το πρόβλημα ξεκινά, όπως πάντα, από τους πολίτες.
Γι’ αυτό νοιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω όσους δεν παίρνουν σκύλο, αναγνωρίζοντας τις αδυναμίες τους να τον συντηρήσουν και να του δώσουν ό,τι του αξίζει: Συντροφιά.
Όσους αναγνωρίζουν ότι έχοντας μικρό σπίτι δεν βρίσκουν λύση στην εγκατάλειψη του σκύλου σε ένα μπαλκόνι οπού γαυγίζει απελπισμένα συνεχώς, ότι χρειάζονται κάποια χρήματα για την συντήρησή του και την υγειά του και μην έχοντας αυτές τις δυνατότητες διαλέγουν να μη πάρουν σκύλο.
Όσους ξέροντας ότι το παιδί τους θα βαρεθεί γρήγορα το γλυκό κουταβάκι και ότι το βάρος θα πέσει σε αυτούς, με συνεπεία την εύκολη λύση της απομάκρυνσης του σκύλου, παρά της σωστής, αλλά χρονοβόρας, διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους.
Όσους λόγω έλλειψης ελευθέρου χρόνου δεν παίρνουν σκύλο γνωρίζοντας ότι η βόλτα του σκύλου γίνεται με συνοδεία, με λουρί με έλεγχο και καθαρισμό όταν «λερώνει» και συμπεριφορές τύπου «πήγαινε, κάνε και όταν τελειώσεις γύρνα» ισοδυναμεί με εγκατάλειψη και ανευθυνότητα.
Όσους ξέρουν ότι ο σκύλος έχει χάρη όταν κρατάει τον χαραχτήρα του και προτιμούν να μη πάρουν παρά να τον εγκαταλείψουν, όταν ανακαλύψουν ότι είναι λίγο ζωηρό διαφορετικό από τα αδιαπραγμάτευτα γούστα τους.
Όσους προτιμούν να μη έχουν σκύλο παρά να ΑΓΟΡΑΣΟΥΝ κουτάβι ράτσας εισαγόμενο σαν εμπόρευμα, περνώντας το βίαια από την μητέρα του τον πρώτο μήνα με αρνητικό αντίκτυπο στον χαραχτήρα του, στοιβαγμένο σε τρένο από την Πολώνια ή Ρωσία οπού επιζεί ένα 20% αυτών, αντί να παίζει με τα αδέλφια του ώστε να αναπτυχθεί μυϊκά σωστά κλείνεται σε ένα μικρό κλουβί, με αποτέλεσμα την μυϊκή ατροφία του.
Όσους κτηνοτρόφους αρνούμενοι την εύκολη λύση περιφρούρησης των βοσκοτόπων τους, εγκαθιστώντας δεκάδες σκυλιά σε βαρέλια χειμώνα καλοκαίρι με ένα μέτρο αλυσίδα, βουρκιασμένο νερό βροχής και πεταμένα εντόσθια για τροφή, προτιμούν να είναι πραγματικοί βοσκοί φρουρώντας οι ίδιοι το κοπάδι τους (αντί να κάθονται στο καφενείο) και με σαφώς λιγότερα σκυλιά λυμένα σαν φρουρούς, ποιμένες, και συντρόφους.
Όσους κυνηγούς διαλέγουν ένα δικαιότερο κυνήγι με τον πιστό σκύλο τους, αρνούμενοι την λογική των πολλών σκύλων από τα οποία όσα δεν τους «βγουν καλά» θα πρέπει να θανατωθούν ή να εγκαταλειφθούν στην ενδοχώρα με τραγικές συνέπειες για την πανίδα και την κτηνοτροφία της.
Όλους αυτούς τους ευχαριστώ.
Όλα αυτά φυσικά θα λυνόταν εάν ο άνθρωπος διάλεγε να είναι ο σύντροφος του σκύλου και όχι το αφεντικό του.
Φυσικά όπως είπε ο Αϊνστάιν «στη ζωή δυο μόνο πράγματα είναι άπειρα, το σύμπαν και η ανθρώπινη ηλιθιότητα και για το σύμπαν δεν είμαι σίγουρος».
*Ο Δημήτρης Ψαρράς είναι μέλος της Αστικής
μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης «ΦΟΙΝΙΞ»
http://www.phoenix-crete.org/
μη Κερδοσκοπικής Οργάνωσης «ΦΟΙΝΙΞ»
http://www.phoenix-crete.org/
